แค่คิดก็ส่งคลื่นแห่งความน่าสะพรึงกลัวแล่นผ่าน Ren ซึ่งเป็นความรู้สึกที่แทะจนแทบจะกลืนกินเขาไปทั้งตัว
มันจะเป็นไปได้จริงเหรอ? ใบหน้าที่เคยคุ้นเคยเหล่านั้นตอนนี้บิดเบี้ยวจนกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาด หลอกหลอนทางเดินในบ้านของพวกเขาเองหรือเปล่า?
ความเป็นไปได้ที่ไม่มั่นคงยังคงอยู่ในความคิดของ Ren โดยบดบังจิตใจที่มีปัญหาอยู่แล้วของเขา เขาบีบดวงตาของเขาปิด ราวกับว่าโดยการปิดกั้นโลก เขายังสามารถปิดภาพอันบาดใจที่รบกวนเขาได้
แต่พยายามอย่างเต็มที่ เรนไม่สามารถสลัดความไม่แน่นอนที่กัดแทะที่เกาะกุมเขาไว้ได้
ครอบครัวของลีโอเนลเกิดอะไรขึ้น? ของเขา?
คำถามวนเวียนอยู่ในใจของเร็น ทำให้เขาทรมานด้วยความหมายที่ไม่ได้รับคำตอบ
“พวกเขาต้องเป็นคนหลอกลวง” เร็นพึมพำกับตัวเอง คำพูดของเขาเป็นความพยายามอันอ่อนแอที่จะหาเหตุผลเข้าข้างตนเองในสิ่งที่อธิบายไม่ได้ “สิ่งมีชีวิตบางชนิดที่สามารถเลียนแบบร่างมนุษย์ได้”
มันเป็นความพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะยึดติดกับความปกติบางอย่าง เพื่อปกป้องตัวเองจากความจริงอันน่าสะพรึงกลัวที่ขู่ว่าจะครอบงำเขา
เร็นสวดภาวนาในใจขอให้ลีโอเนลและครอบครัวของเขาปลอดภัยภายในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าในอพาร์ตเมนต์ของพวกเขา โดยไม่ถูกแตะต้องจากความน่าสะพรึงกลัวที่ตอนนี้วนเวียนอยู่ในห้องโถง
แต่แม้ในขณะที่เขาพูดคำนั้น ความสงสัยก็กัดแทะอยู่ในใจของเร็น ความกลัวที่จู้จี้จุกจิกยังคงมีอยู่ โดยกระซิบถึงความจริงอันมืดมนที่แฝงตัวอยู่นอกเหนือความเข้าใจของเขา
Ren หายใจเข้าอย่างมั่นคง และพยายามต่อสู้กับกระแสแห่งความน่าสะพรึงกลัวที่เพิ่มขึ้น เขาต้องเข้มแข็งเพื่อความอยู่รอดของเขาและเอวี่
เสียงที่คุ้นเคยของลิฟต์ดังก้องไปทั่วโถงทางเดิน เป็นสัญญาณให้เร็นกลับมาที่ชั้นอพาร์ตเมนต์ของเขา
เร็นรีบไปที่โทรศัพท์ นิ้วของเขาสั่นขณะกดหมายเลขอพาร์ตเมนต์ของลีโอเนล
แต่เขาต้องตกใจเพราะสายยังคงดับอยู่ เหตุไฟฟ้าดับฉุกเฉินทำให้ระบบการสื่อสารของอาคารไร้ประโยชน์
“ให้ตายเถอะ” เร็นสบถอยู่ในลมหายใจ ความหงุดหงิดของเขาเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อพยายามขอความช่วยเหลือล้มเหลวแต่ละครั้ง
หลงทางและสับสน เร็นรู้สึกถึงความรู้สึกจมลงในท้องของเขา เขาเดินไปรอบๆ ห้อง จิตใจของเขาปั่นป่วนไปด้วยความคิดและวิธีแก้ปัญหา
เมื่อติดอยู่ภายในขอบเขตของอพาร์ทเมนต์ของเขา เร็นรู้สึกได้ถึงความรู้สึกหวาดกลัวที่แคบมากขึ้นเรื่อยๆ กำแพงก็ปิดลงรอบตัวเขาขณะที่เขาต่อสู้กับความเป็นจริงต่อหน้าต่อตาเขา
