Xia Ling ปิดบังความรู้สึกไม่สบายของเธอต่อด้วยบรรทัดที่สาม “เหมือนดอกไอริสข้างถนนที่หลงทางในกาลเวลา แยกไม่ออกว่าผู้อ่อนโยนคือความจริงหรือความฝัน…”
น้ำตาของเธอร่วงหล่นโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า ตัวอย่างความทรงจำของเธอแวบเข้ามาในหัวของเธอ ฤดูร้อนที่สุ่มเสี่ยง มีดอกไอริสพุ่มใหญ่ริมถนนบานสะพรั่งสวยงามตามสายลมฤดูร้อน ชายหนุ่มร่างสูงยืนอยู่กับแสงไฟ ยิ้มให้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ตรงหน้าเขาพร้อมกับยื่นมือออกไป - เสี่ยวหลิง กลับบ้านกับฉัน
เสี่ยวหลิงกลับบ้านกับฉัน
เสียงนั้นทุ้มต่ำและน่าหลงใหลราวกับคำสาป ทำให้เธอสำลักเสียง
ภาพต่างๆ ไหลเข้ามาในความคิดของเธอ — บังกะโลสุดหรูบนภูเขา ผู้ชายคนนั้นจับมือหญิงสาวและประกาศให้ครอบครัวของเขารู้ “นี่คือ Xia Ling ผู้หญิงที่ฉันรับเลี้ยง ฉันหวังว่าคุณจะต้อนรับเธอเข้าสู่ครอบครัวและปฏิบัติต่อเธออย่างดี”
ในห้องทำงานอันเงียบสงบ ชายคนนั้นอุ้มหญิงสาวไว้บนตักขณะที่เขาจับมือเธอและสอนให้เธอเขียน
ในสวนกุหลาบที่มีดอกกุหลาบบานสะพรั่ง ชายผู้นั้นคุกเข่าลงในขณะที่เขาช่วยหญิงสาวดึงหนามออกจากฝ่าเท้าของเธอ ดวงตาของเขามีสมาธิจดจ่อ ดูอ่อนโยนและมีสมาธิ...
น้ำตาของเธอพร่ามัวเมื่อ Xia Ling นึกถึงความทรงจำในอดีตทั้งหมดและเสียงของเธอก็เปลี่ยนไป “… คุณให้ท้องฟ้าที่ใสกระจ่างแก่ฉัน ความฝันอันสมบูรณ์แบบนั้น…”
เหมือนได้ย้อนอดีตในเพลง ย้อนเวลา กลับมาเป็นสาวน้อยคนนั้นอีกครั้ง เธอดูเล็กน้อยแต่สง่างามและงดงามเกินกว่าจะวัดได้ เธอร่ายรำด้วยความว่องไวในห้องซ้อมเต้น หมุนตัวอย่างสมบูรณ์แบบและร้องเพลงด้วยเสียงอันไพเราะที่เธอเกิดมาพร้อมกับปีแล้วปีเล่า
Pei Ziheng มาเยี่ยมเธอเมื่อหิมะแรกเริ่มตกนอกหน้าต่างบานใหญ่ เขาหยิบแจ็คเก็ตขนสัตว์เนื้อนุ่มจากบอดี้การ์ดคนหนึ่งมาพาดไหล่เรียวบางของเธอแล้วพูดว่า “อากาศเริ่มเย็นแล้ว อย่าลืมทำตัวให้อุ่น โดยเฉพาะหลังจากเหงื่อแตกจากการฝึกซ้อม”
เธอโอบมือรอบคอของเขาและเงยหน้าขึ้นเพื่อจูบเขาอย่างอ่อนโยน
เขานำกลิ่นหอมที่มีส่วนผสมของใบชาและไม้จันทน์ กระดาษ และหมึกจากห้องทำงานของเขามาด้วย เขาจะโอบมือรอบเอวของเธอและดึงเธอเข้ามาใกล้ ในขณะที่เขารับช่วงต่อจากเธอ และพวกเขาจะจูบจนกว่าเธอจะหายใจไม่ออก
“เสี่ยวหลิง…” เขาจะพึมพำด้วยเสียงแหบแห้ง “…ผีเสื้อของฉัน…”
นั่นคือเสียงที่สลักอยู่ในใจของเธอ
Xia Ling รู้สึกหัวใจของเธอบีบแน่นด้วยความเจ็บปวด และโลกก็หมุนรอบตัวเธอขณะที่เธอยืนอยู่ในม่านหมอกบนเวที มือที่เธอถือไมโครโฟนสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ และเสียงของเธอก็สั่นเช่นกัน “…กลายเป็นผีเสื้อ ผีเสื้อที่เป็นของเธอ…”
ในภวังค์ของเธอ เวทีกลายเป็นอีกเวทีหนึ่งที่อยู่กลางสนามกีฬากลางแจ้งต่อหน้าฝูงชนจำนวนนับหมื่น เธอแต่งกายด้วยชุดผ้าไหมสีขาว มีปีกสีทองบนหลัง เชิดคางสูง ร้องเพลงอย่างเย่อหยิ่ง
เสียงเชียร์ดังขึ้นรอบตัวเธอ - เซี่ยหลิง! เซี่ยหลิง! เซี่ยหลิง!
