บทที่ 3: ใน บริษัท ที่ดี
ผู้แปล: - - บรรณาธิการ: - -
ในมุมหนึ่งของภูเขาขยะ มีหุ่นยนต์สองตัวซุ่มอยู่ด้านหลังถังขยะ และห่างออกไปประมาณหนึ่งร้อยเมตร มีเขมือบห้าตัวคุ้ยขยะเพื่อหาอาหาร สแกนหาสิ่งรอบข้างเป็นครั้งคราว Ye Chong ตรวจสอบแผนผังของที่ดินและดำเนินการสนทนาสั้น ๆ กับ Mu Shang
Ye Chong ขับ Winnie อย่างระมัดระวัง ค่อยๆ เข้าไปใกล้ผู้กลืนกินทั้งห้า หลบหลังเศษซากต่างๆ ตามทาง พวกเขาหยุดห่างจากการกลืนกินประมาณ 20 เมตร และ Ye Chong หายใจออกด้วยความโล่งอก ขณะที่สิ่งต่างๆ ดำเนินไปอย่างราบรื่นจนถึงตอนนี้ Ye Chong ตั้งใจจะเคลื่อนไหว เมื่อลมกระโชกแรงพัดผ่านเขาและตรงไปยังผู้กลืนกิน Ye Chong สาปแช่งในใจ เร่งความเร็วของหุ่นยนต์ให้สูงสุด และมุ่งตรงไปที่ผู้กลืนกิน
Winnie พุ่งเข้าหาผู้เขมือบราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่ที่ระเบิดออก
แต่สายไปเสียแล้ว เมื่อเกิดลมกระโชกแรง พวกเขมือบได้กลิ่นด้วยกลิ่นอันแรงกล้าและรีบวิ่งหนีไป
Ye Chong คอยชี้นำ Winnie อย่างเยือกเย็นและมุ่งเป้าไปที่หนึ่งในผู้เขมือบ เพราะเมื่อสิ่งมีชีวิตเหล่านี้หนีเข้าไปในกองขยะ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะจับพวกมัน Ye Chong ไม่สนใจนกเขมือบอีกสี่ตัวและไล่ตามหนูที่เหลืออย่างปลอดภัย
อากาศพัดผ่านหูของเขา และ Ye Chong รู้สึกราวกับว่าเลือดของเขากำลังไหล เผาไหม้แม้กระทั่ง โลกในขณะที่เขารับรู้มันค่อยๆ ช้าลงในขณะที่สมองของเขาบันทึกถึงความตื่นเต้น การหายใจของเขาสั้นลงราวกับว่าทุกๆ ลมหายใจต้องใช้ความพยายามทุกวิถีทางเท่าที่เขาจะรวบรวมได้ และหน้าอกของเขาก็ยกขึ้นและลงสอดคล้องกับการหายใจของเขา หายใจออกทางจมูกทุกครั้งราวกับว่าเขากำลังพ่นไฟ
ขณะที่เขาเข้าใกล้เขมือบ มือของ Ye Chong ยังคงมั่นคง และเริ่มควบคุมการหายใจของเขา
ทันใดนั้น Winnie ก็เหวี่ยงกริชอย่างดุเดือด *เสียงกริ๊ก* ที่ดังกึกก้องบ่งบอกว่าอาวุธลงจอดห่างจากผู้เขมือบไม่ถึงสามเมตร สัตว์ประหลาดกำลังวิ่งด้วยความเร็วสูงสุด และเมื่อจ้องไปที่มีดสั้น ก็มองเห็นถึงความตายที่อาจนองเลือดของมัน
นักเขมือบทำการบิดที่ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ ขณะที่มันเอาขาหน้าของมันลงด้านเรียบของกริชและแทงเข้าไป มันกระเด็นออกจากกริชด้วยแรงเหวี่ยงไปข้างหน้า ไม่ได้รับอันตรายจากการทดสอบทั้งหมด ดำเนินการได้อย่างยอดเยี่ยมที่สุด
นัยน์ตาของผู้เขมือบเป็นประกายระยิบระยับราวกับชื่นชมยินดีที่มันจะอยู่รอดได้ทั้งวัน
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ชัยชนะจะจบลง สายลมที่พัดโชยพัดตรงมายังผู้เขมือบ และแม้แต่การได้ยินในระดับปานกลางของสัตว์ร้ายก็สามารถระบุได้ถึงความน่ากลัวที่มาพร้อมกับมัน อากาศที่พัดผ่านหนามที่ข้อเข่าของวินนี่ส่งเสียงร้องอย่างน่าสยดสยอง ถ้าเข่าของเครื่องจักรสัมผัสเข้า ผลลัพธ์อาจถึงแก่ชีวิตได้!
