ตอนที่ 334: คุณเคยเสียใจอะไรไหม? (4)
นักแปล: เครื่องบินกระดาษ บรรณาธิการ: Caron_
ในขณะนั้นเอง เธอได้ยินการสนทนาของเขากับเจ้าอ้วนและตระหนักว่าเขารู้สึกเสียใจและละอายใจในคืนนั้นอย่างแท้จริง
เขายังคิดถึงตอนที่อายุน้อยกว่าด้วยกันและเวลาที่พลาดไป
ดังนั้นเขาจึงจริงจังเมื่อเขาขอโทษเธอในคืนนั้น ในคืนวันเกิดของเธอ เมื่อเขาแนะนำให้พวกเขาย้อนกลับไปในอดีต เขาก็จริงจังเหมือนกัน
รู้สึกเหมือนมีบางอย่างกระแทกเข้าที่หัวใจของเธอเบา ๆ สร้างระลอกแล้วระลอกเล่าในร่างกายของเธอซึ่งไม่มีทางสงบลงได้
คนสองคนที่อยู่รอบมุมไม่ได้พูดอะไรอีก จิวยี่ได้ยินอย่างคลุมเครือเมื่อมีคนจุดบุหรี่
เธอหายใจเข้าลึกๆ สองครั้ง พยายามสงบสติอารมณ์แต่ก็ไม่เป็นผล
หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นและคลื่นในร่างกายของเธอก็รุนแรงขึ้น ขาของเธอเริ่มสั่นเมื่อเธอก้าวถอยหลังและพิงกำแพง เธอจ้องมองไปที่แสงไฟที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของกำแพง และความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างทั้งสองก็แวบเข้ามาในหัวของเธอ...
เธอรู้สึกเหมือนมียางรัดรอบหัวใจของเธอถูกดึงที่ปลายแต่ละด้าน
ยกโทษ ไม่ยกโทษ ไม่ยกโทษ ยกโทษให้... มันซ้ำไปซ้ำมาจนในที่สุด สายตาของเธอก็ว่างเปล่าและลังเล
เมื่อรู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด จิวยี่ก็ได้ยินเสียงเจ้าอ้วนแผ่วเบา “เฉินเกอ นี่มันดึกแล้ว ฉันควรกลับได้แล้ว มันคงแย่ถ้าปล่อยให้จิยีอยู่ในห้องคนเดียว…”
เธอขมวดคิ้วแล้วได้ยินเหอจี้เฉินพึมพำ "อืม"
จากนั้นมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น
หลังพิงกำแพง จิวยี่ก็หลุดจากความงุนงง
ถ้าพวกเขาเจอเธอที่นี่ พวกเขาจะไม่รู้ว่าเธอแอบฟังอยู่หรือเปล่า?
วินาทีต่อมา จิวยี่ยืดตัวขึ้นและรีบกลับเข้าไปในห้อง
ขณะที่เธอนั่งลงบนที่นั่ง จิวยี่กลัวว่าเหอ จี้เฉินและเจ้าอ้วนจะสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ เธอจึงรีบดึงโทรศัพท์ออกมา เธอเปิด Weibo แบบสุ่มและจ้องที่หน้าจอโทรศัพท์ของเธอ แสร้งทำเป็นทุ่มเทให้กับสิ่งที่เธอกำลังอ่าน
เธอไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียวเมื่อประตูด้านหลังเธอถูกผลักเปิดออก เฮ่อจี้เฉินและเจ้าอ้วนเดินเข้ามาทีละคน
หลังของจิวยี่เกร็งขึ้นครู่หนึ่งขณะที่เธอแสร้งทำเป็นสนใจโทรศัพท์ของเธอ โดยไม่ได้สังเกตว่าทั้งสองคนกลับมาแล้ว เธอจ้องที่หน้าจอโทรศัพท์และกลั้นลมหายใจที่ซีดเซียวจากการวิ่งทั้งหมดที่เธอเพิ่งทำไป
ลึกลงไปเธอพยายามที่จะรักษามันไว้ด้วยกัน จนกว่าเธอจะแน่ใจว่าจะไม่เปิดเผยอะไรแปลกๆ เกี่ยวกับตัวเธอ เธอจึงทำราวกับว่าเธอไม่รู้ว่าพวกเขากลับมาแล้ว ในที่สุดเธอก็หันศีรษะไปอย่างสงสัยและจ้องมองที่พวกเขาสองคน “เฮ้ พวกนายกลับมาแล้วเหรอ”
ไม่ชัดเจนว่าเป็นเพราะคนอ้วนพูดมากเกินไปก่อนหน้านี้หรือไม่ แต่ดูเหมือนว่าจะมีความเศร้าเล็กน้อยในดวงตาของเหอจี้เฉิน
นางเห็นเพียงแวบเดียวบนใบหน้าที่ปกติไร้อารมณ์ของเขา แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้จิวยี่นึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่นางแอบได้ยิน จู่ๆ หัวใจของเธอก็เต้นไม่เป็นจังหวะ และสายตาของเธอก็รีบพุ่งไปที่ทิวทัศน์ของ West Lake นอกหน้าต่าง เธอพูดว่า "อาหารเย็นแล้ว พวกนายหิวมั้ย พวกนายจะสั่งอะไรอีกไหม"
เหอจี้เฉินไม่พูดอะไร เขาดึงเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง
“ไม่” เจ้าอ้วนตอบ
จิวยี่ส่งเสียง "โอ้!" เนื่องจากนางมีเรื่องมากมายอยู่ในใจ จิวยี่จึงไม่พูดอะไรอีก
โชคดีที่เจ้าอ้วนช่างพูดอยู่ที่นั่น บรรยากาศในห้องจึงไม่อึดอัด