ผู้แปล: Sissy That Walk
ตีชิ่วเหอรีบตอบว่า “ใช่ แน่นอน แน่นอน ในฐานะเจ้านายของ Huading ตัวฉันเองเคยขอให้คนอื่นจัดการบริษัทให้ฉัน คุณในฐานะเจ้านายผู้หญิงมีสิทธิ์มากกว่าเท่านั้นที่จะทำเช่นนั้น ฉันจะไปคุยกับ CEO ที่ได้รับการเสนอชื่อเพื่อขอให้เขามอบหมายงานให้คุณน้อยลง”
เหอไป๋ขมวดคิ้ว “บอสเลดี้ ใคร? ดูเหมือนว่าคุณภูมิใจมากที่คุณเป็น CEO ที่เดินจากไป ใช่ไหม?”
ในไม่ช้า Di Qiuhe ก็รู้ว่าเขาเลือกคำผิดโดยเรียก He Bai ว่าเจ้านายสาว เขาโทรไปที่หมายเลขของ He Bai เพื่อขอโทษ
“โทรมาบอกว่าขอโทษ?” เหอไป๋ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ใช่ คุณเป็นเจ้านาย ฉันเป็นเจ้านายผู้หญิง” ตีชิ่วเหอพึ่งพาและกระซิบว่า “ฉันคิดถึงคุณ เจ้าลูกหมา”
รอยยิ้มเข้ามาแทนที่ใบหน้าโป๊กเกอร์ของเหอไป๋ เขาสะกิดตุ๊กตาด็อกโกที่ตีชิ่วเหอส่งเป็นของขวัญให้เขาและพูดว่าใช่
ฟองสีชมพูในอากาศ
“ไม่ได้เจอกันเดือนกว่าแล้ว” ตี่ชิวเหอทำลายความเงียบ เขาพูดอย่างระมัดระวังว่า “ลูกหมา ฉันเหมาะสมกับลูกเรือมากทีเดียว สุดสัปดาห์นี้ฉันจะไปเยี่ยมคุณไหม… ”
“ฉันจะไปหาศาสตราจารย์ Xu และเพื่อน ๆ ของเขาในสุดสัปดาห์นี้” เหอไป่ตอบ จากนั้นเขาก็พยายามให้กำลังใจตีชิ่วเหอ “อีกไม่นาน ฉันจะไปเยี่ยมคุณ ตั้งใจทำงาน ฉันจะขอให้ผู้ช่วยหวังรายงานให้ฉันทราบทุกวัน”
ดวงตาที่เป็นประกายของ Di Qiuhe หรี่ลง แต่เขาพูดเบา ๆ ว่า “ใช่ ฉันจะทำงานหนักและรอการมาเยือนของคุณ”
“เด็กดี ฉันสัญญาว่าจะมาเยี่ยมนายเร็วๆ นี้”
เหอไป๋ดึงผมของเขาออกด้วยความหงุดหงิดหลังจากวางสาย
'อึ! ฉันรอไม่ไหวแล้ว แต่ฉันอยากจะเซอร์ไพรส์วันเกิดคุณในวันที่ 7 กันยายน เฮ้อ ความสัมพันธ์ทางไกลเป็นสิ่งที่ยากที่สุด!'
