ผู้แปล: Exodus Tales Editor: Exodus Tales
นอกอาคารปกครองในอารักขา Lu Mingshu ซ่อนตัวอยู่บนดาดฟ้า กอดดาบของเธอ
Zhou Ruying อยู่ข้างเธอ นั่งในท่าทางที่น่าเกลียดราวกับว่าเธออยู่ที่บ้าน
“เฮ้ คุณกำลังคิดอะไรอยู่” Zhou Ruying หยิบหญ้าขึ้นมาและแหย่ Lu Mingshu
“แล้วถ้าฉันตายที่นี่ล่ะ” หลู่หมิงชูตอบกลับ
Zhou Ruying จ้องมองที่เธออย่างว่างเปล่าครู่หนึ่งก่อนที่จะหัวเราะออกมาดัง ๆ “คุณกลัวตายเหรอ? นี่มันเรื่องตลกอะไรกันเนี่ย”
"แน่นอน. ถ้าฉันตายไปคงมีคนเสียใจ”
Zhou Ruying เอนหลังและถอนหายใจ มองเธอด้วยความอิจฉา “เจ้านายของคุณเหรอ? คุณโชคดี อย่างน้อยมีคนห่วงใยคุณ”
"ใช่." อาจารย์ ฮุ่ยเนียง อาเซิง เกาเซียง และ...
Lu Mingshu มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ถึงมีไม่มากแต่ก็ยังมีคนที่ห่วงใยฉัน
"ดีสำหรับคุณ! ถ้าฉันตายไป สงสัยไม่มีใครสนใจ” Zhou Ruying ก็มองขึ้นไปเช่นกัน
“นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงตายไม่ได้”
Zhou Ruying จ้องที่เธอด้วยความตกตะลึง จากนั้นเธอก็ฟื้นสติและหัวเราะ “จริง จริง ก่อนที่ใครจะสนใจฉัน ฉันตายไม่ได้”
ทันทีที่ Zhou Ruying พูดจบ Lu Mingshu ก็ระวังตัวและให้สัญญาณกับเธอ "ได้เวลา."
หลังจากได้แผนที่ที่ถูกต้อง คู่หูของซู่เจ๋อก็แจ้งว่าวันนี้เป็นวันที่
ซู่เจ๋อรับผิดชอบเรื่องเบื้องหลัง ส่วนคนอื่นๆ จะใช้เส้นทางที่ต่างออกไป Lu Mingshu และ Zhou Ruying นั่งอยู่ที่นั่นเพื่อรอโอกาสที่จะเข้าไปในอาคารบริหาร ในขณะที่ Yan Fei และ Ling Wuxia พยายามแอบเข้าไป
จากนั้น Lu Mingshu และ Zhou Ruying จะรับหน้าที่กำจัดกำลังคนของศัตรู ในขณะที่ Yan Fei และ Ling Wuxia จะแอบเข้าไปเพื่อนำเชลยออกมาแล้วหลบหนีไปตามเส้นทางที่วางแผนไว้
เดิมที Zhou Ruying ไม่ไว้ใจ Ling Wuxia ให้ช่วย แต่ Lu Mingshu สนับสนุนแนวคิดนี้อย่างเต็มที่ “ด้วยเส้นทางของเรา เราจะต้องพบกับชนชั้นสูงมากมายอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นฉันกับ Ling Wuxia หรือคุณกับ Ling Wuxia การประสานงานจะไม่ดีเท่ากับคุณและฉัน”
“และไม่ว่ายังไง เธอก็ฉลาดพอที่จะรู้ว่าเธอต้องทำอะไรเพื่อกลับไป เธอจะต้องแน่ใจว่าฉันรอด”
Zhou Ruying ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เธอและ Lu Mingshu มาจากนิกายเดียวกัน ดังนั้นพวกเขาจึงฝึกฝนทักษะเดียวกัน ไม่ว่า Ling Wuxia จะทรงพลังเพียงใด การประสานงานจะได้รับผลกระทบเพราะพวกเขาฝึกฝนทักษะที่แตกต่างกัน นอกจากนี้ เธอและ Lu Mingshu เคยทำงานร่วมกันใน Jasper Sun Mountain
Lu Mingshu โน้มตัวไปหา Zhou Ruying “ยิ่งไปกว่านั้น Yan Fei ยังเจ้าเล่ห์ ด้วย Ling Wuxia ที่นั่น เธอสามารถปราบปรามเขาได้ ไม่ว่าจะเป็นคุณหรือฉัน เราทำไม่ได้เช่นเดียวกับ Ling Wuxia”