ในบรรดารูปแบบชีวิตทั้งหมดที่สามารถอยู่รอดได้ในดาวถังขยะ ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดที่มีเกียรติ – แม้ว่าจะต้องเผชิญสถานการณ์ที่ดูเหมือนสิ้นหวังอยู่ตรงหน้า ผู้เขมือบก็ไม่ยอมจำนน!
นักเขมือบโค้งไปด้านหลัง ลอยอยู่กลางอากาศชั่วขณะ และเมื่อเข่าของ Winnie เข้ามาในระยะ มันก็ดีดตัวออกจากหนามหัวเข่าด้วยขาหน้าของมันอย่างไดนามิก เปลี่ยนทิศทางโมเมนตัมเหนือคอของ Winnie ที่ดักซุ่มอยู่
*พัฟ*
สามารถได้ยินเสียงหวีดหวิวแผ่วเบาเมื่อเหล่ากวีเจาะขาหน้าของนักกลืนกินและเฉือนผ่านท้องอันอ่อนนุ่มที่เปราะบางของมัน วาดแผลเป็นที่ขาหลัง
บนดาวถังขยะ บาดแผลที่รุนแรงนี้บ่งบอกถึงความตายบางอย่าง แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผู้กลืนกินกังวล – เป้าหมายคือการลงจอดอย่างรุนแรงบนศัตรูก่อนที่ความตายจะใกล้เข้ามา! ไม่สำคัญว่าการโจมตีจะไม่เป็นภัยคุกคามต่อศัตรู!
ฟันที่น่ากลัวของมันเปล่งประกายอย่างเย็นชา – ฟันเหล่านี้ที่สามารถตัดโลหะได้คือความหวังสุดท้ายของผู้กลืนกินที่จะทิ้งร่องรอยที่ยากจะลืมเลือนไว้บนกรรมตามสนองของมัน!
ความมุ่งมั่นของผู้เขมือบนั้นคล้ายกับการตระหนักรู้ถึงจิตวิญญาณของคนๆ หนึ่ง การเสียสละตนเองของมันแผ่ออกมาอย่างสุดกำลังแห่งชีวิตของมัน! ผู้เขมือบเชื่ออย่างแท้จริงว่าการโจมตีครั้งนี้จะเป็นการโจมตีที่รุนแรงที่สุดตลอดการดำรงอยู่ของมัน!
ตอนนี้มันใกล้เข้ามามากขึ้น คอของศัตรูชัดเจนขึ้นในการมองเห็น และผู้เขมือบรู้สึกถึงอะดรีนาลีนที่พลุ่งพล่าน! อีกแค่วินาทีเดียวเท่านั้น ไม่สิ ครึ่งวินาที! เพียงครึ่งวินาทีก็เพียงพอแล้วสำหรับการโจมตีที่ยอดเยี่ยมและรุ่งโรจน์ที่สุดในชีวิต!
ตามันลุกเป็นไฟ! เหมือนไฟ ความอิ่มอกอิ่มใจที่ลุกโชน!
ภายในไม่กี่วินาที ไฟในตัวก็ดับ!
ดาบไร้เสียงที่โผล่ขึ้นมาจากด้านล่างโดยไร้สิ่งกีดขวางฟันผู้เขมือบขาดครึ่ง! ในชั่วพริบตา เลือดสดๆ และอวัยวะต่างๆ ไหลลงมาจากด้านบน กระเด็นไปยังดินสีแดงสนิมด้านล่าง
ในที่สุด Ye Chong ก็เดือดปุดๆ!
