ฉันนั่งลงที่โต๊ะโดยที่อเดลกำลังวางจานอาหารไว้ตรงหน้าฉัน แต่ละจานกลิ่นหอมมาก มีเส้นก๋วยเตี๋ยว เนื้อ สลัด และเครื่องเคียงอีกสองสามอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน “อเดล คุณเก่งเกินตัวจริงๆ”
"ฮิฮิ!" อเดลวางมือบนสะโพกแล้วเชิดจมูกขึ้นสูง "การทำอาหารเป็นงานอดิเรกเดียวที่ฉันทำได้ มันยังเตรียมการเมื่อฉันแต่งงานกับผู้ชาย แต่ฉันไม่ค่อยแน่ใจว่าฉันอยากจะแต่งงานอีกต่อไป"
"ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น" ฉันถามพลางเอียงศีรษะไปทางด้านข้าง แต่เมื่อฉันคิดเกี่ยวกับมัน ฉันรู้สึกโง่มากที่ถามคำถามโง่ๆ แบบนี้ ทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง อย่างฉัน คนหนึ่งไม่เห็นเหตุผลที่จะแต่งงานทั้งที่อายุขัยของฉันจะยืนยาวกว่าคนอื่น
“อืมมม….จู่ๆฉันก็รู้ว่าการแต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้รักหรือไม่อยากอยู่ด้วยไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากทำ ฉันแน่ใจว่าพ่อของฉันจะต้องไม่มีความสุข แต่เขาจะทำอย่างไรกับมันได้ มัดฉันแล้วส่ง ฉันไปต่างประเทศเพื่อแต่งงานกับเจ้าชายที่ฉันไม่เคยพบมาก่อน ฉันรักอาณาจักรของฉัน แต่ฉันก็คิดว่าฉันสมควรได้รับความสุขของตัวเอง และศรัทธา ฉันต้องขอบคุณคุณที่เปิดใจให้ตัวเองแสวงหาสิ่งนั้น " ฉันไม่สามารถเกี่ยวข้องกับผลที่ตามมาของ Adel ได้เนื่องจากฉันไม่ได้เติบโตในราชวงศ์ แต่ฉันสามารถพูดได้ว่าถ้าฉันอยู่ในรองเท้าของเธอ ฉันจะหนีให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันไปทำอะไรให้เธอเปลี่ยนใจ
แต่ถึงผมจะงงนิดหน่อยแต่ผมก็รู้อย่างหนึ่ง “ถ้าอย่างนั้น ถ้าเธอถูกบังคับให้แต่งงานโดยที่เธอไม่ปรารถนา ก็เรียกหาฉัน แล้วฉันจะถลาเข้าไปกอบกู้โลก!”
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะพึ่งพาอัศวินตัวน้อยที่น่ารักของฉันในชุดเกราะส่องแสงเพื่อช่วยฉันในเวลานั้น” อเดลยิ้มแก้มแดง เธอมีด้านที่น่ารักสำหรับเธอ
"ฉันต้องบอกว่า Adel ผู้ชายที่คุณตกหลุมรักจะเป็นคนที่มีความสุข อาหารนี้ยอดเยี่ยมมาก!" ฉันเริ่มสงสัยว่าทุกคนในโลกนี้เป็นเชฟระดับห้าดาวหรือเปล่า ฉันหมายความว่าทุกสิ่งที่ฉันได้ลองตั้งแต่เกิดใหม่ในโลกนี้นั้นน่าอัศจรรย์เสมอ
"ฮิฮิ..." อาเดลยิ้มให้ฉันแล้วกินต่อ ฉันสงสัยว่าฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่า? อาจเป็นเพียงจินตนาการของฉัน
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ฉันขึ้นเตียงกับอาเดล อเดลสวมเสื้อนอนแบบเดียวกับที่ฉันเป็น ยกเว้นว่าเธอไม่ได้เปิดหลัง ซึ่งทำให้ฉันสับสนว่าทำไมฉันถึงทำอย่างนั้น…. ราวกับว่าเธอเตรียมพร้อมสำหรับทุกสิ่ง ไม่ใช่ว่าฉันบ่นจริงๆ ฉันหมายถึง ในที่สุดฉันก็ได้นอนบนเตียงแสนสบายเป็นครั้งแรกหลังจากผ่านไปสักพัก ฉันจึงรีบมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มโดยไม่ทันตั้งตัว ฉันเดาว่าอเดลพบว่ามันน่าขบขันเพราะฉันได้ยินเธอหัวเราะเบาๆ ที่ด้านข้าง
"นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้นอนบนเตียงกับคนอื่นจริงๆ ฉันดีใจที่ประสบการณ์ครั้งแรกของฉันคือกับคนที่ไม่อยากใช้ฉันหรือผู้ชายที่ฉันแทบไม่รู้จัก" อเดลพูดขณะที่เธอเข้ามาคลอเคลียข้างๆ ฉัน พูดตามตรงฉันไม่แน่ใจว่าจะตอบสนองต่อคำพูดของเธออย่างไร ทั้งหมดที่ฉันรู้ก็คือฉันเหนื่อยมาก
