Evie พยักหน้าตอบ เธอจ้องมองตาม Ren ขณะที่เขารีบออกจากห้องของเธอ เธอมองดูเขาจากไป รู้สึกถึงคลื่นแห่งความอ่อนแอที่ปกคลุมเธอขณะที่เธอพยายามดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองตั้งตรง
เมื่อ Ren หายไปจากสายตา Evie ก็หันไปสนใจคำเตือนของลุงของเธอเกี่ยวกับวิวัฒนาการและวันสิ้นโลก
นี่อาจเป็นสิ่งที่เขาบอกเธอก่อนหน้านี้หรือเปล่า?
อากาศรอบตัวเธอรู้สึกอึดอัด ลมหายใจแต่ละครั้งต้องดิ้นรนขณะที่เธอต่อสู้กับความร้อนที่กดขี่ เธอหายใจไม่ออก ปอดของเธอไหม้ราวกับถูกเปลวไฟไหม้ และเธอก็ไออย่างรุนแรงเพื่อตอบสนอง
แม้จะรู้สึกไม่สบายตัว แต่ Evie ก็บังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ โดยใช้พลังทั้งหมดที่เธอมีอยู่ เธอรู้ว่าเธอจำเป็นต้องอนุรักษ์พลังงานหากเธอต้องต่อสู้กับความร้อนแรงนี้
การเคลื่อนไหวของ Evie เชื่องช้าขณะที่เธอคลานไปทางตู้เย็นขนาดเล็ก แต่ละตารางนิ้วให้ความรู้สึกเหมือนเป็นนิรันดร์ในขณะที่เธอต่อสู้กับความร้อนที่กดขี่
เธอคว้าขวดน้ำด้วยมือที่สั่นเทา ซึ่งเป็นของเหลวเย็นที่ช่วยบรรเทาอาการแสบร้อนในลำคอได้ช่วงสั้นๆ
แต่แม้ในขณะที่เธอดื่ม เธอก็ไม่สามารถสั่นคลอนความรู้สึกไม่สบายใจที่กัดแทะอยู่ข้างในได้
มีบางอย่างผิดปกติอย่างปฏิเสธไม่ได้ และความไม่แน่นอนก็หนักอึ้งในใจของเธอ
Evie เรียกพลังสุดท้ายของเธอออกมาและเอื้อมมือไปที่โต๊ะข้างเตียงแล้วดึงลิ้นชักเปิดออก [กรีนการ์ด] ที่ซ่อนอยู่ท่ามกลางข้าวของของเธอที่ลุงของเธอมอบให้เธอ
“รับสิ่งนี้ไป นี่คือ [กรีนการ์ด] และมันจะรับประกันความปลอดภัยของคุณในโลกหน้า และเมื่อถึงเวลานั้น ฉันแน่ใจว่าคุณจะพัฒนาไปแล้ว”
คำพูดของลุงของเธอก้องอยู่ในใจของเธอ
ความคิดเรื่อง "โลกหน้า" หรือ "วันสิ้นโลก" ดูเหมือนจะไร้สาระภายใต้สถานการณ์ปกติ แต่เมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์ปัจจุบัน Evie ก็ไม่สามารถปฏิเสธความเป็นไปได้ที่สิ่งที่ลุงของเธอพูดจะเป็นเรื่องจริง
ด้วยความหอบหายใจ Evie กำ [กรีนการ์ด] ไว้ในมือของเธอแน่น ลมหายใจของเธอเริ่มตื้นขึ้นในแต่ละช่วงเวลาที่ผ่านไป
แม้ว่าการหายใจจะลำบากขึ้นเรื่อยๆ แต่ความคิดของเธอยังคงจับจ้องอยู่ที่เร็น ความห่วงใยของเธอที่มีต่อเขาบดบังแม้กระทั่งความเป็นอยู่ที่ดีของเธอเอง
“เรน….”
