ตอนที่ 2675 ปานกลาง
ผู้แปล: Silavin และ Danny
ตัวตรวจสอบการแปล: PewPewLazerGun
บรรณาธิการและพิสูจน์อักษร: Leo of Zion Mountain และ Dhael Ligerkeys
บนท้องฟ้า ร่างสองร่างบินไปข้างหน้าด้วยความเร็วดุจสายฟ้า
หยางไค่เป็นผู้นำในขณะที่อาการบาดเจ็บที่หมัดของเขากำลังค่อยๆ หายดีด้วยความสามารถในการฟื้นฟูที่ทรงพลังของเขา เขาแอบตกใจกับความดุร้ายของหญิงสาวคนนี้ ไม่ทราบว่าหญิงสาวคนนี้มาจากไหน เขากวาดสัมผัสศักดิ์สิทธิ์เหนือเธอและเห็นว่าเธอกำลังเอามือไพล่หลังตามเขาอย่างใกล้ชิดราวกับเงาโดยไม่ทิ้งเขาไว้แม้แต่ก้าวเดียว ใบหน้าของเธอสงบและไม่โอ้อวด
มันเหมือนกับว่าเธอออกไปเดินเล่นแล้วตัดสินใจสู้กับเขาอย่างไม่ตั้งใจ
หยางไค่โกรธจัดและหายใจเข้าเบาๆ ความระคายเคืองและความโกรธในใจของเขาค่อยๆ สงบลง และสีหน้าของเขาก็กลับคืนสู่ความสงบ แม้ว่าอีกฝ่ายจะดูเด็กและไม่มีเหตุผล แต่ความแข็งแกร่งของเธอก็ไร้คำถาม
แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีความคับข้องใจหรือความเกลียดชังระหว่างพวกเขาทั้งสอง เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาพบกันอย่างแท้จริง เนื่องจากอีกฝ่ายมีเจตนาฆ่าต่อเขา หยางไค่จะไม่ถอย
[ถ้าคุณอยากฆ่าฉัน ฉันจะฆ่าคุณ มาดูกันว่าใครตายก่อนกัน]
พวกเขาเดินทางไม่กี่หมื่นกิโลเมตรจาก Flowing Shadow City ไปยังภูเขาที่แห้งแล้ง
หยางไค่หยุดกะทันหันและหันกลับมา
ร่างของหญิงสาวหยุดห่างจากเขาสามร้อยเมตรเช่นกัน เมื่อมองไปรอบ ๆ เธอเม้มริมฝีปากสีชมพูและเยาะเย้ย “นี่คือสถานที่ฝังศพที่เธอเลือกเองเหรอ? รสนิยมของคุณแย่มาก”
“ฮา!” หยางไค่หัวเราะเยาะ “ผู้หญิงโง่เขลา คิดว่าคุณเก่งมากด้วยกำลังอันน้อยนิด คุณยังไม่รู้จักความยิ่งใหญ่ของสวรรค์และโลก!”
นี่เป็นสิ่งที่คนอื่นจะบอกเขา และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเยาะเย้ยคนอื่นด้วยวิธีเดียวกัน เขารู้สึกไม่สบายใจที่มีความรู้สึกว่าเป็นคนชั่วร้าย และโดยทั่วไปแล้ว คนที่กล้าพูดกับเขาแบบนั้นล้วนจบลงอย่างอนาถ
หญิงสาวพูดเยาะเย้ยต่อไป “ไม่สำคัญว่าเจ้าจะเลือกดินแดนรกร้างหรือสรวงสวรรค์เพื่อตาย ในเมื่อเจ้ากล้าขัดเกลาสิ่งเหล่านั้น ข้าจะฉีกมันออกจากร่างเจ้า แล้วหั่นศพของเจ้า ปล่อยให้เจ้าตายโดยไม่มีการฝัง !”
