ตอนที่ 249: การตีที่ดี (1)
ผู้แปล: Sissy That Walk
Di Qiuhe เดินขึ้นไปบนเวทีด้วยรอยยิ้มสุภาพ เขาจับมือกับ Liu Lange และกอด Yu Hui ก่อนที่จะเดินไปที่ไมค์ จากนั้นเขาก็มองไปที่เหอไป๋ซึ่งนั่งอยู่ในหมู่ผู้ชมโดยถือรางวัลไว้ในมือ
เหอไป๋ส่ายหัวและพูดว่า 'ฉันบอกให้คุณเป็นคนละเอียดอ่อน!'
“ก่อนอื่น ฉันรู้สึกถ่อมตนมากที่ได้มาที่นี่ ขอบคุณคณะกรรมการที่มอบรางวัลนี้ให้ฉัน” อืม เป็นคำพูดเปิดที่ดีสำหรับคำกล่าวตอบรับ
ตีชิ่วเหอหลีกเลี่ยงการจ้องมองจากเหอไป๋และกวาดตามองนักแสดงรุ่นเดียวกัน จากนั้นเขาก็กล่าวสุนทรพจน์ที่ซิงเส้าเฟิงเขียนให้เขา ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น
ตอนนี้เหอไป๋ถอนหายใจ เจตนาฆ่าฟันในดวงตาของเขาหายไป 'หน่อมแน้มตี้รู้ดีว่าเขากำลังทำอะไรอยู่'
พิธีคืนนี้เป็นพิธีแรกในบรรดาพิธีทั้งหมดที่พวกเขาจำเป็นต้องเข้าร่วม หากตีชิ่วเหอพูดหรือทำอะไรโง่ๆ พวกเขาจะถูกกลั่นแกล้งแน่นอนสำหรับพิธีที่เหลือ
Di Qiuhe ตอบรับด้วยอารมณ์ขันและความขอบคุณที่เห็นได้ชัด จากนั้นเขาก็หยุดเล็กน้อยและมองไปที่ He Bai อีกครั้ง “ในสมัยก่อน ฉันมองชีวิตเป็นเรื่องตลกเนื่องจากเหตุผลส่วนตัวบางอย่าง ฉันเป็นเพียง รอความตายวันแล้ววันเล่า ฉันไม่พบคุณค่าของชีวิตจนกระทั่งได้พบกับคนพิเศษคนนั้นในชีวิต”
รอยยิ้มของเหอไป๋หายไป เขาจ้องไปที่ตีชิ่วเหอและคอยเตือนเขาในขณะที่เม็ดเหงื่อไหลซึมบนหน้าผากของเขา
'หน่อมแน้มดิ คุณสัญญากับฉันว่าคุณจะบอบบางและจะไม่พูดอะไรงี่เง่า!'
“ขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับความมุ่งมั่นและคณะผู้ตัดสิน สิ่งนี้มีความหมายมากสำหรับฉัน” ตี ชิ่วเหอ กล่าวจบคำพูดของเขาและคำนับผู้ชม จากนั้นเขาก็เดินลงจากเวทีท่ามกลางเสียงปรบมือและสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของผู้ชม
เหอไป๋รู้สึกว่าการสรุปนั้นเร่งรีบเกินไป ค่อนข้างน่าตื่นเต้นที่ตีชิ่วเหอตั้งไว้
‘เสร็จแล้ว? เป็นแบบนั้น? คนพิเศษในชีวิตของฉัน? คนพิเศษคนนั้นคือใคร'
'คุณกำลังล้อเล่นกับฉัน?'