“ถ้าฉันสามารถติดต่อโจ๊กเกอร์และแองเจลิกาได้” เร็นคิดดัง ๆ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “พวกเขาอาจรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และจะพาเราออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร”
เขาจำคำพูดของโจ๊กเกอร์และแองเจลิกาเกี่ยวกับการขอลี้ภัยในหอคอยโซน A ได้ บางทีนั่นอาจเป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการค้นหาความปลอดภัย
แต่ถึงแม้ในขณะที่เขาพูดคำนี้ เร็นก็รู้ว่าโอกาสนั้นมีน้อย
เมื่อสัตว์ประหลาดเหล่านั้นซุ่มซ่อนอยู่ข้างนอก เร็นกลัวว่าพวกมันจะถูกขังอยู่ภายในกำแพงของอาคาร และถูกตัดขาดจากโลกภายนอกและความหวังในการช่วยชีวิต
ความคิดของ Ren หันไปหาความสามารถของเขาเอง ไปสู่ความแข็งแกร่งและพลังที่ไหลผ่านเส้นเลือดของเขา
เขาจะยืนหยัดต่อสู้กับสัตว์ประหลาดเหล่านั้นได้หรือไม่?
เขาสามารถปกป้องตัวเองและอีวี่ได้นานพอที่จะหาทางออกได้หรือไม่?
เขายังต้องตามหาลีโอเนลและคนอื่นๆ ด้วยถ้าทำได้
ภาระความรับผิดชอบกดดันอย่างหนักบนไหล่ของ Ren ภาระของการเอาชีวิตรอดตกอยู่บนเขาอย่างเต็มที่
แต่ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายและความไม่แน่นอน ความคิดหนึ่งยังคงอยู่ในใจของ Ren: ความอยู่รอดของ Evie และไม่มีอะไรอื่นใด
ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการต้องแน่ใจว่าเธอปลอดภัย ทุกสิ่งมีความสำคัญเป็นอันดับสอง
เร็นไปที่ห้องของเอวี่ หัวใจเต้นแรงขณะเรียกชื่อเธอ
“เอวี่?” เสียงของเร็นดังก้องไปทั่วห้องที่ว่างเปล่า ท้องของเขาปั่นป่วนด้วยความกังวลขณะที่เขาตรวจดูพื้นที่เพื่อหาร่องรอยของเธอ
แต่ต้องตกใจเพราะไม่พบ Evie ที่ไหนเลย การหายตัวไปของเธอทำให้เกิดความหวาดกลัวเหนือหัวใจที่หนักอึ้งของ Ren
เธออยู่ที่นั่นเมื่อครู่ที่แล้ว
“เธออยู่ที่ไหนได้?” เร็นพึมพำกับตัวเองขณะที่เขาค้นหาห้องอย่างบ้าคลั่งเพื่อหาเบาะแสว่าเธออยู่ที่ไหน
มือของเขาปัดไปกับขวดน้ำเปล่าที่เกลื่อนกลาดบนพื้น เป็นเครื่องพิสูจน์ถึงการปรากฏตัวครั้งล่าสุดของ Evie
ใจของ Ren จมลงเมื่อเห็นภาพนั้น มีปมแห่งความน่าสะพรึงกลัวอันเย็นชาก่อตัวขึ้นในช่องท้องของเขา
ในแต่ละช่วงเวลาที่ผ่านไป ความรู้สึกเร่งด่วนก็เพิ่มมากขึ้น ผลักดันให้เขาไปหาเอวี่ ซึ่งพาเขาไปเข้าห้องน้ำ
“เอวี่…?” เสียงของเร็นดังก้องในห้องที่มีแสงสลัว ดวงตาของเขาปรับเข้ากับไฟฉุกเฉินขณะที่เขาค้นหาเธอ
มีเสียงหนึ่งดึงดูดความสนใจของเขา เสียงน้ำที่กระเซ็นเบาๆ
หัวใจของเร็นเต้นรัวขณะที่เขาเดินตามแหล่งที่มาของเสียง สายตาของเขาจ้องมองไปที่อ่างอาบน้ำ
