ผู้แปล: Sissy That Walk
เมื่อเห็นว่าเพื่อนของเขาเต็มใจที่จะทุ่มเทเพื่อสิ่งนี้ เหอไป๋จึงรู้สึกว่าจำเป็นต้องทำงานนี้ เขาครุ่นคิดเล็กน้อยและพยักหน้า “ตกลง ฉันจะทำมันให้ฟรี แต่ไม่ว่าพ่อจะชอบหรือไม่ ฉันจะไม่เอาเงินของคุณ คุณแนะนำบ้านหลังนี้ให้ฉันก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน” ไม่มีความลับใด ๆ ที่ว่าบ้านที่สงวนไว้นั้นยากที่จะได้มา
นอกจากนี้จะไม่มีการพูดถึงเงินในหมู่เพื่อน
หนิวจุนเจี๋ยจ้องไปที่เพื่อนของเขาและกำลังจะโต้กลับ แต่แล้วเขาก็คิดว่าเหอไป่เป็นอย่างไรและกลืนคำพูดของเขา เขาแค่หัวเราะแห้งๆ สองสามทีแล้วตบไหล่ของเขา “เอาล่ะ คุณมากับฉันในสุดสัปดาห์นี้และฉันจะพาคุณชมรอบๆ บริษัท”
เหอไป๋พยักหน้าและหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาหลี่รู่เพื่อแจ้งให้เธอทราบว่าสัปดาห์นี้เขาจะไม่ว่างไปทำงาน
ทันทีที่พวกเขาพูดจบ Di Qiuhe ก็โทรมา เมื่อเห็นเช่นนั้น หนิว จุนเจี๋ยก็จากไปอย่างรู้เท่าทัน และเขาก็ออกไปโทรออก
He Bai ยิ้มที่ด้านหลังของเขาและรับโทรศัพท์
“ฉันเพิ่งวางสายกับ Di Bian เขาจะไม่สร้างปัญหาให้คุณอีกต่อไป” Di Qiuhe อธิบายและถามว่า “Xing Shaofeng ส่งรูปถ่ายและไฟล์ให้คุณหรือไม่? สิ่งนี้ส่งผลกระทบต่องานของคุณหรือไม่”
“ใช่ เขาทำ และไม่ใช่ ฉันไม่ได้รับผลกระทบ” เหอไป่ตอบ เขากวาดตามองผังชุมชนบนหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วขมวดคิ้ว “ผ้าม่านห้องนอนคุณสีอะไร”
ตี่ชิวเหอตกตะลึงกับคำถามนี้ จากนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและอุทานออกมาว่า “ลูกหมาน้อย! คุณยินดีจะแชร์ห้องกับฉันไหม”
“ไม่” เหอไป่ตอบโดยไม่ลังเล
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ตีชิ่วเหอก็รู้สึกผิดหวัง จากนั้นเขาก็ตอบด้วยน้ำเสียงบูดบึ้งว่า “ลุงหูเปิดม่านนั่นออกแล้ว ข้าไม่เคยสังเกตสีของมันเลย… แล้วเจ้าอาศัยอยู่ข้างข้าล่ะ? ฉันจะให้ลุงหูเลือกเฟอร์นิเจอร์ให้คุณ” ขณะที่เขาพูดเช่นนี้ ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายด้วยความคาดหวัง
“ไม่เป็นไร แต่ฉันไม่ต้องการเฟอร์นิเจอร์อื่น ตราบใดที่สถานที่สะอาด ฉันไม่มีคำขออื่น” เหอไป๋เลื่อนเมาส์เพื่ออ่านแผนผังและเสริมว่า “ชิวเหอ คุณมีแผนหรือไอเดียสำหรับบ้านในอนาคตของคุณหรือไม่”
“บ้านในอนาคต?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น Di Qiuhe ประสบกับความผันผวนทางอารมณ์หลายอย่างตั้งแต่ตกใจเล็กน้อยไปจนถึงร่าเริงและเขินอายเล็กน้อยและในที่สุดก็จริงจังและจริงใจ “ลูกหมาน้อย ฉันจะปฏิบัติต่อคุณอย่างดี” 'ตอนนี้เขากำลังวางแผนอนาคตของเราอยู่หรือเปล่า' ตี่ชิวเหอคิด บ้านเป็นคำหวานสำหรับเขา
เขาใช้เวลานานมากในการพูดคำนี้ออกมาจากเขาในที่สุด
"ฉันรู้. พ่อก็จะดีกับคุณเช่นกัน” เหอไป๋กลอกตาและลูบใบหน้าที่เจ็บช้ำมาตลอดหลังยิ้มขณะคุยกับตีชิ่วเหอ เขากล่าวต่อว่า “เพียงแค่ตอบคำถามนี้ เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันได้รับมอบหมายให้ถ่ายโฆษณาสำหรับเฟอร์นิเจอร์ที่มีธีม "บ้าน" และฉันต้องการไอเดียเพิ่มเติม คุณจะเป็นของฉัน… อย่างไรก็ตาม คุณต้องตอบคำถามเหล่านั้นตามความเป็นจริง”