เขาเงยหน้าขึ้นและเห็น Mu Shang สังเกตอยู่ห่างๆ อย่างเงียบๆ ตัวเขมือบถูกแขวนไว้บนเสาไททาเนียมยาวเจ็ดเมตร กลยุทธ์ของ Mu Shang นั้นง่ายกว่า – Ye Chong วางตำแหน่งเครื่องจักรให้ถูกที่ซึ่งหนึ่งในผู้กลืนกินกำลังหลบหนีเพื่อทำให้ผู้กลืนที่ถูกหลงลืมไม่สามารถป้องกันความเร็วและความแม่นยำของสายฟ้าแลบของ Mu Shang
Ye Chong โบกมือให้ Mu Shang จากระยะไกล "เฮ้!"
เขาหยิบส่วนเขมือบที่ถูกตัดขาดทั้งสองส่วนขึ้นมา!
Ye Chong คุยโม้กับ Mech ด้วยความยินดีอย่างเห็นได้ชัด "ดี? ทักษะของฉันก็ไม่เลวเลย!”
Mu Shang ตอบอย่างราบเรียบ “ผิดหวังมาก!”
Ye Chong ทำสองครั้ง "อะไร? ความผิดหวังอย่างสมบูรณ์? คุณได้ดูหรือยัง” การถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างไร้ความปรานีในสิ่งที่เขาภูมิใจมากที่สุดนั้นไม่ได้สร้างความประหลาดใจให้กับศักดิ์ศรีของ Ye Chong
Mu Shang ไม่สบายใจ “ยกเว้นทักษะการรบธรรมดา ทักษะการบิน ทักษะการยิง และความสำเร็จทางยุทธวิธีของคุณนั้นหยาบมาก ประสบการณ์ของคุณในการต่อสู้จริงไม่สามารถประเมินได้เนื่องจากขาดข้อมูล!”
"ไม่มีทาง!" ดวงตาของ Ye Chong เบิกกว้างด้วยใบหน้าที่ไม่เชื่อ
Mu Shang ยักไหล่; ภาพแห่งความแปลกประหลาดที่น่าขบขัน “แน่นอนว่าข้อผิดพลาดในการประเมินอยู่ที่ 0.3%”
Ye Chong ปฏิเสธที่จะยอมแพ้ “คุณต้องอิจฉาจริงๆ ที่ทำให้ฉันผิดหวังแบบนั้น!”
มู่ชาง “ไม่มีทางเป็นไปได้!”
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเป็นเพราะหุ่นยนต์ของฉันแก่เกินไป ฮ่าฮ่า! นั่นต้องเป็นอย่างนั้น สักวันฉันจะลองดู!”
มู่ชางหยุดชั่วคราวและพูดต่อด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ “ในกองขยะมีทางหนีอยู่สามสิบเอ็ดทาง คุณรู้ได้อย่างไรว่าหนึ่งในผู้เขมือบจะผ่านจุดที่ฉันอยู่”
“ฮิฮิ สุดยอดเลยใช่ไหม? มันเป็นสัญชาตญาณ!” Ye Chong ประกาศยินดี
"สัญชาตญาณ?" ดวงตาไบโอนิคของ Mu Shang เป็นประกายตอบสนอง
“ข้อมูลไม่เพียงพอ การคำนวณเป็นไปไม่ได้!”
Ye Chong เย้ยหยันว่า "คำนวณ? ถ้าคำนวณได้ ก็คงไม่เรียกว่าสัญชาตญาณ!”
Mu Shang ตอบอย่างใจเย็น “มันเป็นเพียงเหตุการณ์ที่มีความเป็นไปได้เล็กน้อย!”
"อะไร? คุณกำลังบอกว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ? แค่โชค? ฉันกำลังบอกคุณ…” Ye Chong อุทานด้วยความบ้าคลั่ง
………
เงาสองเงาทอดยาวขึ้นเรื่อยๆ ใต้แสงดาว ยอดแหลมที่เป็นสถานีถ่ายทอดสัญญาณพัลส์ใกล้กับที่ซ่อนของ Ye Chong สามารถมองเห็นได้จากระยะไกล เหมือนจุดสังเกตที่แสดงทางกลับบ้าน