“ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร” โนอาห์ถามตัวเอง มีบางอย่างกระทืบอยู่ใต้เท้าเธอ เธอหยุดเดินและมองขึ้นไปเห็นร้านค้าที่ถูกรื้อค้น ข้าวของในอาคารเกลื่อนถนน โนอาห์มองไปรอบๆ ตัวเธอ สำรวจรอบๆ ตัวเธอ การไม่มีคนทำให้สถานที่นี้รู้สึกอันตรายมากขึ้น เธออยู่คนเดียวในส่วนที่พังทลายของหมู่บ้าน และเมื่อมีมือสังหารตามหลังเธอ เธอจะโจมตีได้ง่าย
หลังจากเดินอย่างไร้จุดหมายกว่าสิบนาทีและหลงทางในเขาวงกตอันสับสนของท้องถนน ในที่สุด โนอาห์ก็สะดุดเข้ากับอาคารหลังหนึ่งซึ่งไม่ได้รับบาดเจ็บอย่างลึกลับ มันว่างเปล่าเช่นเดียวกับส่วนอื่น ๆ ในหมู่บ้าน แต่อย่างน้อยประตูและหน้าต่างก็ยังเหมือนเดิม
เธอรีบวิ่งไปโดยหวังว่ามันจะเป็นสำนักงานเขตหรือกองกำลังรักษาความปลอดภัย ความหวังของเธอดับวูบลงเมื่อเห็นป้ายข้างประตู
“โรงแรมฮาร์เรล เวิร์คเกอร์” มีโรงแรมสำหรับคนงานไหม พวกเขารับคนงานพิเศษจากภายนอกเข้ามาไหม” โนอาห์ลากนิ้วไปบนป้าย ถอยกลับที่ชั้นน้ำมันที่เคลือบไม้ ตึกก็สภาพคล้ายๆ กัน มีอิฐสีน้ำตาลแดงปกคลุมคราบน้ำมันสีดำ
ไฟไม่ได้เปิดขึ้น และเธอไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของคนรอบข้าง นับประสาอะไรกับกลุ่มมือสังหาร คานเหล็กของผนังด้านนอกซึ่งปรับขนาดภายนอกทั้งหมดของอาคาร ดูเหมือนว่าพวกมันกำลังจะพังทลายลงในทุกขณะ เธอยังสังเกตเห็นว่ามันดูเหมือนจะครอบงำบ้านโดยรอบอย่างไร พวกเขาทั้งหมดสูงสุดสองชั้น แต่โรงแรมนี้มีอย่างน้อยหกชั้น
ขณะที่เธอตรวจสอบอาคาร จู่ๆ คลื่นแห่งความสยองขวัญก็ถาโถมเข้าใส่เธอ เธออ่านป้ายซ้ำแล้วซ้ำอีก และทุกครั้งที่มันบอกว่าเธออยู่ข้างโรงแรม แต่เมื่อกลับมาที่ทางแยก เธอเห็นว่าโรงแรมอยู่ทางทิศตะวันตกของหมู่บ้าน แล้วทำไมทางตอนเหนือถึงมีโรงแรมล่ะ? ตอนนี้โนอาห์ตระหนักถึงความผิดพลาดของเธอ จึงวิ่งกลับไปที่ทางแยกก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้น เธอไปได้ไม่ไกลก่อนที่เธอจะรู้สึกถึงหยาดฝนหยดแรกบนใบหน้าของเธอ เธอมองขึ้นไปอย่างสับสนและค้นพบเมฆสีดำขนาดใหญ่บนท้องฟ้า
ท้องฟ้าเบื้องบนมืดครึ้ม แต่ไม่มีทีท่าว่าฝนจะตก ถึงกระนั้นก็มีเมฆดำทะมึนปกคลุมเหนือศีรษะ ขู่ว่าจะเกิดพายุ เมื่อหยดน้ำเริ่มตกลงมาบ่อยขึ้น โนอาห์แอบเข้าไปในประตูบ้านและมองดูขณะที่ฝนเทลงมา