Zhou Ruying เชื่อมั่นเช่นนั้น ดังนั้นตอนนี้เธอจึงนั่งยองๆ อยู่นอกอาคารปกครองในอารักขากับ Lu Mingshu
ทั้งคู่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดใกล้กับประตูหลังของอาคารบริหาร ในเวลานี้ รถเข็นผักและสิ่งของอื่นๆ มากมายหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขา
หลังจากนั้นไม่นาน ยามก็เดินออกมาจากอาคารบริหาร เขาถือหอกและติดมันไว้ทุกที่ ตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน
ทันใดนั้น เกวียนขนาดใหญ่ที่มีกรงที่มีสุกรมีชีวิตก็ถูกเปิดออก
“เฮ้ หมู! กลับมา!" เจ้าของรถเข็นตะโกน
"คุณกำลังทำอะไร? เจ้ากล้าก่อความรำคาญนอกอาคารปกครองอารักขาได้อย่างไร!?” ยามตะโกนกลับมาที่เขา
แต่ทันทีที่เขาทำเสร็จ หมูตัวหนึ่งก็กระโดดลงมาจากเกวียน และหมูป่าตัวอ้วนตัวนี้ก็เริ่มวิ่งไปรอบๆ อย่างไร้จุดหมาย
ผู้คุมมองลงไปที่เท้าของเขาและเห็นหมูป่าตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาหาเขาด้วยความเร็วปานสายฟ้าฟาด และมันก็โดนขาของเขา
"อา!" ผู้คุมรู้สึกว่าขาของเขาแสบและร้องด้วยความเจ็บปวด
เมื่อหมูเข้าป่า มันจะมีพลังอย่างน่าอัศจรรย์ นอกจากนี้ หมูเหล่านี้ไม่ใช่สายพันธุ์ปกติ หมูที่ส่งไปยังอาคารบริหารอารักขาเป็นสัตว์วิญญาณประเภทหนึ่ง ดังนั้นพวกมันจึงมีพละกำลังที่มากกว่า
หมูมากกว่าสิบตัวกำลังตะเกียกตะกายไปรอบๆ เหยียบย่ำสิ่งต่างๆ และทำให้พวกมันเสียหาย ในไม่ช้าพื้นที่ก็รก
"ตอนนี้!" Lu Mingshu กระซิบ
Zhou Ruying และ Lu Mingshu พุ่งไปข้างหน้า ทั้งคู่เดินไปที่รถเข็นที่บรรทุกผลไม้ที่ผ่านการตรวจสอบแล้วและซ่อนตัว
หลังจากนั้นสักครู่ หมูก็ถูกจับและวางกลับบนเกวียน
ยามรู้สึกว่าเขากำลังมีวันที่โชคร้าย ดังนั้นเขาจึงไม่ทำการตรวจสอบรอบที่สองและปล่อยให้ยานพาหนะเข้าไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
เกวียนกลิ้งไปบนแผ่นหินและเคลื่อนที่ช้าๆ หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ถึงที่หมายและคนขับก็ลงไปพักผ่อน
Zhou Ruying มองออกไป เธอขว้างก้อนหินและรู้ว่าขณะนี้ปลอดภัยสำหรับเธอที่จะออกไปข้างนอก
หยานเฟยบอกพวกเขาว่าในอาคารบริหารของอารักขามีการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดมาก พวกเขาจะเสกให้สามารถนับหัวในอาคารได้อย่างรวดเร็ว ตัวเลขนั้นจะต้องตรงกับข้อมูลว่าใครควรจะอยู่ข้างใน
แม้ว่าพวกเขาจะลอบเข้าไปได้ แต่ก็ยังไม่สมบูรณ์
หลังจากเวลาผ่านไป เมื่อผู้คุมรู้ว่าตัวเลขไม่ตรงกัน พวกเขาจะเริ่มตรวจสอบ
เวลานี้สั้นมากและ Yan Fei และ Ling Wuxia ไม่เพียงพอที่จะพาคน ๆ นั้นออกไป
ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการ Lu Mingshu และ Zhou Ruying เพื่อถ่วงเวลา