ขณะที่เธอกำลังพูด เธอแลบลิ้นสีแดงของเธอและเลียริมฝีปากสีแดงของเธอราวกับว่าเธอกำลังดูงานเลี้ยงอันโอชะ เสน่ห์ของความตุ้งติ้งปรากฏบนใบหน้าที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาของเธอ หยางไค่ตกใจเมื่ออัตราการเต้นของหัวใจสูงขึ้นในขณะที่เขาสงสัยว่าลิ้นเล็กๆ นั้นจะรู้สึกอย่างไรกับเขา
[ให้ตายเถอะ นั่นเป็นศัตรูที่อยู่ตรงหน้าคุณ คุณจะหลงเสน่ห์ความงามของเธอได้อย่างไร? เป็นเพราะการงดเว้นที่ฉันอดทนตั้งแต่มาถึงขอบเขตดารา?] หยางไค่ตำหนิตัวเองและเผยแพร่ศาสตร์ลับของเขาทันทีเพื่อล้างความคิดของเขา
"คุณพร้อมไหม?" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นและถามด้วยรอยยิ้มหวานที่แสร้งทำเป็นไม่มีอันตราย
หยางไค่หัวเราะออกมาและตอบด้วยความเย่อหยิ่ง “มา! นายน้อยคนนี้จะสอนบทเรียนที่ดีให้กับคุณแทนคู่ของคุณ…PFT…”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ หยางไค่ก็รู้สึกถึงแรงมหาศาลที่ท้องของเขา ไม่มีร่องรอยของหญิงสาวอยู่ห่างออกไปสามร้อยเมตร มีเพียงภาพติดตาจางๆ ทิ้งไว้ในจุดเดิมที่เธอเคยยืนอยู่ ขณะที่ร่างเล็กๆ ของเธอได้ปิดระยะห่างระหว่างพวกเขาไว้นานแล้วและปล่อยหมัดออกไป
ราวกับว่าปรมาจารย์แห่งอาณาจักรจักรพรรดิทำลายตนเองต่อหน้าของเขา หยางไค่รู้สึกถึงอาการกระตุกในท้องของเขา และเขาเปิดปากของเขาเพื่อราดศีรษะและใบหน้าของหญิงสาวด้วยเลือดเต็มปาก แรงกระแทกทำให้เขากระเด็นไปข้างหลังเหมือนถุง ชนกับยอดเขาโดยตรง
หง หลง หลง…
เศษหินปลิวว่อนไปทั่วขณะที่ยอดเขาสูงพันเมตรยุบตัวลง หลุมขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนไหล่เขา แต่หยางไค่กลับมองไม่เห็น
หญิงสาวดึงกำปั้นของเธอแล้วยืดหลังตรงเพื่อจ้องมองที่หลุมและเยาะเย้ย “มั่นใจมากเกินไป”
ด้วยความแข็งแกร่งของเธอ แม้แต่ปรมาจารย์ระดับจักรพรรดิลำดับที่สามก็ยังพบว่าเป็นการยากที่จะต้านทาน ดังนั้นอาณาจักรจักรพรรดิอันดับหนึ่งเล็กน้อยที่เล็กน้อยจะอวดดีต่อหน้าเธอได้หรือไม่? เขาไม่รู้วิธีเขียนคำว่า 'ความตาย'
ครั้งนี้ เธอมาที่ดินแดนทางใต้เพื่อตรวจสอบที่อยู่ของสมบัติของกลุ่มเธอตามคำสั่งของผู้อาวุโสของเธอ เธอไม่มีเงื่อนงำหลังจากค้นหาสถานที่หลายแห่งจนกระทั่งเธอได้พบกับหยางไค่เมื่อเธอผ่านเมืองเงาไหล
หากเขาเป็นจักรพรรดิระดับจักรพรรดิธรรมดา เธอคงไม่สนใจเขาเหมือนอากาศ แต่หยางไค่ได้ขัดเกลาบางสิ่งที่ต้องห้าม และในฐานะสมาชิกของกลุ่มของเธอ เธอมีหน้าที่และภาระหน้าที่ที่จะต้องลบล้างเขาโดยธรรมชาติ
เป็นเรื่องตลกที่มนุษย์ผู้นี้เย่อหยิ่งพอที่จะท้าทายเธอตามลำพังโดยที่ไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ ความกล้าหาญของเขาควรค่าแก่การชมเชย แต่ความฉลาดของเขายังขาดอยู่มาก
ยกมือเล็กๆ สีชมพูของเธอขึ้นเช็ดเลือดออกจากใบหน้า เธอจ้องมองมันครู่หนึ่งขณะที่เธอขมวดคิ้วและพึมพำว่า “มันเป็นสีทอง…”
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับมนุษย์ที่มีเลือดสีทอง และความมีชีวิตชีวาที่มีอยู่ในเลือดนี้ค่อนข้างน่าตกใจแม้แต่กับเธอ
แลบลิ้นออกมาเลียเลือดสีทอง ใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนไปเล็กน้อยขณะที่เธอรำพึงว่า “แก่นแท้ปีศาจ…ด้วยพลังวิญญาณ แปลกจัง”
เธอได้ลิ้มรสออร่าที่น่ารังเกียจอย่างยิ่งในเลือดนี้ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกสนิทสนมกับมัน
เลือดทองคำของหยางไค่มีต้นกำเนิดมาจาก Demon Mystic Tome ที่เขาได้รับเมื่อเริ่มต้นเส้นทางการบ่มเพาะของเขา เขาใช้พลังที่มีอยู่ในหนังสือสีดำเพื่อกลั่นเลือดของเขาให้เป็นเลือดทองคำบริสุทธิ์ ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมมันจึงปล่อย Demon Essence อันเข้มข้นออกมา เขายังขัดเกลา Golden Divine Dragon Source ซึ่งมีจิตวิญญาณที่บริสุทธิ์ซึ่งให้ความสามารถในการฟื้นฟูที่ไม่ธรรมดาแก่เลือดของเขา
ทั้งสองผสมผสานกันอย่างลงตัวและผสมผสานกันเมื่อเวลาผ่านไป
แก่นแท้ของปีศาจที่กลั่นจาก Demon Mystic Tome ไม่น่าจะสามารถต้านทานจิตวิญญาณของแหล่งกำเนิดมังกรทองศักดิ์สิทธิ์ที่แข็งแกร่งขึ้นได้เลย แต่ Qi ปีศาจโบราณบริสุทธิ์ที่ผนึกอยู่ภายในหยางไค่ได้ส่งผลกระทบต่อร่างกายของเขาอย่างละเอียดหลังจากถูกเปิดผนึกหลายครั้ง นำไปสู่การบรรลุความสมดุลที่ละเอียดอ่อน
เสียงระเบิดดังสนั่นดังขึ้นจากหลุมด้านข้างของภูเขา ตามมาด้วยลำแสงที่พุ่งออกมาจากมันซึ่งกลายเป็นร่างของหยางไค่ ปรากฏขึ้นต่อหน้าหญิงสาวอีกครั้ง
“คุณ…” หญิงสาวผงะและมองไปข้างหน้าด้วยความประหลาดใจ เธอคิดว่าหยางไค่จะได้รับบาดเจ็บสาหัสแม้ว่าเขาจะไม่ตายหลังจากรับหมัดของเธอ นางจะคาดคิดได้อย่างไรว่าอีกฝ่ายยังคงเคลื่อนไหวได้? ยิ่งไปกว่านั้น เขากลับมาพร้อมกับขวัญกำลังใจอันสูงส่ง จักรพรรดิฉีของเขาลุกโชนขณะที่ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยแสงที่น่าสะพรึงกลัว
"มันเจ็บ!" หยางไค่อุทานออกมา แต่ใบหน้าของเขาดูสูงส่งแทนที่จะดูเจ็บปวด เขากัดฟันขณะที่เขาตะโกนว่า “ผู้หญิง ฉันประเมินคุณต่ำไป! จะเป็นการเสียมารยาทที่จะไม่ตอบแทนของขวัญของคุณ ดังนั้นรับหมัดจากนายเก่าคนนี้เป็นการตอบแทน!”