“ฝนนี้เกี่ยวอะไรด้วย!?” เธอพูดพลางยื่นมือออกไปนอกประตูเพื่อจับหยดน้ำในมือ ท่ามกลางความสับสนของเธอ มือของเธอเปลี่ยนเป็นสีดำเมื่อน้ำมันตกลงบนฝ่ามือของเธอ เธอสัมผัสได้ถึงกระแสเวทมนตร์จางๆ
ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีกว่าที่แสงแดดจะสาดส่องกลายเป็นฝนตกหนัก ท้องฟ้ามืดครึ้มเหมือนตอนกลางคืน ต่อหน้าโนอาห์ ไฟจากโรงแรมเริ่มสว่างขึ้นทีละดวง ภาพที่เห็นค่อนข้างน่ากลัวมากกว่าโชคดี เธอกอดอกมองไปที่โรงแรมที่สว่างไสว “มันเหมือนกับว่าพวกเขายั่วยวนให้ฉันเข้าไปข้างใน” เธอพึมพำ “รีบเข้าไปในโรงแรมเร็วเข้า! ทะเลสาบกำลังจะล้นอีกครั้ง!”
โนอาห์เงยหน้าขึ้นจากมือของเธอและมองออกไปนอกประตู หนุ่มๆ ที่เธอเห็นกำลังเตะบอลอยู่รอบๆ เธอกำลังจะตะโกนบอกให้พวกเขาอยู่ห่าง ๆ เมื่อเธอเห็นแสงแวบหนึ่งจากมุมหางตาของเธอ เธอออกจากบ้านและมุ่งหน้ากลับไปที่โรงแรม แม้ว่าก่อนหน้านี้จะรกร้างไม่มีแสงไฟ แต่ตอนนี้สว่างไสวเต็มที่พร้อมกับประชากรในหมู่บ้านที่รีบเร่งเข้ามา
ขณะที่โนอาห์มองดูผู้คนวิ่งผ่านเธอ เธอนึกถึงสิ่งที่เด็กชายพูดเกี่ยวกับน้ำในทะเลสาบเอ่อล้น มีคราบน้ำมันท่วมทางเข้าหมู่บ้าน ทะเลสาบถูกน้ำท่วมบ่อยครั้งจนทิ้งคราบน้ำมันถาวรไว้ทุกที่หรือไม่?
โนอาห์หลบฝนกลับเข้าไปในประตูเพื่อหลบฝน และมองลงมาที่มือของเธอ โดยปกติแล้วคาถาขนาดนี้ไม่มีอยู่ในธรรมชาติ เธอกดฝ่ามือเข้าหากันและเฝ้าดูผู้คนจำนวนมากวิ่งไปหาที่ปลอดภัย
“น้ำมันที่ตกลงมา ทะเลสาบที่ท่วมเป็นประจำ และพลเรือนก็หนีไปที่โรงแรมนั้น” เธอแหย่แอ่งน้ำมันนอกประตู “ไม่ต้องพูดถึงตัวโรงแรมสว่างขึ้นอย่างลึกลับทันทีที่ฝนเริ่มตก มีบางอย่างแปลกเกิดขึ้นที่นี่ บางทีคาถาชำระล้างอาจผิดพลาด? จะต้องมีวิธีชำระสถานที่นี้อย่างเหมาะสม”
ลมและฝนพัดกระหน่ำเธอด้วยน้ำมัน พวกที่เหลืออยู่ในหมู่บ้านรีบเข้าไปในโรงแรม และโนอาห์เห็นว่าเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามพวกเขาไป เธอวิ่งกลับออกไปที่ถนนและตามพวกเขาไป เมื่อเธอเข้าใกล้มากขึ้น ความคิดแบบเดียวกันก็แล่นเข้ามาในหัวของเธอ แม้ว่าทะเลสาบจะท่วม ทำไมคนทั้งหมู่บ้านต้องอพยพมาที่โรงแรมแห่งนี้?