ลึกเข้าไปในตัวเธอ เธอรู้สึกว่าหัวใจสลายขณะที่เธอจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างว่างเปล่า ที่ไหน… ที่นี่คือที่ไหน? เธอเป็นใคร นี่คือชีวิตในอดีตหรือปัจจุบันของเธอ? น้ำตาของเธอไหลลงมาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด และ Xia Ling ก็ไม่มีแรงที่ขาของเธออีกต่อไป เธอสะดุดไปที่ขอบเวทีและจับขาตั้งไมค์ที่ยึดกับพื้นไว้
“ส่องแสงเจิดจ้า… เพื่อเธอ… เพื่อเธอ…” เธอร้องเพลงทั้งน้ำตา น้ำเสียงของเธอแตกสลาย และเนื้อเพลงที่เจ็บปวดราวกับว่ามันฝังลึกลงไปในจิตวิญญาณของเธอ “เพื่อคุณเท่านั้น… เพื่อคุณเท่านั้น…”
“…จนถึงตอนนั้น เมื่อทุกอย่างเปลี่ยนไป เมื่อคุณทำลายภาพหลอนที่สวยงามของฉันและผลักฉันเข้าไปในหุบเขาแห่งความเจ็บปวดที่โหดร้ายที่สุด…”
ภาพของพาดหัวข่าวในหนังสือพิมพ์แวบเข้ามาในความคิดของเธอ - หัวหน้าตระกูลเป่ย เป่ยจือเหิง ประกาศหมั้นหมายกับลูกสาวของตระกูลหวัง หวังจิงวาน Xia Ling จ้องหน้าหนังสือพิมพ์อย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะมองหาเขาที่สำนักงานใหญ่ของ Imperial Entertainment ด้วยอาการตีโพยตีพาย เขากำลังจัดการประชุมคณะกรรมการที่สำคัญมากกับผู้อำนวยการทุกคนของ Imperial Entertainment และบรรยากาศก็เคร่งเครียดมาก
เธอกระแทกหนังสือพิมพ์ต่อหน้าเขา
“น่าอายอะไรอย่างนี้!” ผู้อำนวยการเก่าคนหนึ่งพูดด้วยเสียงต่ำ
Xia Ling ทำเหมือนว่าเธอไม่ได้ยินเขา ขณะที่เธอโกรธต้องการคำอธิบายจาก Pei Ziheng เขาเงียบไป และการขมวดคิ้วระหว่างคิ้วของเขาก็เหมือนมีดแทงไปที่หัวใจของเธอ “เสี่ยวหลิง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ”
เธอตัวสั่นด้วยความโกรธและไม่ยอมปล่อย ตะโกนสารพัดใส่เขา การประชุมคณะกรรมการถูกยกเลิกเนื่องจากฉากที่เธอสร้างขึ้น และเป่ยจือเหิงลากเธอกลับบ้าน โยนเธอเข้าไปในห้องนอน และบังคับให้ตัวเองเข้ามาหาเธอ แต่ไม่ได้พูดถึงคำหมั้นแม้แต่คำเดียว
ไม่ว่าเธอจะพยายามซักไซ้เขาหนักแค่ไหน เขาก็จะตอบกลับไปว่า “ไม่ใช่เรื่องของคุณ”
เธอแสวงหาความคิดเห็นจากหลาย ๆ คน แต่ไม่มีใครเต็มใจที่จะถูก Pei Ziheng ทะเลาะวิวาทกับ Pei Ziheng ทุกคนไม่เต็มใจที่จะแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ มีเพียงเฝิงคุนและชูเฉินเท่านั้นที่แนะนำเธอ “เสี่ยวหลิง บอสหมายความว่าไม่ว่าเขาจะหมั้นหมายหรือไม่ก็ตาม มันก็เป็นเพียงงานแต่งงานทางการเมืองเท่านั้น และไม่ส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของคุณเลย”
ไม่กระทบความสัมพันธ์ของพวกเขา? ช่างเป็นเรื่องตลก!
เธอทำให้พวกเขาทั้งสองมีจิตใจของเธอและการโต้เถียงกับ Pei Ziheng ก็รุนแรงขึ้น เธอเคยไปเจรจากับ Wang Jingwan ... จนกระทั่ง Wang Jingwan ถูกวางยาพิษและ Pei Ziheng ก็ขังเธอด้วยความโกรธ
“คุณยกนิ้วของคุณขึ้นเล็กน้อย และโดยที่ฉันไม่รู้ คุณหักปีกของฉัน…”
ภายในบังกะโลเย็น เขาขังเธอไว้ใต้เตียงโดยไม่สนใจความหวาดกลัวและการดิ้นรนของเธอ อ้างว่าเธอครั้งแล้วครั้งเล่าขัดต่อความต้องการของเธอ...