ขณะที่เขาพูด ออร่าของเขาควบแน่น ราวกับภูเขาไฟที่กำลังจะปะทุในขณะที่เขารวมพลังทั้งหมดไว้ที่หมัดของเขา หลักการอวกาศผันผวนและเขาปรากฏตัวอีกครั้งต่อหน้าหญิงสาวพร้อมกับขว้างหมัดไปที่หน้าอกของเธอ
หากหมัดไม่หลบ ยอดเขายั่วยวนคู่นี้คงแตกเป็นเสี่ยงๆ หยางไค่ไม่ได้ตั้งใจจะเอาเปรียบเธอ แต่รูปร่างของเธอเล็กมากเสียจนหมัดที่หยางไค่ขว้างออกไปทำได้เพียงแค่หน้าอกของเธอ เช่นเดียวกับที่เธอไม่ได้จงใจเลือกที่จะโจมตีหน้าท้องของหยางไค่
เมื่อต้องเผชิญกับภัยคุกคามถึงชีวิตหรือถึงแก่ชีวิต ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหยางไค่จะชกหมัดนี้ไม่ว่าผิวของศัตรูจะอ่อนนุ่มและอ่อนโยนเพียงใด หรือแม้ว่าเธอจะร่ายรำด้วยความงามอันน่าทึ่งต่อหน้าเขาก็ตาม
รังสีห้าสีส่องประกายรอบกำปั้นของเขาขณะที่ Qi ดาบห้าธาตุที่ทำลายไม่ได้ของเขาหมุนวน เสริมความแข็งแกร่งให้กับการโจมตี
หยางไค่รู้สึกกระปรี้กระเปร่าและมีความสุขจนบรรยายไม่ถูกเต็มหัวใจ การต่อสู้ที่เรียบง่ายและหยาบกระด้างแบบนี้สามารถปลดปล่อยสัญชาตญาณอันดุร้ายของมนุษย์ได้อย่างแท้จริง
กระแสน้ำวนแห่งความแข็งแกร่งก็ปรากฏขึ้นและช่องว่างก็แตกออก สิ่งที่ถูกขว้างออกไปไม่ใช่แค่กำปั้นอีกต่อไป แต่เป็นการรับรู้ตลอดชีวิตของ Martial Dao การกลั่นตัวของเจตจำนงและการบ่มเพาะของหยางไค่
หญิงสาวหรี่ตาเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าประหลาดใจเล็กน้อย เธอไม่คาดคิดว่าหยางไค่ซึ่งเป็นมนุษย์ระดับจักรพรรดิลำดับที่หนึ่งเล็กน้อยจะปลดปล่อยพลังที่รุนแรงเช่นนี้ได้ เมื่อรวมกับความมีชีวิตชีวาของเลือดสีทอง หญิงสาวสงสัยว่าหยางไค่น่าจะฝึกฝนศิลปะการฝึกปรือร่างกายอันน่าทึ่ง มิฉะนั้นจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะบรรลุสิ่งนี้
เธอแอบเย้ยหยันอยู่ในใจ เธอเย้ยหยันที่เขากล้าเรียกตัวเองว่าเป็นนายเก่าต่อหน้าเธอตั้งแต่อายุยังน้อย แม้ว่าเธอจะมีรูปร่างหน้าตาที่อ่อนเยาว์ แต่เธอก็มีวัฏจักรการเติบโตที่ยาวนานมาก อันที่จริงแล้วเธอมีอายุไม่กี่ร้อยปีแล้ว
“คุณจะเสียใจที่ตอนนี้คุณไม่ตายง่ายๆ” ริมฝีปากสีแดงเข้มของหญิงสาวแยกออกเล็กน้อย เธอยืนนิ่งอยู่ในจุดนั้น เพียงแค่ยกมือขึ้นแล้วยื่นฝ่ามือออกไปรับกำปั้นของหยางไค่ มือเล็ก ๆ ที่อ่อนโยนนั้นเหมือนกับงานศิลปะชิ้นงามที่แกะสลักจากหยกที่ดีที่สุดที่ถูกโยนลงไปในพายุที่โหมกระหน่ำในทะเลซึ่งอาจแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในเวลาต่อไป
*ปะ… *
กำปั้นปะทะฝ่ามือ สิ่งเดียวที่เกี่ยวกับหญิงสาวที่เคลื่อนไหวคือชุดของเธอ ขณะที่เธอสกัดการโจมตีอันเหลือเชื่อของหยางไค่ได้สำเร็จ ราวกับว่าหมัดนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าแมลงวันหัวขาดแทนที่จะเป็นการโจมตีที่รุนแรงและถึงแก่ชีวิต
หญิงสาวยืนตระหง่านในขณะที่ดวงตาคู่สวยของเธอเต็มไปด้วยแสงเย้ยหยัน