เขาหายใจติดขัดเมื่อเห็นเอวี่จมอยู่ในน้ำ เร็นรีบวิ่งไปข้างเธอและดึงร่างที่เดินกะเผลกของเธอออกจากอ่างโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย
“อีวี่!” ความตื่นตระหนกลุกลามไปทั่ว Ren ขณะที่เขาวางเธอลงบนพื้น จิตใจของเขาปั่นป่วนในขณะที่เขาพยายามจำวิธีทำ CPR เขาไม่ควรข้ามบทเรียนเหล่านั้น
เขากดริมฝีปากลงบนเธอ พยายามอย่างยิ่งที่จะหายใจเอาชีวิตกลับคืนสู่ปอดของเธอ ด้วยมือที่สั่นเทา เขาเตรียมกดหน้าอกเมื่อดวงตาของ Evie เบิกกว้าง
ความโล่งใจหลั่งไหลท่วมท้นไปทั่ว Ren เมื่อเห็นเธอตื่น แต่ความสุขของเขานั้นอยู่ได้ไม่นานเมื่อเขามองด้วยความสยดสยองเมื่อมีสิ่งลึกลับเกิดขึ้น
ดวงตาของ Evie เบิกกว้างอย่างผิดธรรมชาติ ดวงตาสีขาวของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงที่น่าสะอิดสะเอียนเมื่อมีเลือดไหลออกมาจากช่องปากของเธอ ร่างกายของเธอชักกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ และกระตุกด้วยการเคลื่อนไหวที่ไม่เป็นธรรมชาติ
จิตใจของเร็นตกตะลึงด้วยความตกใจ ไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอได้
จากนั้น Evie ก็พุ่งตัวเข้ามาหาเขาด้วยความดุร้ายดุร้ายโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า การเคลื่อนไหวของเธอดุร้ายและเอาแน่เอานอนไม่ได้
Ren แทบไม่มีเวลาตอบสนองขณะที่เธอผลักเขาลงไปที่พื้น ฟันของเธอก็แผดเสียงคำรามอย่างดุร้าย เขาต่อสู้กับเธอ สัญชาตญาณของเขาเริ่มเข้ามาในขณะที่เขาต่อสู้เพื่อควบคุมรูปแบบการฟาดฟันของเธอ
ด้วยอะดรีนาลีนที่พุ่งพล่าน Ren จึงสามารถผลัก Evie ออกจากเขาและรีบลุกขึ้นยืน พื้นเปียกขู่ว่าจะทำให้เขานอนเหยียดยาว แต่เขาต่อสู้เพื่อรักษาสมดุลในขณะที่เขาหนีจากเธอ เพื่อซื้อเวลาคิดอะไรบางอย่าง - - อะไรก็ได้ที่จะพาเธอกลับมา!
รูปร่างที่ครั้งหนึ่งเคยคุ้นเคยของ Evie บิดเบี้ยวและบิดเบี้ยว กระดูกของเธอหักและแตกขณะที่เธอเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงที่แปลกประหลาด
Ren วิ่ง หัวใจเต้นแรงขณะวิ่งผ่านทางเดินที่มืดมิด เสียงสะท้อนของเสียงกรีดร้องอันไร้มนุษยธรรมของ Evie ที่หลอกหลอนเขาทุกย่างก้าว
การเปลี่ยนแปลงของ Evie ทำให้ Ren สับสน จิตใจของเขาดิ้นรนเพื่อทำความเข้าใจสถานการณ์ที่เขาเผชิญอยู่
เลขที่
ไม่ใช่เธอ
ไม่ใช่เอวี่.
พระเจ้าได้โปรด. เรนสวดมนต์
ไม่ใช่เธอ ใครก็ได้นอกจากเธอ!
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกหมดหนทางอย่างสิ้นเชิง ความมั่นใจตามปกติของเขาถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกหวาดกลัวและความสิ้นหวังที่กัดแทะ
“อีวี่!” เสียงของเร็นแตกร้าวด้วยอารมณ์ขณะที่เขาเรียกเธอ “ฉันเองเรน!”
“ออกไปจากมันซะ!” เขาตะโกนเมื่อเขาจนมุม
แต่คำพูดของเขาดูเหมือนจะหูหนวกขณะที่ Evie พุ่งเข้ามาหาเขาอีกครั้ง
คราวนี้เร็นไม่ได้หลบเลี่ยงเธอ
แต่เขายืนหยัดยืนหยัดในขณะที่ Evie ปิดระยะห่างระหว่างพวกเขา
เขาไม่รู้ว่าจะคาดหวังอะไรได้บ้างในขณะที่มือของ Evie ปิดรอบคอของเขา ปากของเธอบิดเบี้ยวเป็นอวัยวะที่แปลกประหลาดคล้ายเข็ม ดวงตาแดงก่ำจ้องมองกลับมาที่เขา เต็มไปด้วยความหิวโหย
“อี-อีวี่...” เสียงของเร็นขาดหายไปในขณะที่เขาเอื้อมมือไปลูบแก้มเธอเบาๆ สัมผัสของเขาอันอ่อนโยน โดยไม่สนใจว่าความงามของเธอจะไม่มีอีกต่อไป
“ถ้าคุณจะเป็นแบบนี้ . . . ฉันก็อยากอยู่กับคุณ” เร็นพึมพำ คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเสน่หา “แล้วเราจะได้อยู่ด้วยกัน...”
ด้วยจิตใจที่หนักแน่น เร็นจึงหลับตาลง และพยายามอย่างหนักเพื่อสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
แต่แทนที่จะเจ็บปวดรวดร้าวตามที่เขาคาดหวัง ของเหลวอุ่น ๆ ก็ตกลงบนใบหน้าของเขา ทำให้เขาลืมตาขึ้นด้วยความประหลาดใจ
ด้วยความประหลาดใจ Evie กลับคืนสู่ร่างปกติของเธอ น้ำตาไหลอาบแก้มขณะที่เธอรีบผละตัวออกจากเขา
“ร-เรน . . . ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น . . . แต่ฉันควบคุมมันไม่ได้ . . . ฉันทำไม่ได้” เสียงของเอวี่เต็มไปด้วยอารมณ์ คำพูดของเธอหลุดออกมาด้วยอาการหอบเครียด “ย-คุณต้องไป ฉันไม่อยากทำร้ายคุณ ฉัน-ฉันยอมตายดีกว่าเห็นคุณเจ็บเพราะฉัน . . . ”
“ถ้าอย่างนั้นเรามาตายไปด้วยกัน!” เร็นประกาศในขณะที่เขาปฏิเสธที่จะทิ้งเธอไว้ข้างหลัง “ฉันจะไม่ทิ้งเธอไปไหน ฉันจะไปกับคุณ เราสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ใช่หรือ?”
พวกเขาผ่านอะไรมามากมาย เขาจะปล่อยให้มันจบลงแบบนี้ได้ยังไง?
จะต้องมีวิธี เรนคิด มันต้องมีวิธีที่จะทำให้เอวี่กลับมาเป็นปกติได้
เขาปรารถนาและหวังว่าจะมีหนทาง เขาจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เธอกลับมา แม้แต่ชีวิตของเขาด้วย
รอยยิ้มเศร้า ๆ ปรากฏที่มุมริมฝีปากของ Evie ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวเมื่อการเปลี่ยนแปลงของเธอดำเนินไปอย่างเต็มกำลัง “ถ้ามีโลกอื่นนอกเหนือจากนี้จริงๆ . . . ไม่มีอะไรที่ฉันต้องการมากไปกว่าการตกหลุมรักคุณอีกครั้ง . . ”
ในการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน Evie ก็พุ่งตัวและพังหน้าต่างด้วยแรงจนกระจกแตก
เร็นลุกขึ้นยืน หัวใจเต้นแรงขณะพุ่งไปข้างหน้า มือของเขายื่นออกไปเพื่อพยายามจับเธอไว้อย่างไร้ประโยชน์
มันสายเกินไปแล้ว. Evie ร่วงหล่นลงไปแล้ว ร่างของเธอหายไปในความมืดเบื้องล่าง
เสียงของเธอดังก้องอยู่ในหูของ Ren คำพูดของเธอดังก้องพร้อมกับคำบอกลาที่อกหัก
"ฉันรักคุณ . . ."
เสียงตะโกนของเรนดังก้องอยู่ในลำคอ