“ท้องฟ้าใส ความฝันที่แตกสลายของฉัน…”
เขาขังเธอไว้ในห้องแยกที่มืดและแคบ ไม่มีแสงหรือเสียงใดๆ เธออยากจะกรีดร้องแต่ไม่สามารถเปิดปากได้ เธออยากจะดิ้นรนแต่ขยับนิ้วไม่ได้แม้แต่นิ้วเดียว… ความเงียบงันที่ยาวนานทำให้เวลาในห้องรู้สึกเหมือนหนึ่งหมื่นแสนปี เธอแทบจะไม่สามารถบอกได้ว่าเธอตายหรือมีชีวิตอยู่ แต่สามารถได้ยินเสียงหัวใจเต้นอ่อนแรงของเธอและเลือดที่ไหลเวียนในเส้นเลือดของเธอ เธอเห็นสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่และใยแมงมุม เคียวของยมทูต และภาพหลอนอื่นๆ อีกนับไม่ถ้วน...
จากนั้นประตูก็เปิดออก และชายคนนั้นก็เดินเข้ามาพร้อมกับแสงสว่างราวกับพระเจ้าลงมา
“เสี่ยวหลิง…” เขาหวดแส้และเธอก็ตื่นขึ้นจากความเจ็บปวดและรุนแรงจากการถูกฟาด เขาก้มลงสัมผัสใบหน้าของเธอ น้ำเสียงเย็นชาแต่อ่อนโยน “… ความสุขและความเจ็บปวดทั้งหมดของคุณมาจากฉัน ทุกสิ่งที่คุณมีเป็นของฉัน”
Xia Ling ร้องไห้ออกมาอย่างสุดหัวใจ ขณะที่เธอพยายามที่จะร้องท่อนต่อไปของเพลง “ผีเสื้อในกรง…”
“ผีเสื้อที่บินไม่ได้…” ร่างของเธอเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ จนเธอคุกเข่าอยู่บนเวที เธอรู้สึกปวดแสบปวดร้อนบริเวณข้อเท้า ซึ่งเธอได้รับบาดเจ็บ เป่ยจือเหิงใช้โซ่ทองล่ามเธอเป็นการส่วนตัว เป็นการบาดเจ็บที่สั่งสมความเจ็บปวดและความทรมานทั้งหมดในช่วงเวลานั้น
“ผีเสื้อที่บินไม่ได้…” เธอพยายามสุดความสามารถเพื่อตั้งสติ เพื่อไม่ให้ตัวเองพังทลาย “… ใยแมงมุมที่แผ่กระจาย…”
“ปีกเปื้อนเลือด การสังหารแห่งความหวัง…”
“ผีเสื้อที่บินไม่ได้ ติดอยู่ในใยแมงมุม…”
“ไม่สามารถหนีออกจากกรงของมันได้…”
"ซึ่งรอคอย…"
"กำลังจะตาย…"
จากนั้นเธอก็จบบรรทัดสุดท้ายของเนื้อเพลง
Xia Ling ยังคงคุกเข่าอยู่บนเวที ร่างกายของเธอรู้สึกชา และยังคงได้ยินเสียงน้ำตาของเธอ ชั่วขณะหนึ่ง จิตใจของเธอก็ว่างเปล่า ราวกับสายลมจากวันนั้นที่เธอร่วงหล่นพัดไม่หยุด ไม่… จิตใจของเธอไม่ว่างเปล่า แต่กลับมีความทรงจำมากมายที่แวบผ่าน ปั่นป่วนในใจของเธอ กรีดร้องที่เธอ อย่างท่วมท้น…
ความอ่อนโยนและความเจ็บปวดทั้งหมด
เมื่อพบกันครั้งแรก เป็นวันฤดูร้อนที่สดใส ดอกไอริสบานสะพรั่งที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาพาเธอกลับบ้านโดยจับมือเธอไว้แน่น เมื่อเธออายุได้สิบสามปี พวกเขากลายเป็นคู่รักกัน และเขาบอกว่าเขาจะดูแลเธอตลอดชีวิตของเขา ในพิธีมอบรางวัลดนตรีสากล เขานั่งในที่นั่งวีไอพี ตั้งใจฟังเพลงที่เขาแต่งให้เธอร้อง “ความฝันอันสมบูรณ์แบบ”
และวันนั้นเมื่อโชคชะตาของพวกเขาเปลี่ยนไปตลอดกาล - ที่ประตูบ้านของพวกเขา เขาตบเธอลงกับพื้นและถามอย่างโมโหว่าทำไมเธอถึงฆ่าหวังจิงวาน การถูกจองจำ… ความสิ้นหวัง… เกือบจะเสียสติ… พังทลายอย่างสมบูรณ์…
ปีสุดท้ายที่น่าหวาดเสียวนั้นเป็นสิ่งที่ Xia Ling ไม่กล้าคิดมาก เธอจำได้เพียงว่าตัวเองตกจากเวทีและจากนั้นก็ได้เกิดใหม่
เธอบอกลาชีวิตของ Xia Ling และกลายมาเป็น Ye Xingling