พวกเขานั่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง มูเอลล์วิ่งไปจัดการกับเอเดรียน โนอาห์ไม่รู้จะตอบไคล์อย่างไรดี เขายังคงดื้อรั้นเช่นเคย แต่บางทีเธอเองก็ดื้อรั้นเช่นกัน ทั้งคู่ต่างเชื่อว่าตัวเองถูก โนอาห์ที่บุกเข้าไปในโรงแรมและเปิดโปงสิ่งที่เป็นจริง และไคล์ที่อยากให้โนอาห์ปลอดภัยและปกป้องเธอจากอันตราย
“ตอบฉันหน่อยโนอาห์”
โนอาห์ละสายตาจากมูเอลล์ที่กำลังยุ่งอยู่กับการดูแลเอเดรียน และหันกลับมามองที่ไคล์ มือของเขายื่นออกไป เหมือนอยากจะสัมผัสเธอ แต่ก็กลัวว่าเธอจะตอบสนองอย่างไร เขากำมือแน่นแล้วปล่อยให้มันหล่นลงบนตักของเขา
“สมมติว่าคุณต้องการไปผจญภัยในป่าแบบนี้อีกครั้ง คุณต้องการค้นพบความลึกลับอื่นและปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายก่อน อย่างน้อยคุณสัญญาว่าจะพาฉันไปด้วยได้ไหม” เขามองเธอ ดวงตาของเขาจ้องมองตรงเข้าไปในจิตวิญญาณของเธอ “นั่นคือทั้งหมดที่ฉันขอ ฉันจะไปกับคุณในครั้งต่อไปที่คุณทำอะไรแบบนี้ เพื่อ…เพื่อประโยชน์ของเราทั้งคู่”
โนอาห์กัดริมฝีปากของเธอและถอนหายใจ เธอรู้ว่าไคล์จะปกป้องเธอมากเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากการทดสอบทั้งหมดนี้ สายตาของเขาตวัดกลับไปที่รอยฟกช้ำที่กระดูกไหปลาร้าของเธอ เธอรีบรัดเสื้อกลับคืน
“ตอนนี้ฉันสบายดี” เธอพูดพลางยกมือขึ้นคล้องคอทั้งที่ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้น
“เพียงเพราะตอนนี้คุณไม่ได้รับบาดเจ็บ ไม่ได้หมายความว่าคุณไม่ได้รับบาดเจ็บในอดีต หรือจะไม่ได้รับบาดเจ็บในอนาคต” ไคล์พูด น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเศร้าที่โนอาห์ไม่เคยได้ยินมาก่อน “ปล่อยให้ฉันเห็นแก่ตัวสักครั้งแล้วพูดแบบนี้ ฉันเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นคุณบาดเจ็บ เห็นคุณกระแทกราวบันไดนั่น… ฉันไม่อยากเห็นภาพแบบนี้อีกแล้ว”
“โอ้…” โนอาห์หยุดชั่วคราว เธอคิดว่าไคล์แค่พูดคำเหล่านั้นเพื่อให้เธอเห็นด้านของเขา แต่เขาพูดด้วยความมั่นใจจนเธอเกือบจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูด “คุณหมายความตามนั้นจริงๆ เหรอ? จะอยู่เคียงข้างฉันเสมอเวลาออกไปข้างนอกแบบนี้?”
"ฉันทำ." ไคล์ขยับเข้ามาใกล้ เอื้อมมือไปจับมือโนอาห์ ไม่เหมือนครั้งล่าสุดที่เขาพยายาม โนอาห์ไม่ดึงมือเธอออก เธอปล่อยให้เขาเอามือโอบรอบเธอ ผิวหนังด้านจากการฝึกฝนมาหลายปีถูกับผิวเนียนของเธอ
“ไม่ว่าที่ไหนหรือเมื่อไหร่” เธอกระซิบ แทบไม่ดังพอที่ตัวเองจะได้ยิน
“ไม่ว่าที่ไหนหรือเมื่อไหร่ ฉันสัญญา." ไคล์พูดซ้ำ นิ้วหัวแม่มือของเขาลูบหลังมือของเธอ ในที่สุดโนอาห์ก็มองไปที่ไคล์ มองเขาอย่างแท้จริงและจริงใจ เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เริ่มการสนทนา ดวงตาสีม่วงของเขาซึ่งเธอแอบคิดว่าน่ามองนั้นเต็มไปด้วยความรักที่เธอไม่เคยเห็นจากเขามาก่อน
“ถ้าคุณสัญญา” โนอาห์พูดหลังจากหยุดชั่วครู่ “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ทิ้งฉันไม่ได้เมื่อฉันเริ่มกวนประสาทคุณ”
ไคล์หัวเราะ เสียงเบาๆ ที่โนอาห์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะตามไปด้วย
“จะไม่เกิดขึ้น ฉันกลัว” ไคล์ยกมือของโนอาห์ขึ้น และหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็กดจูบที่แผ่วเบาจนโนอาห์แทบไม่รู้สึก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ใบหน้าของเธอไหม้เล็กน้อย “มันจะไม่เกิดขึ้นในชีวิตนี้”
“นั่นค่อนข้างจะดราม่าไปหน่อย ไคล์” เธอพูด ผิวของเธอแดงก่ำ “แต่ฉันซาบซึ้งในความรู้สึกเดียวกันทั้งหมด และถ้าวันหนึ่งฉันตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าคุณทิ้งฉันไว้ข้ามคืน ฉันจะตามหาคุณและฆ่าคุณ”
“เดาว่าฉันจะไม่หนีไปแล้ว” ไคล์ขยับเข้ามาใกล้เพื่อให้ใบหน้าของพวกเขาใกล้กัน ใกล้จนจมูกของโนอาเกือบจะแตะกับของไคล์ มีช่วงเวลาสั้นๆ ความคิดที่ผ่านเข้ามาในหัวของโนอาห์ว่าเธออยู่ใกล้พอและควรถอยห่างออกมา ว่าไม่มีอะไรระหว่างเธอกับไคล์ แต่ความคิดทั้งหมดออกจากความคิดของเธอเมื่อไคล์ปิดช่องว่างระหว่างพวกเขาและจูบเธอ สมองของเธอยุ่งเหยิงขณะที่เธอประมวลจูบ และจบลงอย่างไรก่อนที่เธอจะรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ไคล์หน้าแดงก่ำ ลุกขึ้นยืนและยื่นมือให้โนอาห์จับ โนอาห์ยังคงตกตะลึงและหวาดกลัวเกินกว่าจะพูดอะไร โนอาห์เต็มใจจับมือของเขาและปล่อยให้ตัวเองลุกขึ้นยืน เข่าของเธอสั่นจนประหม่า แต่เธอก็สามารถเดินกับไคล์ได้ขณะที่พวกเขาเดินไปรับมูเอลและเอเดรียน ขณะที่เธอมองลงไปที่มือของพวกเขาที่ประสานกัน เธอสงสัยว่านี่คือที่ที่เธอควรอยู่หรือไม่ กับไคล์