'ดังนั้น มันเป็นเรื่องของการสร้างความคิดสำหรับ...' ความเศร้าโศกของ Di Qiuhe อยู่ได้ไม่นานในขณะที่เขามองเห็นข้อความที่น่าสนใจที่ He Bai พูดอย่างรวดเร็ว และเขาก็เม้มปากและถามเบา ๆ ว่า "ลูกหมาน้อย คุณพูดอะไร ? ฉันจะเป็นอะไรของคุณ ฉันได้ยินคุณไม่ชัด”
เหอไป๋รู้ทันทีว่าเขากำลังขับรถไปที่ใด เขาเลิกคิ้วและตอบช้าๆ “ไม่มีอะไร คุณทำงานมากและไม่ให้ความร่วมมือ ฉันควรจะหาคนอื่น คุยกับคุณภายหลัง." เมื่อเขาพูดจบ เขาก็ไม่วางสายและโทรศัพท์กลับและทำการนับถอยหลังเงียบๆ แทน
"หนึ่งสอง…"
“อย่าวางสาย ฉันยังมีเวลาเหลืออยู่!” ตี่ชิวเหอรีบสงบสติอารมณ์และนึกย้อนกลับไปถึงคำถามก่อนหน้านี้ของเหอไป๋ด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม “ฉันไม่ได้คิดมากเรื่องบ้าน แต่ตอนนี้ อยู่กับคุณ…”
เหอไป๋รู้สึกสับสนอยู่พักหนึ่งและถามว่า “กับฉันเหรอ? ทำไงดี…” จากนั้นเขาก็หยุดชั่วคราวราวกับว่าเขานึกอะไรบางอย่างได้ เขาวางสายด้วยความโกรธ 'ผู้ชายคนนี้ไม่สามารถทำตัวดีได้เพียงแค่สามวินาทีโดยไม่เปลี่ยนกลับไปเป็นอย่างที่เคยเป็นมาในทันที' เหอไป๋สงสัยว่าทำไมจู่ ๆ ถึงกลายเป็นคนปากพล่อย
สายที่สองจาก Di Qiuhe ตามมาอย่างรวดเร็ว แต่ He Bai เพียงแค่ปฏิเสธและส่งข้อความถึงเขา
เหอไป๋: ใช้ข้อความ ฉันหูหนวกและไม่สามารถรับสายได้ในขณะนี้!
ดิ:มึงขี้อาย
เหอไป๋: ไม่ ฉันไม่ใช่!
ดิ: ฉันคิดถึงคุณ
เหอไป่เย้ยหยันและพิมพ์: ฉันกำลังจะตาบอดเหมือนกัน
Di Qiuhe ใช้เวลาสักครู่เพื่อตระหนักว่า He Bai หมายถึงอะไร
Di: ฉันไม่ต้องการบ้านหลังใหญ่สำหรับเรา ฉันค่อนข้างชอบอันเล็กๆ ที่ฉันจะได้พบคุณทุกครั้งที่ฉันนั่ง ฉันยังต้องการโซฟานุ่มๆ และภาพติดผนังขนาดใหญ่ คุณสามารถถ่ายรูปให้ฉันดูและฉันจะเรียนรู้วิธีทำอาหารให้คุณ
การแสดงออกของ He Bai อ่อนลงเล็กน้อยและแตะบนหน้าจอโดยไม่รู้ตัว
Di: ลูกหมาน้อย ฉันจะกลับมาที่เมือง B เร็วๆ นี้ และฉันจะพาเธอกลับบ้านเพื่อไปหาปู่ของฉัน
เหอไป๋อ่านข้อความเหล่านั้นซ้ำหลายครั้งก่อนที่จะยกหัวขึ้นและเอามือปิดมัน หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็กลับมาพิมพ์ต่อด้วยใบหน้าที่จริงจัง
เหอไป๋: วันกวาดสุสานครั้งต่อไป ฉันอยากให้คุณกวาดสุสานพ่อแม่ของฉัน
หลังจากนี้ เขาก็เก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋าเสื้อและตบหน้าอกสองสามที เขาเกาผมของเขาและสาบานว่า Di เป็นคนไร้ยางอายที่พูดสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไปในขณะเดียวกันก็ยิ้ม เขาคลิกเปิดบันทึกและจดทุกสิ่งที่ Di Qiuhe ต้องการสำหรับบ้านของพวกเขา
ที่กองถ่าย Di Qiuhe จ้องมองที่ข้อความอย่างครุ่นคิด
Wang Boyi ส่งสคริปต์ให้เขาและเตือนเขาว่า "อาจารย์ Di ผู้กำกับ Jian กำลังรอคุยกับคุณเกี่ยวกับรายละเอียดของฉากต่อไป เราจะต้องไม่สาย”
เมื่อออกจากภวังค์ Di Qiuhe ก็ปิดโทรศัพท์และส่งให้ Wang เขารับสคริปต์และเริ่มเดินออกไป เขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วหยุดกะทันหัน หันกลับมาถาม “อะไรจะเป็นของขวัญที่เหมาะสมหากมีใครไปเยี่ยมพ่อแม่ของคนรัก”
หวังบอยีไม่รู้จะตอบอย่างไรและยืนนิ่งเหมือนห่าน