เมื่อผมตื่นขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น ผมก็พบกับหัวของอเดลที่ใช้ไหล่ของผมเป็นหมอน และแขนของผมเป็นหมอนกอด เธอยังคงนอนหลับอย่างสงบ ฉันไม่รู้ว่าฉันเผลอหลับไปตอนไหน แต่ฉันหลับสบายมาก เมื่อเห็นใบหน้าที่หลับใหลของ Adel ข้างๆ ฉัน ฉันบอกได้เลยว่าเธอหลับสนิทเช่นกัน เธอดูผ่อนคลายมาก แม้ว่าคิ้วของเธอจะขมวดเล็กน้อยซึ่งทำให้ฉันสงสัยว่าเธอกำลังฝันถึงอะไร ปาร์ตี้สลัมเบอร์ครั้งแรกของฉันกับเพื่อนใหม่ค่อนข้างจะไร้เหตุการณ์ ฉันคาดหวังว่าอเดลจะพูดปิดหูฉัน แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเคารพความจริงที่ว่าฉันเหนื่อยและปล่อยให้ฉันนอน ฉันเดาว่าเธอคงเหนื่อยมากเช่นกัน
ฉันนอนจ้องเพดานอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่อาเดลจะขยับตัวในที่สุด เธอเงยหน้าขึ้นและขยี้ตา ดูค่อนข้างสับสน “ศรัทธา? อ๋อ…. อรุณสวัสดิ์”
"สวัสดีตอนเช้า." ฉันพูดด้วยรอยยิ้มในขณะที่กางแขนที่ว่างของฉันออก มันมึนไปพักหนึ่งแล้ว
“ขอฉันล้างหน้าแล้วฉันจะเตรียมอาหารเช้าให้” อเดลคลานออกจากเตียง น่าแปลกที่เธอดูคุ้นเคยกับการทำสิ่งต่างๆ ด้วยตัวเอง คุณคงคิดว่าเจ้าหญิงต้องการคนใช้หรือสองคนมาดูแลเธอ แต่เธอก็ดูสบายดีและอยู่บ้านทำทุกอย่างด้วยตัวเอง แม้จะไร้ยางอายเล็กน้อยเพราะเธอถอดเสื้อผ้าทั้งหมดต่อหน้าฉันเพื่อใส่ ใหม่ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ดูเหมือนเธอจะยังงุนงงอยู่
ประมาณสิบนาทีต่อมา ฉันถอนหายใจและยืดเส้นยืดสายอีกครั้งพร้อมกับหาวออกมา จากนั้นฉันก็ลุกขึ้นและตัดสินใจเดินไปที่ห้องน้ำ แต่ก่อนจะทัน ฉันได้ยินเสียงของอเดลเรียกกลับเข้ามาในห้อง “เฟธ ฉันมีเสื้อผ้าเตรียมไว้ให้เธอในห้องน้ำ ล้างตัวและเปลี่ยนใหม่ อาหารเช้าจะพร้อมในไม่ช้า”
ฉันเกือบจะตะโกนกลับไปว่า 'ใช่ แม่!' แต่ฉันเก็บมันไว้และหัวเราะกับตัวเอง แต่ฉันก็ต้องประหลาดใจอีกครั้ง กางเกงขาสั้นที่คำนึงถึงหางของฉัน เสื้อที่คิดเป็นปีกของฉัน ถุงเท้า รองเท้าบูท หรือแม้แต่หมวก “อาเดลเตรียมทั้งหมดนี้เผื่อไว้หรือเปล่า”
นี่เป็นคำถามหลักในใจของฉัน ดังนั้นหลังจากแต่งตัวเสร็จ ฉันจึงเดินออกไปที่พื้นที่รับประทานอาหารและนั่งลง เมื่ออเดลออกมาฉันตัดสินใจถาม “ขอบคุณสำหรับอาหาร แต่อเดล ทำไมคุณถึงมีเสื้อผ้าและเสื้อผ้าที่เหมาะกับฉันจัง”
“อา…. ขอโทษนะ มันดูแปลกๆ ใช่ไหม ฉันเตรียมมันไว้ก่อนจะหันกลับมา ฉันวางแผนไว้ว่าจะให้เสื้อผ้าพวกนี้เป็นของขวัญในวันแรกที่คุณเข้าโรงเรียน แต่ตอนนี้ฉันให้พวกเขาไปแล้ว แทน สำหรับขนาด ฉันถามพี่สะใภ้ของคุณแล้ว ราเชล… " ฉันอยากจะรู้ว่าเมื่อไหร่ที่เธอมีเวลาทำทั้งหมดนี้ เธอได้พบกับราเชลด้วยเหรอ!? ฉันมีความสงสัย แต่เนื่องจาก Adel พูดแบบนี้ ฉันทำได้เพียงยอมรับในสิ่งที่เธอพูด เท่าที่ฉันรู้ เธอใช้คาถาบางอย่างกับฉันเพื่อวัดขนาดร่างกายทั้งหมดของฉัน ตอนที่เธอจูงมือฉันกลับบ้าน ฉันหมายความว่าแค่ทำเสื้อผ้าก็ต้องใช้เวลาเช่นกัน
"อืม ขอบใจนะ เธอคิดดีแล้วที่เตรียมอะไรมากมายให้ฉัน" ฉันทำได้เพียงยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่อง “วันนี้เจ้าจะกลับเมืองหลวงหรือไม่?”
