บทที่ 35: ปล่อยเธอไป (5)
นักแปล: เครื่องบินกระดาษ บรรณาธิการ: Caron_
เฮ่อจี้เฉินจ้องมองไปที่ถนนที่ว่างเปล่าเบื้องหน้าเขาอยู่พักหนึ่งก่อนที่เขาจะค่อยๆ หันความสนใจไปที่ถนน
มีผู้หญิงคนหนึ่งหมอบอยู่กับพื้นพร้อมกับขดตัวอยู่ใต้แสงสีเหลืองอ่อนจากเสาตะเกียง
ใบหน้าของเธอถูกลดระดับลงจนเขามองไม่เห็นใบหน้าของเธอ แต่เขาก็ยังจำเธอได้ด้วยการมองเพียงครั้งเดียว
ไหล่ของเธอสั่นเล็กน้อยราวกับว่าเธอกำลังร้องไห้
เฮ่อจี้เฉินกำพวงมาลัยแน่นโดยไม่รู้ตัวขณะที่เขาเฝ้าดูเหตุการณ์ตรงหน้า
จิวยี่หมอบอยู่ข้างถนนโดยเอาหัวซบระหว่างเข่า เธอขมวดคิ้ว มือข้างหนึ่งกดที่ท้อง ส่วนอีกมือกำหมัดแน่น
ตอนนี้เธอสบายดี แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ๆ ท้องของเธอก็เริ่มปวดท้อง
ในตอนแรก เธอคิดว่าความเจ็บปวดที่แหลมคมจางๆ นั้นเป็นเพียงแก๊สที่ติดค้างอยู่ ดังนั้นเธอจึงไม่คิดมาก ใครจะรู้ว่าความเจ็บปวดในท้องของเธอจะเพิ่มขึ้นเมื่อเธอเดินต่อไปที่ทางเข้าโรงเรียน? มันจบลงด้วยความเจ็บปวดมากจนหายใจลำบากเล็กน้อย และขาของเธอก็อ่อนแรงจนไม่สามารถเดินต่อไปได้อีก เธอทำได้เพียงกุมท้อง นั่งลง และหวังว่าความเจ็บปวดจะค่อยๆ หายไป
หลังจากผ่านไปประมาณสี่หรือห้านาที ความเจ็บปวดก็ลดลงเล็กน้อย ด้วยขาที่สั่นเทา จิวยี่กำลังจะลุกขึ้นยืน จู่ๆ ท้องของเธอก็ปวดอย่างรุนแรงอีกครั้ง คราวนี้ความเจ็บปวดรุนแรงกว่าเดิมหลายเท่าราวกับว่าท้องของเธอถูกมีดกรีด มันเจ็บมากจนเธอส่งเสียงคำรามและน้ำตาก็ไหลออกมา จากนั้นเธอก็นั่งลงกับพื้น
คลื่นแห่งความเจ็บปวดไม่เพียงไม่บรรเทาลง แต่ยังทวีความรุนแรงมากขึ้น จิวยี่เจ็บปวดมากจนร่างกายสั่นสะท้าน เธอตระหนักว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เธออยากจะยื่นแขนออกไปคว้าโทรศัพท์เพื่อขอความช่วยเหลือ
ความเจ็บปวดทำให้นิ้วของเธอสั่นอย่างบ้าคลั่ง เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ลากกระเป๋าไปด้านหน้า เธอกำลังจะดึงซิปเมื่อมีความเจ็บปวดอีกระลอกถาโถมเข้าใส่เธอ จิวยี่เจ็บปวดมากจนร่างกายของเธอสั่นไหว เกือบทำให้เธอล้มลงกับพื้น เธอทรงตัว กลั้นหายใจ และนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกัดฟัน เธอเอื้อมนิ้วไปที่ซิปแต่ตระหนักว่าความเจ็บปวดทำให้เธอหมดแรงมากเสียจนเธอไม่สามารถหาแรงที่จะบีบซิปได้ นับประสาอะไรกับการดึงให้เปิดออก
เธอรู้สึกว่าตัวเองสับสนเล็กน้อย เธอบังคับตัวเองให้จับมันไว้ด้วยกันและไม่อ่อนเปลี้ย แต่ความเจ็บปวดรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ และหลังของเธอก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
เธอได้ยินเสียงหวีดหวิวของรถที่แล่นผ่านไปมาเป็นระยะๆ ค่อยๆ หายไปในระยะไกล
ขณะที่เธอรู้สึกเจ็บปวดมากจนเริ่มสลบไป เธอก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาของเสียงที่คุ้นเคยเหนือหัวของเธอ "ทำไมคุณมานั่งที่นี่"
จิวยี่คิดว่านางแค่ได้ยิน เธออึ้งไปชั่วขณะก่อนจะเงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง
ข้างหน้าเธอคือรองเท้าหนังสีดำของผู้ชาย
จิวยี่ขมวดคิ้วขณะที่พยายามเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเธอเหลือบไปเห็นเอวของชายคนนั้น ความเจ็บปวดในท้องของเธอทำให้การมองเห็นของเธอมืดไป ร่างของเธอทรุดลงกับพื้น