เหอไป๋ปฏิเสธที่จะยอมรับว่าเขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยในใจจริง ๆ เพียงแค่สัมผัส
Di Qiuhe นั่งลงบนที่นั่งของเขาและเอนตัวไปทาง He Bai “เฮ้ ลูกหมา คำพูดของฉันเป็นอย่างไรบ้าง? สุดยอดเลยใช่ไหม”
"ใช่." เหอไป๋หลีกเลี่ยงการสบตากับห่านเจ้าเล่ห์ตัวนี้ เขาแค่ตอบตกลงแบบสบายๆ
ตีชิ่วเหอพบว่าเป็นเรื่องน่าขบขัน เขายิ้มเมื่อเห็นวิธีที่เหอไป๋แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและทุกอย่างเรียบร้อยดี เขาปรับระดับขึ้นเล็กน้อยแล้วถามว่า “ฉันไม่ได้พูดอะไรโง่ๆ บนเวที ฉันสมควรได้รับเหรียญรางวัล”
เหอไป๋แสร้งทำเป็นว่าเขาสนใจการแสดงบนเวทีและไม่ได้ยินสิ่งที่ตี่ชิวเหอเพิ่งพูด
ตี่ชิวเหอเลิกคิ้วและโน้มตัวเข้าไปใกล้เหอไป๋มากขึ้น “ลูกหมา บอกฉันหน่อยสิ คุณรู้สึกผิดหวังนิดหน่อยที่ฉันไม่ได้บอกว่าคุณเป็นคนพิเศษคนนั้นในชีวิตฉันหรือเปล่า”
เหอไป๋สูดหายใจลึกและเงียบ
“หากเป็นเช่นนั้น ฉันจะถามคำถามต่อไปเมื่ออยู่บนเวที”
‘อืม สำหรับมื้อดึก ฉันจะกินห่านย่าง (ชิวเหอ)’
“คุณจำชุดที่เข้าคู่กันที่เราลองเมื่อวันก่อนได้ไหม มันค่อนข้างดี ฉันเตรียมเนคไทที่เข้าชุดกันด้วย สีฟ้าหนึ่งอัน สีแดงหนึ่งสี คุณเลือกสีได้เลย เดี๋ยวก่อน ปีนี้เป็นปีนักษัตรจีนพอดี
'ห่าน (Qiuhe) สะเต๊ะก็ฟังดูดีเหมือนกัน'
“คุณปู่บอกว่าปีนี้ฉันควรสวมถุงเท้าและถุงเท้าสีแดง และมันจำเป็นต้องซื้อโดยคนสำคัญของฉันหรือสมาชิกในครอบครัวที่ใกล้ชิด ลูกสุนัข คุณจะไปซื้อให้ฉันเมื่อไหร่”
ผู้อำนวยการ Lin Mo ซึ่งนั่งถัดจาก Di Qiuhe กระแอมเล็กน้อย
เหอไป๋หน้าแดงก่ำ!
“หุบปาก หน่อมแน้มดิ!” เขาตบมือบนปากของเหอไป๋และกระซิบว่า “จากนี้ไป เจ้าพูดคำเดียว ข้าจะถอดเสื้อผ้าออกหนึ่งชิ้น สองคำ สองชิ้น อย่าลังเลที่จะดำเนินการต่อไป”
"ไม่มีทาง!"
“สองคำ สองชิ้น” เหอไป่กล่าวด้วยใบหน้าที่โป๊กเกอร์
เขาปลดเนคไทและถอดสูทออก จากนั้นก็วางมือบนเสื้อเหมือนขู่ว่า ‘เอาเลย ฉันพร้อมจะถอดชิ้นนี้แล้วด้วย’
เมื่อเห็นเช่นนั้น Di Qiuhe ก็ปิดปากและจับชุดของ He Bai
เหอไป๋หันไปด้านข้างและให้ความเย็นแก่ตีชิ่วเหอ
คนที่นั่งถัดจากเหอไป๋รู้สึกว่าอากาศกลายเป็นน้ำแข็ง
ทั้งสองกลับไปที่รถหลังพิธี Xing Shaofeng กำลังรอพวกเขาอยู่ในรถ
“ฉันรู้ว่าพวกคุณกำลังจะเปิดเผยต่อสาธารณะในไม่ช้านี้” ซิงเส้าเฟิงวางแล็ปท็อปของเขาและพูดช้าๆ ว่า “ฉันหวังว่าฉันจะได้รับข้อความที่ชัดเจนก่อนที่คุณจะลงมือทำจริง เพื่อที่ฉันจะได้มีเวลาเตรียมตัวมากขึ้น”
Di Qiuhe มองไปที่ He Bai ซึ่งปฏิเสธที่จะสบตากับเขาและกระแอมในลำคอ
เหอไป๋ยังคงทำหน้าโป๊กเกอร์
Di Qiuhe มองไปที่ Xing Shaofeng และขอโทษ "ฉันขอโทษสำหรับสิ่งที่ฉันพูดบนเวที ปล่อยให้คุณและทีมของคุณทำงานล่วงเวลาให้ฉัน"
“ไม่มีปัญหา ตอนนี้เราค่อนข้างมีประสบการณ์แล้ว” ซิงเส้าเฟิงสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสอง เขาพยายามปลอบโยนพวกเขาแทนที่จะระบายว่า “ไม่เป็นไร นี่เป็นช่วงเวลาสำคัญสำหรับคุณและอาชีพของคุณ ผู้คนจะเข้าใจ”
Di Qiuhe พยักหน้าและจ้องไปที่ He Bai
เมื่อเห็นเช่นนั้น Xing Shaofeng ก็ลงจากรถและปล่อยให้เจ้านกแสนรักมีพื้นที่ว่างโดยรู้เท่าทัน
ตีชิ่วเหอนั่งถัดจากเหอไป๋และเอาผ้าห่มคลุมตัวเขา “ฉันขอโทษ ลูกหมา ฉันไม่ควรแกล้งคุณแบบนั้น”
เหอไป๋มองเขาแล้วถามว่า “คุณทำอะไรผิด”
“ฉันไม่ควรแกล้งคุณโดยเฉพาะในโอกาสเช่นนี้” Di Qiuhe กล่าวขอโทษด้วยดวงตาที่ไร้เดียงสาของลูกสุนัขที่ไร้เดียงสาเป็นประกาย