เมื่อเห็นคนแปลกหน้าลงจากรถ สิ่งแรกที่ Gary นึกถึงคือหันหลังและวิ่งหนี
'ไม่ ไปให้ไกลจากฉัน! มันอันตรายที่จะอยู่ใกล้ฉัน! ถ้าฉันอยู่ข้างใครก็มีโอกาสที่ฉันทำได้... ฉันทำได้..' ความคิดของเด็กหนุ่มปั่นป่วนในขณะที่เขาก้าวถอยหลังอย่างระมัดระวังมุ่งหน้าสู่ป่า
“เฮ้ หยุด! คุณคิดว่าคุณจะไปที่ไหน เด็ก? คุณจะอยู่ข้างนอกแบบนั้นไม่ได้!” คนแปลกหน้าตะโกนและอยู่เคียงข้าง Gary อย่างรวดเร็ว ในขณะนั้นแถบพลังงานของเขาก็ลดลงต่ำลง
[พลังงาน 8/120]
เด็กมัธยมปลายเกือบล้มลงกับพื้นด้วยความเหนื่อยล้า แต่ชายแปลกหน้าก็จับเขาไว้ได้ และอุ้มเขาไปที่รถอย่างง่ายดาย โดยวางเขาไว้ที่เบาะหลัง ดวงตาของแกรี่ปิดลงและเขาหลับใหลไปในห้วงนิทรา
ชายแปลกหน้ายังคงขับรถไปตามถนน มองไปรอบ ๆ ป่าอย่างลนลานเพื่อหาบางอย่าง ในที่สุดเมื่อเขากำลังจะมุ่งหน้าเข้าป่า โทรศัพท์ของเขาสั่นและเขาอ่านข้อความที่เพิ่งได้รับ
“อ้าว นี่เธอกำลังบอกฉันว่าฉันมาที่นี่โดยไม่มีเหตุผลงั้นเหรอ? ไม่ ไม่ ฉันควรจะดีใจที่เธอปลอดภัย 'อย่าบอกพ่อ'? เธอเชื่อจริงๆ เหรอว่าเธอสามารถซ่อนความจริงนั้นจากเขาได้” ชายแปลกหน้าพึมพำกับตัวเองพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
การพูดคนเดียวของเขาดูเหมือนจะปลุกแกรี่เล็กน้อย เมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองอยู่ในรถกับคนแปลกหน้าคนนั้น เขาไม่แน่ใจว่าจะคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ อะไรคือโอกาสที่ชายผู้นี้จะช่วยเขาจากความกรุณาจากหัวใจของเขา?
น่าเสียดายที่เขาทำได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขายังคงประสบปัญหาเช่นเดิม ด้านบนของรายการคือความเจ็บปวดอันยิ่งใหญ่ที่เกิดจากท้องของเขา รู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังดึงอวัยวะภายในของเขา
อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันไม่ได้รู้สึกแย่เท่ากับครั้งล่าสุดที่เขามีพลังงานเหลือน้อย แกรี่ตั้งทฤษฎีว่าอาจเป็นเพราะตอนนี้เขามีประสบการณ์กับการเปลี่ยนแปลงที่เจ็บปวดนั้นแล้ว เทียบกันแล้วนี่เหมือนเดินเล่นในสวนสาธารณะเลย
“คุณโชคดีนะ สตรีคเกอร์ที่รัก แผนของฉันพังทลาย ตอนนี้ฉันสามารถจัดการกับคุณได้” ชายคนนั้นพูดกับเขา เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกตัวอีกครั้ง "เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ทำไมคุณไม่มีเสื้อผ้า แล้วมาทำอะไรช้าจัง”
