มาอ่านให้เราฟัง (1)
แม้ว่าจะบอกว่าเป็นโรงฝึก แต่มันก็เหมือนโรงเล่นแร่แปรธาตุหรืออะไรทำนองนั้นมากกว่า
แคบ คับแคบ และแออัด
ม้วนหนังสือเก่ากองสูงอยู่บนโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ ชั้นหนังสือสูงจรดเพดานฝังอยู่ในผนังทั้งสี่ด้าน หนามสีเทาจมอยู่ในเงามืด และกลิ่นอับของหนังสือลอยอยู่ในอากาศ
ชายหนุ่มนั่งลงที่โต๊ะอย่างระมัดระวัง ขนตาสีเข้มของเขาปรือลงและสายตาจับจ้องไปที่จุดเล็กๆ ตรงหน้าเขา
“อย่าประหม่า”
มู่เหิงลดสายตาลงและมองไปรอบๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและมั่นใจ "คุณรู้สึกอิสระที่จะแปล ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความผิดพลาด”
Shi An: “….. โอเค”
เขาหายใจเข้าลึกๆ ช้าๆ บังคับตัวเองให้สงบลง
ไม่เป็นไร ใจเย็นๆ!
Shi An นึกถึงสิ่งที่เขาเคยเห็นก่อนหน้านี้ในหนังสือเล่มแรก ส่วนสุดท้ายของเล่มที่แล้วครอบคลุมส่วนที่เกี่ยวกับการอัญเชิญมังกร ดังนั้นเล่มต่อไปน่าจะเข้าสู่ประเด็นหลักทันที!
ไม่สำคัญว่าจะไม่เข้าสู่ประเด็นหลักในทันที เขามีหนังสือทั้งเล่มอยู่ตรงหน้าและสามารถพลิกดูได้!
--จากนั้น ในไม่ช้า เขาอาจจะพบวิธีฟื้นพลังของเขา
ส่วนคำแปล......เดี๋ยวตามไปเอาตามสะดวกครับ
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาก็เป็นนักเรียนใหม่ธรรมดาคนหนึ่ง เขาเดาว่าอาจารย์ใหญ่คงไม่คาดหวังในตัวเขาสูงนัก….. ใช่ไหม?
ชิอันรู้สึกว่าในที่สุดจิตใจของเขาก็มั่นคงขึ้นมาก
ในขณะนี้ อาจารย์ใหญ่เป่ยออกมาจากโรงปฏิบัติงาน ถือปึกกระดาษไว้ระหว่างนิ้วที่เหี่ยวๆ ของเขา และฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
เขาแบ่งกระดาษในมือออกเป็นสามกอง กองหนึ่งวางไว้ข้างหน้าชีอัน
ชีอัน: “….. เอ๋?”
เขากระพริบตา เอื้อมมือหยิบปึกกระดาษขึ้นก่อนจะถามช้าๆ “อะ-หนังสือเล่มเดิมอยู่ไหน”
ปรมาจารย์เป่ยมองดูชายหนุ่มตรงหน้าเขาอย่างเป็นมิตรและอธิบายว่า “หนังสือต้นฉบับมีค่ามากเกินไปจริงๆ ดังนั้นเรามักจะดำเนินการแปลโดยใช้ฉบับถอดความ แต่คุณไม่ต้องกังวล ผู้ช่วยของฉันรับผิดชอบการถอดความ และฉันรับประกันการบูรณะ 100 เปอร์เซ็นต์”
ชีอัน: “…..”
นี่คือสิ่งที่ฉันกังวล!
เขาหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้งและมองลงไปที่ข้อความที่ถอดความอยู่ในมือของเขาด้วยความหวังชิ้นสุดท้าย
เกิดอะไรขึ้นถ้าจะเป็นอย่างไร
จะเป็นอย่างไรถ้าสิ่งที่เขียนในนั้นตรงกับที่เขาต้องการ
สายตาของ Shi An จดจ้องไปที่กระดาษและกวาดสายตามองมันเพียงแวบเดียว
ถู-
นิ้วของเขาบีบแน่นอย่างกะทันหัน ทำให้กระดาษมีรอยย่นเล็กน้อย
ด้านข้าง อาจารย์ใหญ่เป่ยดึงแว่นตาของเขาออกและสวมไว้บนดั้งจมูก ตรวจสอบการถอดเสียงต่อหน้าเขาในแสงสลัว “อ๋อ….. นี่น่าจะเป็นภาษาที่มนุษย์ใช้กันในสมัยโบราณ แต่ไวยากรณ์มีหลายรูปแบบ การคาดคะเนครั้งก่อนของเราว่าจะต้องเขียนหนังสือเมื่อใดต้องถอยกลับ นอกจากนี้ ถ้าฉันจำไม่ผิด น่าจะมีการใช้ภาษามังกรค่อนข้างมาก ซึ่งซับซ้อนมาก”
เขายกแว่นขึ้นโดยใช้นิ้วตั้งขึ้น ดวงตาสีเทาของเขาหรี่ลงหลังเลนส์ และสแกนข้อความที่อยู่ตรงหน้าเขาชั่วครู่
“แม้ว่าฉันจะไม่ได้แปลแต่ละบรรทัดและประโยคอย่างจริงจัง….. ตามประสบการณ์ทางภาษาของฉัน ส่วนนี้ควรเกี่ยวกับพฤติกรรมการดำรงชีวิตของสายพันธุ์มังกร”
มู่เหิงเงยหน้าขึ้นและตอบอย่างเงียบ ๆ “ตามที่คาดไว้จากคุณ”
อาจารย์ใหญ่เป่ยวางข้อความลง มองชายผมสีเงินที่ไม่แยแสต่อหน้าเขาด้วยดวงตาสีเทาซีดลึกผ่านเลนส์ และพูดช้าๆ ว่า “แม้ว่าตอนนี้ฉันจะแก่แล้ว แต่ฉันเคยได้ยินบางอย่างเกี่ยวกับสิ่งแปลกประหลาด สถานการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างการทดสอบการต่อสู้จริงในวันนั้น….. แน่นอน ฉันจะไม่ขอคำยืนยันเกี่ยวกับความถูกต้องของข่าวลือของคุณ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากคุณมาขอความช่วยเหลือจากฉัน ฉันเกรงว่าคุณไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังใช่ไหม”
Mu Heng: “คุณพูดถูก”
เขาละเว้นข้อมูลที่ไม่ควรเปิดเผยและอธิบายสถานการณ์ปัจจุบันสั้น ๆ ให้อาจารย์ใหญ่เป่ยฟัง
เนื่องจากความหลงใหลในมังกรของ Mu Heng เขาจึงไม่เต็มใจที่จะแบ่งปันข้อมูลนี้ด้วยความสมัครใจ
อย่างไรก็ตาม การติดต่อสั้น ๆ ครั้งล่าสุดกับทหารรับจ้างได้ส่งข้อความที่น่ากลัว
-- มีกองกำลังมากกว่าเขาที่ปรารถนาการดำรงอยู่ของมังกร
เนื่องจากเป็นกรณีนี้ เขาจึงทำได้เพียงละทิ้งความหวาดระแวง ระดมทรัพยากรและกำลังทั้งหมด และใช้ทุกวิธี แม้กระทั่งวิธีสุดโต่ง เพื่อเป็นคนแรกที่ค้นพบมังกร
หลังจากฟังคำอธิบายของ Mu Heng อาจารย์ใหญ่ Pei ก็ตกอยู่ในความคิดลึก ๆ
เขาพิจารณาคำพูดของเขาก่อนที่จะพูดช้าๆ “หลังจากหนึ่งหมื่นปี สายพันธุ์แฟนตาซีจะปรากฏบนทวีปอีกครั้ง….. เรื่องนี้มีน้ำหนักมากจริงๆ แม้แต่บางคนที่อายุเท่าฉันก็อยู่ไม่ได้ หัวหน้า ถ้าคุณมีอะไรต้องการให้ฉันช่วย คุณสามารถพูดได้ตลอดเวลา”
มู่เฮงพยักหน้า "ขอบคุณมาก."
“แล้วคุณคิดว่ากุญแจสำคัญของเรื่องทั้งหมดอยู่ในหนังสือเล่มนี้ที่บรรพบุรุษของคุณทิ้งไว้หรือไม่”
“บางที” มู่เฮงกล่าว
อาจารย์ใหญ่เป่ยครุ่นคิดอยู่สองสามวินาที จากนั้นหยิบข้อความถอดเสียงขึ้นมาแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ส่วนนี้….. เราจำเป็นต้องข้ามไปหรือไม่? สิ่งที่เราต้องหาอาจจะเป็นเวทย์มนตร์หรือสิ่งอื่น ๆ ที่ใช้งานได้จริง -”
มู่เหิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “ไม่จำเป็น?”
อาจารย์ใหญ่เป่ย: “โอ้?”
Mu Heng: “เนื่องจากบรรพบุรุษของฉันเลือกที่จะบันทึกสิ่งเหล่านี้ จึงไม่ควรไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง แม้แต่รายละเอียดเล็กน้อยที่มองข้ามได้ง่ายก็อาจเป็นเงื่อนงำที่สำคัญได้ นี่คือเหตุผลที่ฉันมาขอความช่วยเหลือจากคุณ”
อย่างไรก็ตาม ปริมาณงานที่ต้องใช้ในการแปลทั้งชิ้นอย่างพิถีพิถันนั้นมากเกินไป
อาจารย์ใหญ่ Pei ครุ่นคิดเป็นเวลานานก่อนที่จะพยักหน้า "ใช่คุณพูดถูก."