“อืม… แล้วคุณล่ะ? คุณมีแผนจะไปเที่ยวมากกว่านี้ไหม?” อาเดลถาม ดวงตาของเธอแสดงความอิจฉาเล็กน้อย ฉันเดาว่าในฐานะเจ้าหญิง ความสามารถในการวิ่งไปรอบๆ และทำตามที่เธอต้องการนั้นมีจำกัดมาก
“ฉันกำลังคิดอยู่ ฉันหมายถึง ฉันยังมีเวลาอีกสองสามเดือน และถ้าฉันต้องเร่งรีบจริงๆ ฉันสามารถใช้เวทมนตร์เพื่อเร่งความเร็วและไปให้ถึงที่นั่นได้ภายในหนึ่งสัปดาห์หรือน้อยกว่า ขึ้นอยู่กับว่าฉันอยู่ที่ไหน โลกนี้ช่างกว้างใหญ่ และตั้งแต่ฉันยังเด็ก ฉันอยากจะออกเดินทางและเห็นความงามของมันเสมอ ในขณะที่ฉันยังมีความฝันนี้อยู่ ฉันคิดว่าฉันจะใช้ชีวิตระหว่างนั้นเพื่อทำตามความฝันใหม่ของฉันที่จะเป็น ผู้บัญชาการกองทัพของฉันเอง” ฉันยังมีเวลาอีกมากและได้เห็นน้อยมาก ฉันต้องการเช็คเอาท์ให้มากที่สุดก่อนที่จะมาถึงเมืองหลวง
“ฉันเข้าใจแล้ว…” อเดลก้มหน้าลงขณะที่เธอกัดอาหารของเธออีกครั้ง ฉันรู้ว่าเธออารมณ์เสีย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก เราเป็นเพื่อนกัน ใช่ แต่ฉันก็ยังมีสิ่งที่อยากทำเช่นกัน ประมาณหนึ่งนาทีต่อมาฉันก็ได้ยิน Adel พูดด้วยเสียงต่ำ “อืม….ถ้าไม่รังเกียจ….ได้….ฉันไปเที่ยวกับนายแป๊บนึงได้ไหม?เราจะถูกล้อมด้วยยามแต่ฉันยังไม่อยากกลับตอนนี้และก็หวังว่าจะได้ไปเที่ยวกัน ด้วยกัน."
"ไม่เป็นไร." ฉันไม่เห็นเหตุผลว่าทำไมถึงไม่ ฉันหมายความว่ามันสนุกกว่าที่จะไปเที่ยวกับคนอื่นเพื่อสัมผัสกับสิ่งต่าง ๆ กับเพื่อน ๆ แม้ว่าการเดินทางคนเดียวจะสนุก แต่การอยู่คนเดียวกลับน่าเบื่อ
"เยี่ยมมาก! มีสถานที่แห่งหนึ่งที่ฉันอยากจะพาคุณไปและฉันแน่ใจว่าคุณจะต้องหลงรัก มันเป็นสถานที่ที่ฉันค้นพบโดยบังเอิญ เป็นสถานที่ที่ลึกลับมาก" ดวงตาของอเดลเป็นประกาย อารมณ์ขุ่นมัวของเธอหายไปหมดแล้ว การได้เห็นเธอยิ้มอีกครั้งทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น ฉันเริ่มรู้สึกแย่ที่ทิ้งเธอไว้คนเดียวหลังจากที่เธอหันกลับมาช่วยฉัน
“งั้นก็ลองดู!”