“เชี่ย!” หยางไค่เคยชินกับการต่อสู้ที่รุนแรงและน่าเหลือเชื่อ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้างในขณะนั้น ความขัดแย้งระหว่างสิ่งที่เขาจินตนาการว่าจะเกิดขึ้นกับความเป็นจริงในช่วงเวลาวิกฤตนั้นกะทันหันเกินไปและค่อนข้างรับไม่ได้สำหรับเขา
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าพลังของหญิงสาวคนนี้มีมากมายมหาศาล แต่หยางไค่ก็ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะยิ่งใหญ่ขนาดนี้ รู้สึกเหมือนความแข็งแกร่งของเธอออกจากลีกของเขาโดยสิ้นเชิง
"ตาฉัน!" หญิงสาวยิ้มด้วยเสียงหัวเราะ คล้ายกับเสียงระฆังเงินที่ไพเราะ แต่เสียงที่ไพเราะนั้นเหมือนเสียงคุกเข่าที่น่ากลัวสำหรับหยางไค่ ฝ่ามือที่ปิดกั้นหมัดของหยางไค่ที่ปิดรอบกำปั้นของเขานั้นนุ่มนวลและอ่อนนุ่ม แต่หยางไค่รู้สึกได้ทันทีว่ากำปั้นของเขาถูกล็อคอย่างแน่นหนา ไม่สามารถขยับได้
ทันทีหลังจากนั้น หญิงสาวก็ดึงแขนข้างที่ว่างของเธอกลับมาราวกับว่าเธอกำลังดึงสายธนู และร่างของเธอเอนไปด้านหลังเล็กน้อยเพื่อรองรับการกระทำ ชุดสีฟ้าอ่อนของเธอเกือบจะไม่สามารถปิดยอดที่ใหญ่โตของเธอได้ เนื่องจากการเคลื่อนไหวของเธอขู่ว่าจะฉีกผ้าออกจากกัน .
*หง… *
สายธนูตึงเต็มที่และลูกธนูถูกปล่อยออก ส่งกำปั้นอันนุ่มนวลที่ลอยอยู่ในรัศมีแห่งพลังทำลายล้างอันบริสุทธิ์พุ่งไปข้างหน้า
ดวงตาของหยางไค่เบิกกว้างอย่างมากในขณะที่เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่มีไว้ในมือข้างที่ว่างและชกออกไป ทำให้เกิดเป็นเงาของหมัด
เสียงระเบิดดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า พร้อมกับเสียงคำรามอู้อี้ของหยางไค่
*จิ… *
หยางไค่เดินโซเซถอยหลัง ปราณดาบห้าธาตุที่ทำลายไม่ได้ของเขาพังทลายลง กำปั้นโจมตีของเขาบิดเบี้ยวและเปื้อนเลือด และเนื้อตรงข้อนิ้วของกำปั้นอีกข้างก็ถูกขูดออกจนหมด เผยให้เห็นกระดูกของเขา
ความมีชีวิตชีวาในอกของเขาม้วนขึ้น และหยางไค่ไม่สามารถหยุดตัวเองจากการกระอักเลือดอีกคำหนึ่งได้ หมดหวังที่จะกอบกู้หน้าบางคน เขาเงยหน้าขึ้นด้วยความยากลำบากและถ่มน้ำลาย “ปานกลาง!”
"จริงหรือ?" มุมปากของหญิงสาวม้วนขึ้นเป็นการเย้ยหยันขณะที่เธอคิดกับตัวเองว่า [มนุษย์ช่างน่าสมเพชจริงๆ เขายังไม่กลับใจเมื่อเขากำลังจะตาย แม้กระทั่งกล้าที่จะพูดตรงกันข้ามกับความคิดของเขาเอง ตอนนี้เขาคงเสียใจและกลัวแทบตาย บางทีเขาอาจจะคุกเข่าลงและร้องขอความเมตตาในภายหลัง]
[ตอนนี้เขาอาจจะหันหลังกลับและวิ่งหนีไป อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่าความพ่ายแพ้เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่มีใครโง่พอที่จะต่อต้านอย่างหัวชนฝาเมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่ไร้พ่าย]
"อีกครั้ง!" หยางไค่คำรามในขณะที่เขารวบรวมกำลังอีกครั้ง ก่อนที่หญิงสาวจะทันตอบ เขาก็พุ่งเข้าหาเธอ
[เขาจริง ๆ แล้ว… มาแบบตัวต่อตัว!] หัวใจของหญิงสาวเต้นแรง รู้สึกว่าเรื่องนี้กำลังดำเนินไปแตกต่างจากที่เธอจินตนาการไว้เล็กน้อย เธอสามารถต่อยเขาอย่างไร้สติไปแล้วและตอนนี้เขากำลังทำตัวเหมือนคนบ้าได้ไหม?