Evie ปลอบใจด้วยความเชื่อที่ว่า Ren คงจะพัฒนาไปแล้ว โดยเห็นได้ชัดว่าเขาสามารถฟื้นตัวจากความร้อนจัดได้
ท่ามกลางสิ่งที่เกิดขึ้น มันเป็นความสบายใจเล็กๆ น้อยๆ แต่ก็เพียงพอที่จะรวบรวมรอยยิ้มอันอ่อนแอบนริมฝีปากของเธอ
Evie จ้องมองไปที่ [กรีนการ์ด] ในมือของเธออยู่ครู่หนึ่ง น้ำหนักของความสำคัญของมันจมลงไป
จากนั้น เมื่อการมองเห็นของเธอเริ่มพร่ามัวและความแข็งแกร่งของเธอลดลง ดวงตาของเธอก็ปิดลง ยอมจำนนต่อความเหนื่อยล้าที่กลืนกินเธอ
ในขณะเดียวกัน Ren ยืนอยู่ในลิฟต์ส่วนตัว ความรู้สึกไม่มีที่สิ้นสุดขณะที่เขาเดินไปที่อพาร์ตเมนต์ของ Leonel
ในแต่ละชั้นที่ผ่านไป ความวิตกกังวลของเขาเพิ่มขึ้น ประกอบกับการไม่มีบริการโทรศัพท์และความเงียบที่เป็นลางร้ายที่ปกคลุมพื้นที่
ขณะที่ลิฟต์ดับ ซึ่งเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงการมาถึงของเร็น เขาก็ก้าวออกไปที่โถงทางเดิน แต่ก็ต้องหยุดกะทันหัน
สิ่งที่ทักทายเขาคือฉากที่หลุดออกมาจากฝันร้าย
ร่างประหลาด ทั้งที่เป็นมนุษย์ทั้งตัวหรือต่างด้าวทั้งหมด สับไปมาในทางเดิน ศีรษะของพวกมันถูกเปลี่ยนอย่างประหลาดจนกลายเป็นอวัยวะคล้ายยุงขนาดใหญ่ พร้อมด้วยตาโป่งและปากที่แหลมยาว
บางตัวมีรอยไหม้บนผิวหนัง ในขณะที่บางตัวมีผิวหนังลอกออกเป็นชั้นๆ
หัวใจของเร็นเต้นแรงขณะที่เขามองดูด้วยความหวาดกลัว ความน่าสะอิดสะเอียนเหล่านี้ราวกับหลุดออกมาจากหนังสยองขวัญ และการได้เห็นพวกมันก็ทำให้ตัวเขาสั่นสะท้าน
ราวกับสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของเขา สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นก็หันมาสนใจเขา การเคลื่อนไหวกระตุกและไม่เป็นธรรมชาติ
เสียงขรมของเสียงหึ่งดังก้องไปทั่วอากาศขณะที่พวกเขาเริ่มรุกเข้ามาหาเขา รูปแบบที่บิดเบี้ยวของพวกมันบิดเบี้ยวเป็นการแสดงออกถึงความหิวและความอาฆาตพยาบาทที่แปลกประหลาด
ความกลัวจับหน้าอกของเร็นราวกับเป็นรอง ไม่มีทางที่เขาจะสามารถรับมือกับฝูงสัตว์น่ารังเกียจนี้ได้ และเขาก็ไม่ต้องการทำเช่นนั้นอย่างแน่นอน
ด้วยความรู้สึกจมลงในท้องของเขา Ren รู้ว่าเขาต้องดำเนินการอย่างรวดเร็วหากต้องการมีชีวิตรอด
หัวใจของเร็นเต้นแรงอย่างฉุนเฉียวขณะที่เขากดปุ่มปิดประตูลิฟต์อย่างรวดเร็ว จิตใจของเขาเต้นรัวด้วยความกลัวและความตื่นตระหนก
