ตอนที่ 402: จิวยี่ มาคุยกัน (2)
นักแปล: เครื่องบินกระดาษ บรรณาธิการ: Caron_
เฮ่อจี้เฉินเม้มริมฝีปากแน่น จากนั้นจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ของเหอหยู่กวงครู่หนึ่ง ปลายนิ้วของเขาค่อยๆ เลื่อนผ่านมันและแตะ WeChat เขาพบชื่อของเธอและเริ่มพิมพ์บนแป้นพิมพ์: "แมนแมน สองวันที่ผ่านมาคุณยุ่งไหม ทำไมคุณไม่ติดต่อฉัน"
“แมนแมน คุณยังถ่ายทำไม่เสร็จเหรอ? คุณกำหนดเวลาที่จะกลับมาปักกิ่งดีไหม?”
“แมนแมน ฉันมีธุระที่ปักกิ่งในอีกไม่กี่วันนี้ ดังนั้นเมื่อคุณกำหนดวันที่จะกลับมาปักกิ่งแล้ว โปรดแจ้งให้ฉันทราบ ฉันจะตรวจสอบตารางเวลาของฉัน แล้วพบกัน”
...
ในรถเงียบมาก เสียงเดียวที่ได้ยินคือ "ก๊อก ก๊อก ก๊อก" ที่ดังมาจากโทรศัพท์
เขาไม่แน่ใจว่าเขาส่งข้อความออกไปกี่ข้อความจากโทรศัพท์ของเหอหยูกวง สิ่งที่เขารู้ก็คือในท้ายที่สุด หัวใจของเขารู้สึกเหมือนถูกดึงไปทุกทิศทุกทาง
เวลาย้อนกลับไปเมื่อวันก่อนเวลายี่สิบถึงสิบเอ็ดโมงเช้า
จิวยี่ออกจากสนามบินแล้วนั่งแท็กซี่เข้าเมือง ขณะที่เธอเดินผ่านโรงแรมในเครือ เธอขอให้คนขับหยุด เธอจ่ายค่าโดยสารและเข้าไปในโรงแรม
จิวยี่จองห้อง คว้ากุญแจห้อง แล้วขึ้นไปชั้นบนในสภาพมึนงงเหมือนเดินละเมอ
ทันทีที่นางเข้ามาในห้อง จิวยี่ก็นอนลงบนเตียงและดูเหมือนจะหลับทันทีที่นางหลับตา
ในความเป็นจริงเธอไม่สามารถหลับได้จริงๆ
แต่เธอก็ไม่กล้าลืมตาเช่นกัน เพราะกลัวที่จะคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเหอจี้เฉิน
ทุกอย่างเกิดขึ้นกะทันหันเกินไป ความจริงแล้วกะทันหันจนเธอไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญอย่างไร ดังนั้นสิ่งที่เธอทำได้คือซ่อนตัวเหมือนนกกระจอกเทศและวิ่งหนีจากความเป็นจริงโดยไม่คิดถึงมัน
เมื่อคืนค่อยๆ หลับไป เธอสามารถนอนหลับได้นิดหน่อย แต่แล้วเธอก็ตื่นขึ้นอีกครั้งหลังจากนั้นไม่นาน
เธอดึงผ้าม่านแน่นจนไม่มีแม้แต่แสงในห้อง เธอไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นเวลาเท่าใด และเธอไม่สามารถดูได้ว่ามืดหรือสว่าง
เหมือนเปลือกที่ไร้วิญญาณของมนุษย์ เธอกอดผ้าห่มของเธอและคลอเคลียอยู่บนเตียงโดยไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว
เธอรู้สึกได้ว่าเวลาผ่านไปในความมืด แต่เธอไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ทั้งหมดที่เธอรู้ก็คือตั้งแต่เธอเช็คอินที่โรงแรมเมื่อวานนี้ เธอไม่มีน้ำเลยแม้แต่หยดเดียว เธอเริ่มรู้สึกกระหายน้ำ
เมื่อเธอไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดได้อีกต่อไป ในที่สุดเธอก็คลานออกจากเตียง กุมท้องแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอดื่มน้ำฟรีจากโรงแรมไปครึ่งขวดก่อน จากนั้นรีบทำให้สดชื่นและเดินออกจากห้องไป
จิวยี่เพิ่งนึกได้ว่านางออกมาจากโรงแรมก็ดึกมากแล้ว
เธอมองกลับไปโดยสัญชาตญาณและเหลือบมองนาฬิกาในล็อบบี้ของโรงแรม เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงเย็น วันที่ข้างนาฬิกาเตือนให้เธอรู้ว่าเวลาผ่านไปแล้วสามสิบหกชั่วโมงตั้งแต่เธอเช็คอินที่โรงแรม
มีร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดเปิดตลอด 24 ชั่วโมงใกล้โรงแรม
หลังจากที่จิวยี่สั่งอะไรให้อิ่มท้องแล้ว นางก็ไม่รีบร้อนที่จะจากไป เธอเฝ้ามองท้องถนนจากหน้าต่างบานสูงข้างๆ เธอแทน
ถนนตอนเที่ยงคืนในเมืองหลวงยังคึกคักเหมือนเดิม แต่การจราจรไม่คล่องตัวเหมือนเคย
ด้วยความงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง เธอจึงโบกมือให้ผู้ดูแลโรงแรมและจ่ายบิล นั่นคือตอนที่เธอเห็นโทรศัพท์เงียบ ๆ ในกระเป๋าของเธอ
เธอจงใจไม่เปิดโทรศัพท์ตลอดการเดินทางบนเครื่องบิน ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงปิดมันไว้จนถึงตอนนี้ด้วยความกลัว เธอรู้ดีว่าการหลีกเลี่ยงความเป็นจริงไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ ดังนั้นในท้ายที่สุดเธอจึงตัดสินใจเผชิญหน้ากับเสียงเพลง
เวลาผ่านไปนานมากโดยไม่ได้เช็คโทรศัพท์ ดังนั้นฉันน่าจะเปิดเครื่องอีกครั้ง...
จิวยี่คว้าโทรศัพท์ของเธอและลังเลอยู่สองนาที แต่ในที่สุดเธอก็กดปุ่มเพื่อเปิดเครื่อง