ตอนนี้ Qin Li รู้สึกเสียใจมากที่เห็น Huading เข้ามาแทนที่ Huangdu ในธุรกิจการแสดง เธอคิดว่าเธอสามารถมีได้ทั้งหมดหลังจากที่ Huangdu ล้มละลาย
เธอกล่าวโทษ Zeng Peizhong ที่ไม่รักษาสัญญา เธอกล่าวโทษ Zeng Peizhong ว่าไม่ใช่หุ่นเชิดของเธอ
"นางสาว. Qin คุณ Zeng อยู่ที่นี่และเขาต้องการพบคุณ” ผู้ช่วยของ Zeng Peizhong เคาะประตูของเธอ
เธอปิดแล็ปท็อปและจัดเสื้อผ้าให้ตรง จากนั้นเธอก็ยิ้มและเปิดประตู
“ลี่” ตอนนี้ Zeng Peizhong ดูอ่อนแอมากขึ้น และเสียงของเขาก็แทบจะมองไม่เห็น
“ทำไมคุณถึงตื่น ตอนนี้ไม่ใช่เวลางีบหลับของคุณเหรอ” Qin Li ถามด้วยความกังวล เธอเดินไปที่ Zeng Peizhong และก้มลง "หมอมักจะบอกว่าคุณควรพักผ่อนอย่างเงียบๆ เพื่อพักฟื้น"
“ฉันแค่รอความตาย ฉันไม่เห็นความแตกต่างระหว่างการนอนรอความตายบนเตียงกับบนรถเข็น” Zeng Peizhong ตอบ เขาจับมือ Qin Li และพูดต่อว่า “ฉันหลับยาก ฉันมักจะกังวลว่าถ้าเธอหนีไปอีกครั้ง… ฉันปล่อยให้เธอหนีไปไม่ได้”
ฉินลี่หน้าแดง “ฉันจะไม่หนีไปไหน ตอนนี้เป็นช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วง และชุนฮวาอยู่ในโรงพยาบาลมาประมาณสามเดือนแล้ว เราควร…”
“ไวน์อยู่ที่นี่”
แพทย์มาพร้อมกับขวดไวน์ เขาส่งไวน์ให้ผู้ช่วยของ Zeng Peizhong จากนั้นเขาก็ไม่สนใจ Qin Li ซึ่งนั่งยองๆ ใกล้กับ Zeng Peizhong และเขาผลัก Zeng Peizhong ซึ่งอยู่บนรถเข็นไปที่สนาม เซงแดดแรงมากที่นี่ และตอนนี้เราสามารถเก็บไวน์ไว้ในหลุมได้ทุกเมื่อ”
“ใช่ ทำได้ดีมาก ด็อกเตอร์หวาง” Zeng Peizhong ยิ้ม เขามองไปที่หลุมที่พวกเขาเพิ่งขุดและพูดกับหมอ Huang ว่า "ฉันสงสัยว่าเธอชอบดื่มหรือเปล่าเมื่อเธอโตขึ้น"
หมอหวางยิ้มเช่นกัน “ไม่เป็นไร ทั้งหมดที่ฉันรู้คือเธอจะต้องประทับใจมันมาก”
“คุณคิดว่า?” เสียงของ Zeng Peizhong ยิ่งฟังไม่ออก แต่ในไม่ช้าเขาก็พยายามเชิดหน้าขึ้นสูง “ฉันรักฤดูใบไม้ร่วง เป็นฤดูเก็บเกี่ยว”
ผู้ช่วยของเขาวางเหยือกไวน์ลงบนโต๊ะและยืนอยู่ข้างๆ เขา
ฉินลี่เพิ่งมาถึงและเธอพลาดการสนทนาก่อนหน้านี้ เธอถามอย่างอ่อนโยนว่า “เป่ยจง ฉันได้ยินคุณพูดถึงการเก็บเกี่ยว พูดถึงการเก็บเกี่ยว คุณต้องการน้ำผลไม้ไหม? แล้วใครขุดหลุมไว้ใต้ต้นไม้ล่ะ”
เมื่อได้ยินเสียงของ Qin Li Zeng Peizhong ก็เงยหน้าขึ้นทันที เขาโบกมือให้ Qin Li “มานี่ Li มาดื่มกับฉัน”
ฉินลี่นั่งถัดจากเขาและพูดว่า “มันคงไม่ดีที่จะดื่มตอนนี้ เราจะเก็บไว้เมื่อคุณดีขึ้น” และเธอก็อดไม่ได้ที่จะเดาว่าทำไมตอนนี้ Zeng Peizhong จึงมีกำลังใจดีเหมือนกับแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ตกและเขากำลังจะตายในไม่ช้า
ความคิดนี้ทำให้เธอมีความสุข
เมื่อเห็นเช่นนั้น หมอหวางเย้ยหยันที่ฉินลี่
Zeng Peizhong ตอบเธอด้วยรอยยิ้ม เขาคว้ามือของ Qin Li และพูดว่า "ใช่ คุณพูดถูก เอาไว้ทีหลังละกัน"
พวกเขานั่งอาบแดดสองสามชั่วโมงในสนาม ค่อนข้างน่าแปลกใจที่ Zeng Peizhong มีสติตลอดเวลา
Qin Li รู้สึกเบื่อ แต่มือของเธอถูก Zeng Peizhong กุมไว้แน่น เธอไม่สามารถเอามันกลับมาได้ เมื่อเห็นพระอาทิตย์ตกดิน ฉินลี่ก็พูดว่า “มันมืดแล้ว กลับห้องกันเถอะ”
หมอขมวดคิ้วและดูเป็นกังวล “ทำไมยังไม่มีสายเรียกเข้า? มันอาจจะเป็น…'