ตลอดชีวิตของเขาเขาไม่เคยรู้สึกกลัวและประหลาดใจกับสิ่งที่เห็นขนาดนี้มาก่อน ความรู้สึกคล้ายกับการติดอยู่ในหนังสยองขวัญเรื่องหนึ่งที่ตัวเอกถูกซอมบี้ล้อมอยู่
“ปิดซะ ไอ้สารเลว!” เร็นส่งเสียงฟู่ เสียงของเขาสะท้อนออกมาจากผนังของพื้นที่อันจำกัดขณะที่เขาตั้งใจจะขึ้นลิฟต์เพื่อปิดความน่าสะพรึงกลัวที่ซุ่มซ่อนอยู่ข้างนอก
การสั่นสะเทือนแต่ละครั้งของลิฟต์ให้ความรู้สึกที่ขยายใหญ่ขึ้น และส่งแรงสั่นสะเทือนไปทั่วร่างกายของเขา ไม่ว่าจะเกิดจากอะดรีนาลีนหรือความหวาดกลัวล้วนๆ เร็นก็ไม่สามารถแยกแยะได้
ปลายแหลมเสียบอยู่ระหว่างประตูที่ปิดอยู่ ทำให้หยุดความก้าวหน้าได้ ความตื่นตระหนกทวีความรุนแรงขึ้นภายใน Ren ในขณะที่เขาตระหนักว่าหากแม้แต่สิ่งมีชีวิตตัวใดตัวหนึ่งสามารถแงะประตูได้ เขาก็จะต้องได้รับความเมตตาจากพวกมัน
สัญชาตญาณเตะเข้ามา และร่างกายของเร็นก็เคลื่อนไหวก่อนที่จิตใจของเขาจะเข้าใจถึงอันตรายได้อย่างเต็มที่ ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว เขาฟาดฟันออกไป และเตะอันทรงพลังไปที่ปากที่ยาวเหยียดของสัตว์ตัวนี้
มีรอยแตกที่น่าสะอิดสะเอียนพร้อมกับเสียงฟู่แหลมที่ดังก้องในหูของ Ren ทำให้พวกเขาดังขึ้น
แต่การเตะนั้นได้ผลตามที่ต้องการ ทำให้สิ่งมีชีวิตนั้นเดินโซเซถอยหลัง ส่งผลให้ประตูลิฟต์ปิดในที่สุด
ขณะที่ลิฟต์ขึ้นกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของเขา Ren ก็หายใจไม่ออก หน้าอกของเขาสั่นเทาเมื่อพยายามหลบหนี
เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่งนี้กำลังเกิดขึ้นจริง — เมื่อสักครู่นี้ เขาได้ดำดิ่งลงไปในโลกเสมือนจริงของ COVENANT เพียงเพื่อจะพบว่าตัวเองกำลังวิ่งหนีชีวิตจากสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวเหล่านี้
เกิดอะไรขึ้น? สิ่งต่างๆ ลุกลามเกินการควบคุมอย่างรวดเร็วได้อย่างไร?
เร็นหลับตา พยายามควบคุมลมหายใจที่ขาดๆ หายๆ ให้คงที่ขณะไตร่ตรองกระบวนท่าต่อไป
แม้ว่าสิ่งมีชีวิตในโถงทางเดินจะแยกไม่ออกจากมนุษย์ แต่ก็ยังมีความคล้ายคลึงกันเล็กน้อยในเส้นผม ความสูง และแม้กระทั่งเครื่องแต่งกายของพวกเขา
แค่ทำให้ Ren สั่นสะท้านไปถึงสันหลัง ความเย็นยะเยือกแห่งการรับรู้ที่ทำให้เขาตัวสั่น
จิตใจของเขาพุ่งไปสู่ข้อสรุปที่น่าสะพรึงกลัวทันที บุคคลเหล่านั้นซึ่งชวนให้นึกถึงความเป็นมนุษย์อย่างน่าขนลุก ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากครอบครัวของลีโอเนล