ตอนที่ 30
ผู้แปล : Missme Editor : อรุ
"ฮิฮิ……. ฮิฮิฮิ…”
วันนี้เอริก้าน่ารักเช่นเคย เธอมักจะได้ยินใครๆ พูดว่าเธอน่ารัก แต่ฉันจะทำอย่างไรได้ล่ะ? ท้ายที่สุดแล้วความน่ารักก็คือความน่ารัก
“นั่นมัน……เลดี้สเปดไม่ใช่เหรอ?”
“ทำไมเธอถึงติดอยู่ตรงนั้นเหมือนจั๊กจั่น”
มีเสียงจากกองทัพเรือด้านหลังของฉัน แต่ฉันไม่สนใจ
แน่นอนว่าการได้เห็นเธอใกล้ๆ นั้นดีกว่าการมองจากระยะไกล แต่การมองจากระยะไกลก็มีเสน่ห์ในตัวเอง
ต่อหน้าฉันการแสดงออกของเธอที่แต่งตัวไม่ดีนั้นดูน่ารัก!
นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันชื่นชมเอริก้าจากข้างนอกประมาณ 5 นาทีก่อนที่ฉันจะเข้าไปในห้องเรียนเพื่อพบเธอ
“ฮี่ฮี่ฮี่ฮี่……”
ขณะที่ฉันเช็ดน้ำลายที่ไหลรอบปาก ฉันจับผมสีชมพูของเธอเขย่าเบา ๆ ด้วยสายตาของฉัน
“ถ้าฉันชนะที่หนึ่งและได้เป็นทรัมป์ ฉันจะสร้างบ้านเดี่ยวข้างบ้านเอริก้า และฉันจะเลี้ยงเอริก้าด้วยอาหารดีๆ และซื้อแต่สิ่งดีๆ ให้เธอ”
ทันใดนั้นฉันคิดว่าฉันควรตั้งใจเรียน
ถ้าฉันมีเงิน ฉันจะสามารถอยู่เคียงข้างเอริก้าไปตลอดชีวิต และฉันรู้สึกว่าน้ำตาแห่งความสะเทือนใจกำลังจะไหลออกมา
ในขณะเดียวกัน เอริก้าเอาผมยาวสีชมพูของเธอทัดหูและหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเธอ
มันคืออะไร?
สิ่งที่เธอหยิบออกมาจากแขนคือกระดาษที่ไม่รู้จัก
เอริก้าที่จ้องกระดาษอยู่ไม่นานก็พับดวงตาสีชมพูสวยของเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสจากโลกใบนี้
“โอ้… โอ้ พระเจ้า ขอบคุณ ขอบคุณ…."
รอยยิ้มนั้นหายากจริงๆ
มันเป็นรอยยิ้มระดับสมบัติของชาติ ซึ่งไม่รวมอยู่ในบุ๊กมาร์กพิเศษของนวนิยายเรื่องนี้
กลีบดอกสีชมพูดูเหมือนจะลอยอยู่รอบตัวเอริก้าที่ยกปากขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับแก้มที่แดงเล็กน้อย
“ฮิฮิ… เธอช่างดูดีเสียนี่กระไร….”
ในขณะนั้นเอง ความคิดดีๆ ก็แวบเข้ามาในหัวของฉัน เอริก้า ฉันแน่ใจว่าเธอหัวเราะเยาะกระดาษที่ฉันไม่รู้ว่ามันมาจากไหน
หัวใจของฉันเต้นแรง เอริก้ายังคงมองกระดาษด้วยรอยยิ้มสดชื่น เช็ดน้ำลายที่ไหลรอบปากและมองผ่านฉากด้วยสายตาที่เฉียบคมดุจเหยี่ยว ฉันได้ข้อสรุป
“ไม่ว่าฉันจะมองมันมากแค่ไหน….”
ไม่มีทาง. ฉันไม่ต้องการที่จะเชื่อ แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อมัน
เป็นเรื่องยากที่เอริก้าจะแสดงรอยยิ้มแห่งความปิติยินดี ในเรื่องดั้งเดิม เธอยิ้มก็ต่อเมื่อความสัมพันธ์ของเธอกับนักแสดงนำชายลึกซึ้งยิ่งขึ้นในช่วงครึ่งหลัง
“บางทีเธออาจจะมีคนที่เธอชอบ?”
เสียงเคาะประตูทำให้นักเรียนที่ผ่านไปตกใจ จากนั้นพวกเขาก็มองกลับมาที่ฉันด้วยสายตาแปลก ๆ เกาะใกล้กับประตู
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย แต่ความรู้สึกภายในใจและอุทรของฉันที่สั่งสมมาหลายปีกำลังบอกฉัน
กระดาษนั้นต้องเป็นรูปของคนที่เอริก้าชอบหรือจดหมายจากเขา และเอริก้าชอบมันเมื่อเธอเห็นมัน
“ไอ้สารเลวอะไรเนี่ย……!”
ฉันกัดฟันที่ประตู พูดตามตรง ฉันรู้สึกโล่งใจมากเพราะแคสเซียสซึ่งบอกเอริกาในครึ่งหลังของหนังสือต้นฉบับ แสดงความสนใจเอริกาเพียงเล็กน้อย
แต่มีใครบางคนทนเสน่ห์ของเธอไม่ได้
“ไอ้โจรนั่น……”
ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นใคร แต่ฉันจะลงโทษเขาจนกว่าเขาจะหลั่งน้ำตา ฉันกำลังคิดหาวิธีลงโทษชายไร้หน้าคนนั้นอยู่ประมาณ 500 ล้านวิธี
'ฉันไม่สามารถทำสิ่งนี้ได้ ฉันน่าจะรู้หน้าเขาล่วงหน้า’
ด้วยความมุ่งมั่นเช่นนี้ ฉันจึงเข้าไปในห้องเรียนที่เอริก้าอยู่และยิ้มอย่างสดใสเหมือนเคย อันที่จริง ฉันกำลังลับมีดใส่คนที่ขโมยเอริก้าไปจากฉัน
'เดินขึ้นไปอย่างเงียบ ๆ แล้วดูสิ…'
เห็นได้ชัดว่าเอริก้าเป็นคนขี้อายและจะไม่แสดงให้ฉันเห็นถ้าฉันขอให้เธอทำ และฉันก็ไม่อยากบังคับเธอ
การแอบดูแอบดูค่อนข้างลำบากใจ แต่ฉันคิดว่าคงช่วยไม่ได้ที่พวกสวะจะไม่เข้ามาใกล้นางเอกคนโปรดที่น่ารักของฉัน
ฉันค่อยๆ เดินไปข้างหลังผมสีชมพูของเอริก้า แล้วนั่งลง เอาคอของฉันออกมาแล้วมองไปที่ด้านหน้าของกระดาษ
‘อีกนิดเดียว…’
ตั้งใจทำงานนะลูกตา!
ฉันไม่สามารถมองเห็นได้ดีขึ้นเพียงเพราะตาของฉันเปิดกว้าง แต่ฉันมองไปที่กระดาษในขณะที่พยายามใช้สายตาให้มากพอจนถึงระดับที่ตาขาวทั้งหมดมองเห็นได้
แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของฉันคือผมสีม่วงที่คุ้นเคย
'....?'
ฉันไม่รู้จักทั้งโรงเรียน แต่ฉันเคยเห็นคนที่มีผมแบบนั้นเพียงคนเดียว
ฉันเอียงศีรษะด้วยความสับสน จนถึงตอนนี้ เอริก้าไม่สามารถมองย้อนกลับไปได้ เพราะเธอจดจ่อกับการถ่ายภาพมากจนเธอยังไม่รู้สึกว่ามีอยู่
“เอริก้า?”
จากนั้นเอริก้าก็กระโดดออกจากเก้าอี้ราวกับสปริงตัวแล้วตะโกนออกมาดัง ๆ ซึ่งฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน
“อร๊ากกก!”
เธอแสดงปฏิกิริยาโต้ตอบอย่างมากจนฉันรู้สึกประหลาดใจและตัวแข็งทื่อ
แต่ในขณะนั้น การมองเห็นลำตัวของฉันก็ไม่พลาดการเคลื่อนตัวของกระดาษที่ร่วงหล่นกระพือกับพื้น กระดาษที่ตกลงพื้นทำให้ฉันยิ้มอย่างเก้ๆกังๆ
“เจ้า เจ้าเยริน?”
เอริก้ามองกลับมาที่ฉันด้วยใบหน้าครุ่นคิด ฉันคิดว่าหน้าแดงที่แดงก่ำก่อนหน้านี้หายไปไหน
อันที่จริง เธอไม่ใช่คนเดียวที่มองมาที่ฉัน ทุกคนในห้องเรียนมองมาที่ฉันเพราะความวุ่นวายเมื่อกี้ หลังจากหมดความอายที่จะพูดอะไรไปประมาณสามวินาที จู่ๆ ฉันก็ตั้งสติได้และจับมือกับนักเรียนและพูดคุย
“โอ้ เขา ฉันขอโทษ………คุณทำสิ่งที่คุณทำต่อไปได้….”
จากนั้นห้องเรียนที่เงียบสงบก็มีเสียงดังอีกครั้ง
ฉันถอนหายใจแทบไม่ทัน ฉันหันไปทางเอริก้าแล้วพูดอย่างเคอะเขิน
"ฉันเสียใจ………. คุณต้องประหลาดใจมาก”
“โอ้ คือ เอ่อ…… คุณไม่ต้องเสียใจเลย”
จากนั้นเอริก้าซึ่งทำตัวเหมือนตุ๊กตาพังก็กลับคืนสู่ตัวตนปกติของเธอ
ขณะที่เธอโบกมือบอกว่าไม่ต้องขอโทษ เธอยิ้มเขิน ๆ แล้วรีบหยิบรูปที่ตกอยู่บนพื้น
“ฉันแค่แปลกใจนิดหน่อย”
“อืม ฉันดีใจที่ได้ยินแบบนั้น แต่…….”