Gary พยายามมองหา 'ผู้ช่วยชีวิต' ของเขา แต่ด้วยใบหน้าของอีกฝ่ายที่มองไปยังถนนข้างหน้า มันจึงยากที่จะแยกแยะอะไรออก นอกจากละสายตาจากกระจกมองหลัง ถึงกระนั้น เขาก็สังเกตเห็นบางสิ่ง ประการหนึ่ง รถที่พวกเขาอยู่ดูเหมือนจะเป็นรถที่ดีราคาแพง คุณภาพของที่นั่ง พื้นที่ และยี่ห้อล้อบ่งบอกว่าราคาแพง อาจเป็นของนำเข้าด้วยซ้ำ
จากนั้น มีบุคคลจากด้านข้างที่เขาสามารถมองเห็นกล้ามเนื้อ tricep ที่กำหนดไว้ซึ่งยื่นออกมาจากเสื้อเชิ้ตแขนสั้น เขาไม่ใช่คนตัวใหญ่ ดูเหมือนจะสูงกว่าแกรี่ไม่กี่นิ้ว แต่แขนของเขาแทบจะไม่มีไขมันให้เห็นเลย
'เขาแย่ยิ่งกว่าโค้ชคนนั้นที่โรงยิมเสียอีก ผู้ชายคนนี้คือใคร' แกรี่สงสัย
“มาเลย สตรีคเกอร์ ฉันต้องการคำตอบ ตอนนี้ฉันยังรู้สึกดีอยู่ แต่ถ้าคุณไม่อยากทำถั่วหก ฉันคงต้องไปส่งคุณที่สถานีตำรวจ” ชายแปลกหน้าทักเขาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แกรี่ไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นสาเหตุของอารมณ์ร้ายที่เห็นได้ชัด หรือเกี่ยวข้องกับแผนการที่ล้มเหลว
“ไม่ ได้โปรด ไม่ใช่ตำรวจ!” เด็กหนุ่มขอร้องทันที เขารู้ว่าตอนนี้พวกเขามีเลือดของเขาอยู่ในบันทึก หากเขาถูกจับ พวกเขาอาจเชื่อมโยงเขากับคดีอื่นๆ ทั้งหมดได้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาต้องหลีกเลี่ยงด้วยค่าใช้จ่ายทั้งหมด แต่เขาจะว่าอย่างไร
“นี่มัน… ฉัน… ฉันถูกรังแกที่โรงเรียน วันนี้พวกเขาเรียกฉันมาที่นี่ ก่อนที่พวกเขาจะเอาเสื้อผ้าของฉันไปจนหมด ฉันสู้ไม่ถอย...พวกเขามีความสัมพันธ์กัน” แกรี่โกหก พยายามร้องไห้เพื่อเสริมเรื่องราวของเขา แม้ว่าจะไม่มีอะไรออกมานอกจากเสียงสะอื้น
เขาถือว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เป็นไปได้ทีเดียว แน่นอนว่านั่นไม่ได้อธิบายถึงรอยขีดข่วนทั่วร่างกายของเขา แกรี่แค่หวังว่าเรื่องราวที่สะอื้นไห้นี้จะเพียงพอสำหรับคนแปลกหน้าที่จะไม่ยุ่งกับความไม่ลงรอยกันเหล่านั้น และถามอะไรเขาอีก โชคดีสำหรับวัยรุ่น คนแปลกหน้ารู้สึกไม่ดีที่จะสอดรู้สอดเห็นอะไรต่อไป
“...ขอแสดงความเสียใจ ฉันเดาว่าคุณโชคดีที่ได้พบคุณในตอนนั้น แล้วคุณตั้งใจจะไปที่ไหนก่อนที่ฉันจะมารับคุณ? ฉันไปส่งคุณที่บ้านได้ไหม” เขาถามแกรี่
ด้วยความเป็นเด็กมัธยมปลายในตอนนี้ บ้านจึงเป็นสถานที่สุดท้ายที่เขาอยากจะอยู่ เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังจนกว่าการทรมานนี้จะสิ้นสุดลง แต่เขาไม่สามารถขอให้คนแปลกหน้าไปส่งเขาที่โกดังเก็บของได้ มาคิดดูสิ เขานึกหวั่นๆ กับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปตั้งแต่แรก...