ทั้งสองเปลี่ยนชุดเป็นสาวใช้แล้วเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ยามเดินผ่านไป แต่เขาไม่แม้แต่จะละสายตาจากพวกเขาก่อนจะจากไป
อาคารบริหารมีขนาดใหญ่มาก มีลานขนาดใหญ่ครอบคลุมลานที่เล็กกว่า และมันซับซ้อนมาก Zhou Ruying ตามหลัง Lu Mingshu อย่างใกล้ชิด พวกเขาไม่หยุดเคลื่อนไหวในขณะที่เดินไปทางด้านหลัง
พวกเขาหยุดเมื่อพวกเขามาถึงสวนและซ่อนตัวอยู่หลังเนินเขาเทียมที่ตกแต่งไว้
“เฮ้ คุณแน่ใจหรือว่านี่คือสถานที่ที่ถูกต้อง?” Zhou Ruying กระซิบ
Lu Mingshu มองเธอด้วยความดูถูกเหยียดหยาม
เมื่อเห็นอย่างนั้น Zhou Ruying ก็บ่นพึมพำ “จะดีกว่า ไม่งั้นฉันจะ-”
“ไม่ใช่ทุกคนที่มีทิศทางที่ไม่ดีเหมือนคุณ” Lu Mingshu กระซิบ “จงอดทน คุณเป็นนักฆ่าได้อย่างไร”
"เฮ้!" Zhou Ruying ลุกเป็นไฟ “เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ”
“จุ๊!” Lu Mingshu ปิดปากของเธอเพื่อป้องกันไม่ให้เธอดำเนินการต่อ
ทั้งคู่เงียบลงและซ่อนตัวอยู่หลังเนินเขาอย่างอดทน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้า
“สุภาพบุรุษ Yan คุณใจดีเกินไป คุณนำของขวัญมากมายมาให้เราเสมอ” ได้ยินเสียงของชายคนหนึ่ง
“มันเป็นหน้าที่ของฉัน” เสียงที่ทุ้มลึกของ Yan Fei สามารถได้ยินได้ “ถ้าไม่ใช่เพราะผู้จัดการ Xu ร้านอาหาร Fallen Angel ก็คงไม่มีธุรกิจที่ดีเช่นนี้”
“สุภาพบุรุษหยานคือ…” หลังจากพูดไม่กี่คำ ชายคนนั้นก็เปลี่ยนหัวข้อ “นี่คือคนรับใช้ส่วนตัวของ Gentleman Yan? ช่างงดงามเหลือเกิน!”
“ถ้าผู้จัดการ Xu ชอบ ฉันจะให้เธอรับใช้คุณ” หยานเฟยพูดเบาๆ “เสี่ยวฮัว ทักทายผู้จัดการเสี่ยว”
“เสี่ยวฮัวทักทายผู้จัดการเสี่ยว” มันเป็นเสียงของ Ling Wuxia
Lu Mingshu และ Zhou Ruying สบตากัน และพวกเขาเห็นรอยยิ้มของกันและกัน
“Aiyo สุภาพบุรุษหยานเป็นคนใจกว้างจริงๆ แต่ในอาคารบริหาร มันไม่ง่ายสำหรับผู้คนที่จะเข้าไป….”
“ไม่เป็นไร” หยานเฟยตอบ “แม้ว่าเสี่ยวฮัวจะอยู่ไม่ได้ แต่ก็ถือเป็นโชคของเธอที่สามารถรับใช้ผู้จัดการเสี่ยวได้”
“อืม ก็จริงนะ….”
เท่านั้น
“ผู้จัดการ Xu จัดการของของคุณไปก่อน ฉันจะรออยู่ตรงนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของฉันที่นี่ และฉันสัญญาว่าจะไม่เดินเตร่ไปทั่ว”
"แน่นอน! ฉันรู้จักสุภาพบุรุษ Yan มานานแล้ว แน่นอน ฉันเชื่อใจคุณ! คุณสามารถมองไปรอบ ๆ ที่นี่ ฉันจะกลับมาเร็ว ๆ นี้”
ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวออกไป
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง Yan Fei ก็ยืนอยู่ต่อหน้า Lu Mingshu และ Zhou Ruying
"มันนานแค่ไหนแล้ว?" หยานเฟยกระซิบ
"ประมาณหนึ่งชั่วโมง." Lu Mingshu มองไปที่นาฬิกาพกของเธอ
หยานเฟยพยักหน้า “พวกเขาตรวจสอบทุกชั่วโมง เราต้องเร็ว”