มันคืออะไร? มันคืออะไร? ทำไมเอริก้าถึงหัวเราะเยาะรูปของฉัน?
“เอริก้า ฉันไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิคุณ แต่… ฉันขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหม”
เอริก้าตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือราวกับว่าเธอถูกแทงเข้าที่จุดนั้น
“โอ้ ใช่ แน่นอน!”
ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่หน้าผากของเอริก้าเต็มไปด้วยเหงื่อ
‘แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเธอเอาแต่หลบสายตาเหมือนคนประหม่า?’
“นั่นคือรูปของฉันที่ตกลงบนพื้นหรือเปล่า”
ในขณะที่เอริก้าปิดปากของเธอโดยไม่ตอบ
‘โอ้ เธอไม่อยากตอบ…..’
ตอนที่เอริก้าหน้ามืดลงอย่างรวดเร็ว ฉันกำลังจะขอโทษ แต่จู่ๆ เอริก้าก็นั่งลงบนพื้นโดยเอามือปิดหน้า
“เอ่อ ฉันขอโทษ”
ว้าว รอสักครู่
นางเอกในดวงใจนั่งเอามือปิดหน้าน่ารักจัง
ตอนที่ฉันกำลังนั่งอยู่กับความคิดขยะๆ นั้น คำพูดต่างๆ ก็ไหลออกมาจากมือของเอริก้าราวกับไฟที่ลุกโชน
"ฉันขอโทษ! มันทำให้หัวใจของฉันรู้สึกอบอุ่นมากเมื่อเห็นคุณ ฉันขอโทษจริงๆ ถ้าคุณรู้สึกไม่ดี”
มันอบอุ่นหัวใจของคุณ? ฉันเป็นแบบนั้นตอนที่ฉันประสบอุบัติเหตุ 'ดินสอ' กับคุณ...
“ที่จริงฉันอยากเจอคุณ แต่ฉันกลัวว่าฉันจะรำคาญถ้าเจอคุณอีก ฉันขอโทษ-"
อา.
มันเป็นชีวิตที่ดี ฉันคิดว่าวันนี้ฉันจะไปนอนใต้โต๊ะของเอริก้าที่นี่
'ฉันตายได้แล้วล่ะ'
ฉันทาบทามเอริก้าให้เล่นบทเพื่อนรักตัวประกอบ 1 ทำให้เธอสงบจิตใจที่ไม่เป็นใจอยู่แล้ว
จากนั้นฉันก็ยิ้มให้เธอและตบหลังเธอ
“ไม่ เอริก้า คุณไม่ต้องเสียใจเลย ฉันค่อนข้างมีความสุข”
จากนั้นเอริก้าก็เงยหน้าขึ้นและพูดว่า
"จริงหรือ?"
"แน่นอน."
และพูดด้วยรอยยิ้มอันสดชื่นซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของตัวละครในนิยายโรฟาน
“ฉันยังรู้สึกอบอุ่นเมื่อเห็นคุณ”
จากนั้นเอริก้าก็ลืมตาขึ้นและปิดปาก
“การดูรูปภาพเป็นเรื่องดี แต่คุณมาหาฉันได้ทุกเมื่อ ฉันค่อนข้างขอบคุณสำหรับสิ่งนั้น”
เอริก้ากำลังฉีกดวงตาสีชมพูของเธอแล้ว
เมื่อเห็นดวงตาของฉันเป็นประกายเหมือนทัวร์มาลีน ฉันกุมหัวใจที่ปั่นป่วนของตัวเองและแสร้งทำเป็นยิ้มอย่างใจเย็น
ฮูดึก.
ในขณะนั้นการแสดงออกของ Erica แข็งกระด้าง
", เลือด!"
"อา……."
เมื่อหยดเลือดสีแดงหยดลงบนพื้นหินอ่อน ห้องเรียนก็กลายเป็นระเบียบอย่างรวดเร็ว จากนั้นฉันก็จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นต่อไป
***
วันนี้ Erica Blothea รู้สึกดีมาก
แม้ว่าเธอจะแปลกใจที่เพื่อนคนโปรดของเธอเลือดกำเดาไหลกะทันหัน แต่วันนี้อารมณ์ของเธอก็พลุ่งพล่านเพราะได้ยินเรื่องราวดีๆ จากเธอ
มันคงจะสมบูรณ์แบบ จนกระทั่งทันใดนั้น องค์ชายที่ 2 ของจักรวรรดิก็เข้ามาหาเธอด้วยใบหน้าที่น่ากลัว
“ตุ่ม”
แคสเซียสมาที่ห้องเรียนด้วยสีหน้าไม่สู้ดีและเรียกเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มกังวาน
และด้วยหน้าผากที่ขมวดคิ้วเขาพูดด้วยใบหน้าที่ดูเหมือนไม่ชอบโลก
"ฉันต้องการพูดกับคุณ."
—————