ขณะที่โนอาห์พยายามหนีออกจากอาคารที่ไฟไหม้ เธอรู้สึกว่ามีน้ำไหลลงมาบนตัวเธอ เธอเงยหน้าขึ้นเห็นว่าระบบสปริงเกอร์ทำงานแล้วและกำลังดับไฟ มองลงไปตามโถงทางเดินที่เธอหนีออกมา เธอเห็นว่าเอเดรียนหายตัวไปแล้ว โนอาห์หลีกหนีจากฝูงชนที่ยังคงพยายามอพยพ แวะที่สำนักงานด้านหน้าเพื่อปิดระบบเตือนภัย ถอนหายใจด้วยความโล่งใจกับความเงียบที่ตามมา
กลับออกมาที่โถงทางเดิน เธอตรวจสอบว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ ก่อนพุ่งขึ้นบันไดไปที่ชั้นสอง พรมผืนหนึ่งปูไว้ตามโถงทางเดินแคบๆ โดยมีห้องพักนับสิบห้องตั้งอยู่ขนาบข้าง โนอาห์พุ่งเข้าไปหาคนที่แง้มอยู่และมองเข้าไป
ดูเหมือนจะเป็นห้องพักปกติที่มีเตียงคู่และห้องน้ำในตัว ยกเว้นคนที่นอนแผ่กระจายอยู่ทั่วพื้น พวกเขากระตุก ซึ่งไม่ได้ช่วยบรรเทาความกังวลใจของโนอาห์ เธอแอบออกจากห้องและเดินกลับขึ้นไปบนทางเดิน
มีความรู้สึกไม่สบายใจเกี่ยวกับสถานที่ซึ่งเธอไม่สามารถวางนิ้วได้ คนพวกนั้น พวกเขาอยู่ที่นั่นเพียงเพราะต้องการพักผ่อนหลังจากดื่มหนักมาทั้งวันหรือเปล่า? หรือเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นมาก ไม่ต้องพูดถึงว่าทางเดินรอบ ๆ ตัวเธอดูเหมือนจะเปลี่ยนไปอย่างไร
เธอรู้สึกว่ามันแคบลงเรื่อยๆ และสั้นเกินไปที่จะครอบคลุมพื้นที่ของโรงแรม โนอาห์ต้องการออกจากทางเดินและสำรวจต่อ โนอาพยายามก้าวเท้าขึ้นไปบนบันไดที่นำไปสู่ชั้นสาม แต่กลับพบกับการต่อต้านที่รุนแรง ราวกับว่าเธอได้พบกับปราการอีกอันหนึ่ง
ไม่ว่าเธอจะผลักแรงแค่ไหน บาเรียก็ไม่ยอมให้ เธอเดาะลิ้นของเธอด้วยความรำคาญ และเรียกไฟขึ้นที่ฝ่ามือของเธอ ประกายไฟจากเปลวไฟจุดสิ่งกีดขวางและเริ่มเผาไหม้
แต่ในไม่ช้าก็เห็นได้ชัดว่ามันกำลังลุกไหม้มากกว่าสิ่งกีดขวางที่อยู่ห่างออกไป
บันไดและราวไม้ซึ่งเริ่มผุพังกลายเป็นทองเหลืองที่ส่องประกายระยิบระยับภายใต้แสงไฟของเธอ ภาพวาดหายไปตามผนัง เหลือแต่กรอบรูป ก่อนที่โนอาห์จะทันได้ทันเปลี่ยนแปลง เธอก็ถูกเหวี่ยงลงกับพื้นด้วยเสียงกึกก้องจากส่วนลึกภายในโรงแรม เธอขดตัวเป็นลูกบอลจนกระทั่งการเคลื่อนไหวหยุดลง ภาวนาไม่ให้โรงแรมพังลงมาทับเธอ เมื่อทุกอย่างเงียบลง โนอาห์ก็ลุกขึ้นยืน เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าหนี แต่มีบางอย่างดึงเธอขึ้นไปที่ชั้นสาม พลังลึกลับบางอย่างที่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้
ราวกับอยู่ในความงุนงง โนอาห์ปีนขึ้นบันไดไปยังชั้นสามและจ้องมองด้วยความตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าเธอ คล้ายกับพื้นด้านล่าง มีห้องหลายสิบห้องกระจายอยู่ทั้งสองด้านของโถงทางเดิน สิ่งที่แตกต่างคือกรอบรูปไม้ที่กลายเป็นหน้าต่าง และราวบันไดที่กลายเป็นท่อพาดผ่านผนัง ไฟสลัวๆ ฉายแสงสีส้ม ทำให้มองยากว่าโนอาห์กำลังจะไปไหน เมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ประตูบานหนึ่ง เธอสังเกตเห็นว่าไม่ใช่ไม้เหมือนชั้นล่าง มีเหล็กแทนโดยมีหน้าต่างทรงกลมแทรกอยู่
ขณะที่เธอมองเข้าไป โนอาห์ได้กลิ่นลาเวนเดอร์ที่คุ้นเคย ภายในห้อง มีคนยืนอยู่รอบๆ สีหน้าว่างเปล่า
“สถานที่นี้คืออะไร” โนอาห์ถอยออกมาจากประตู ตกใจกับจำนวนคนที่ดูเหมือนถูกขังอยู่ในห้อง เธอฝังศีรษะไว้ในมือ พยายามไม่ให้หายใจมากเกินไป แม้ว่าเป้าหมายของเธอคือการหาห้องทดลอง แต่เธอไม่ได้ตั้งใจจะหามันให้เจอง่ายๆ เธอคาดว่าจะมีความท้าทายมากกว่านี้ในการค้นหา และตอนนี้เธอมีแล้ว เธอไม่มีเงื่อนงำว่าจะทำอย่างไร ขณะที่เธอพยายามสงบสติอารมณ์ เธอก็ได้ยินเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดอยู่ข้างหน้าเธอ ศีรษะของเธอผงะขึ้น และสิ่งที่เธอเห็นคือสีขาวโพลน
เธอยิงลูกไฟออกไปต่อหน้าเธอด้วยเสียงร้องอย่างตื่นตระหนก ร่างนั้นตะโกนด้วยความตกใจและกระโจนออกไปนอกทาง ปล่อยให้ลูกไฟของเธอเคลื่อนที่ไปตามทางเดินซึ่งสัมผัสกับผนังและเสียงดังฉ่าออกมา
"มนุษย์?" เธอครวญคราง ลูกไฟอีกลูกเตรียมพร้อม ชายคนนั้นกระพริบตา 2-3 ครั้ง แล้วหันกลับมาเผยให้เห็นตัว "R" ด้านหลังหูของเขา
"คุณคือใคร? ที่นี่ห้ามเข้าโดยเด็ดขาดสำหรับผู้ที่ไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของ” ชายคนนั้นกระแอมในลำคอและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ฟังดูมีอำนาจ
"ฉัน? ฉันเป็นเพื่อนกับเจ้าของ” โนอาห์ใช้เสียงที่ไพเราะที่สุดของเธอ ม้วนผมรอบนิ้วของเธอ “เลเนีย วาลตาเร คุณรู้ไหมว่าเธออยู่ที่ไหน” เธอเสริมด้วยการหัวเราะคิกคักแบบสาว ๆ
ชายคนนั้นดูราวกับว่าเขาต้องการประท้วง แต่เขากลับถอนหายใจและบีบดั้งจมูกของเขา