'ถ้าฉันอยู่กับเขา ฉันก็มีโอกาสโจมตีเขาได้เช่นกัน' แกรี่กังวล
“ไม่ตอบอีกแล้วฮะ ปัญหาบ้านปัญหาโรงเรียน? ฟังนะ ฉันจะช่วยเหลือเธอเพียงครั้งเดียว ตอนนี้ฉันพักที่โรงแรม และห้องก็ใหญ่กว่าที่คนทั่วไปต้องการ มีเตียงเสริมมากมาย ฉันจะให้คุณค้างคืนที่นั่นถ้าคุณต้องการ แล้วตอนเช้าออกไปทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องถาม เข้าใจไหม” คนแปลกหน้าเสนอ
"ครับท่าน!" แกรี่ตอบตกลงทันที รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขา บางทีอาจมีทางให้เขาออกไปเมื่อเขาอยู่ในห้องหรือคนแปลกหน้าเข้านอนแล้ว มันสายไปแล้ว
"ท่าน? ฉันดูแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ?” คนแปลกหน้าบ่น
‘ให้ตายเถอะ ทำไมฉันช่วยอะไรไม่ได้นอกจากทำดีกับคนอย่างเขา เป็นเพราะว่ามันทำให้ฉันนึกถึงสถานการณ์ของตัวเองหรือเปล่า’ ชายแปลกหน้าเกาศีรษะ
—
ไม่นานต่อมา รถก็หยุดที่หน้าโรงแรมที่ดูดีมากแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ที่ปลายสุดของซีเปน มันเป็นหนึ่งในพื้นที่ที่น่าขยะแขยงของ Slough แต่สิ่งที่ดีก็คือมันอยู่ไม่ไกลจาก Yellow Stack มากนัก
ตอนนี้พวกเขาลงจากรถแล้ว แกรี่ก็มองผู้ชายตรงหน้าได้ดีขึ้น ซึ่งจู่ ๆ ก็ถอดเสื้อออก เผยให้เห็นหน้าท้องแข็ง ๆ และทุกอย่างที่อยู่ข้างใต้ วินาทีต่อมาเขาโยนเสื้อให้เด็ก
“ปกปิดตัวเองด้วยสิ่งนั้นและคอยอยู่ข้างหลังฉันในตอนนี้” คนแปลกหน้าสั่งขณะที่พวกเขาเดินอยู่ในโรงแรม แกรี่ทำตามที่เขาบอก โชคดีที่อีกฝ่ายตัวใหญ่กว่าเขาเล็กน้อย ทำให้เขายืดเสื้อเพื่อซ่อนส่วนที่เปิดเผยของร่างกายได้
ตอนนี้เขาได้มองดูชาวสะมาเรียของเขาอย่างใกล้ชิดแล้ว เขาก็สงสัยว่าเขาเคยเห็นคนๆ นี้ที่ไหนมาก่อน ผู้ชายคนนั้นมีใบหน้าที่คุ้นเคย แต่แกรี่ไม่สามารถระบุได้ว่าเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน
“ยินดีต้อนรับกลับมา มิสเตอร์ไทเกอร์ อยากให้เราช่วยอะไรในห้องของคุณไหม” เสียงผู้หญิงทักทายเขาด้วยความเคารพ
'ไอ้เหี้ยนั่นมัน!!! เขาคือ Jayden Tiger! อัลเทอร์เนทีฟอันดับต้น ๆ ในประเทศของเราคืออะไร! เขากำลังทำอะไรในหลุมดำอย่าง Slough?!' Gary ซึ่งเป็นแฟนตัวยงของ Altered Fighter จำเขาได้ทันทีหลังจากได้ยินนามสกุล
วันอื่นๆ ของสัปดาห์ เขาอาจจะกำลังคลั่งไคล้โอกาสที่จะไม่ได้เจอแต่อยู่กับไอดอลของเขา แต่ตอนนี้เขาแค่กังวลเท่านั้น
เขากำลังวิ่งหนีจากสถานการณ์ที่ยากลำบากไปสู่อีกสถานการณ์หนึ่ง