ตระกูลสเตรอา
ไม่ค่อยมีใครรู้จักเรื่องนี้กับโลกภายนอก
เคยมีการกล่าวถึงมาก่อน แต่ถึงแม้จะมีความยิ่งใหญ่ในการดำรงอยู่ของพวกมัน แต่ Straea Clan ก็สามารถปกปิดโครงสร้างภายในของพวกมันไม่ให้ใครเห็นได้
พวกเขาไม่ได้พิเศษเฉพาะในเรื่องนี้
Void Palace ค่อนข้างลึกลับสำหรับคนอื่นๆ ความน่าพิศวงในมิติที่แยกออกจากกันของพระราชวังทำให้ยากสำหรับทุกคนที่จะไปทุกที่ที่พวกเขาไม่ควรไป
ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยความที่ผู้คนในพระราชวังมีความใกล้ชิดกันมากเพียงใด จึงเป็นเรื่องยากที่จะได้รับข้อมูลจากภายใน
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพระราชวังมีบทบาทในโลกและเปิดเผยความแข็งแกร่งของมันอย่างเปิดเผย ผู้คนจึงค่อนข้างตระหนักถึงโครงสร้างของมัน
ตัวอย่างเช่น ดาบทั้ง 12 เล่มเป็นที่รู้จักทั้งในด้านชื่อและรูปลักษณ์
ตระกูล Straea ยังมีดาบ 12 เล่มที่เทียบเท่ากัน แต่ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร
พวกเขานำโดย Malefice Straea และรับใช้ Malevalon โดยตรง พวกเขาไม่เคยปรากฏตัวในโลกภายนอกมาก่อน อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในแบบที่คนอื่นสามารถมองเห็นได้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่เคยปรากฏตัวเลย
จริงๆ แล้วตระกูล Straea นั้นค่อนข้างเรียบง่าย
มันเป็นกลุ่มเผด็จการแม้กระทั่งภายใน มาเลวาลอนครอบครองอำนาจทั้งหมด ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องมีโครงสร้างที่ซับซ้อนแต่อย่างใด
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าไม่มีเลย ท้ายที่สุดแล้ว Malevalon เองก็ไม่ได้ทำงานทั้งหมดที่จำเป็นในการดำเนินกลุ่ม
มาเลฟิซรับผิดชอบเรื่องประเภทนี้ และคนที่ทำงานภายใต้เขาคือคนที่ใกล้เคียงที่สุดที่สเตรอามีเทียบกับผู้นำนอกเมืองมาเลวาลอน
นอกเหนือจากพวกเขา ทุกคนก็เท่าเทียมกัน
อัจฉริยะได้รับการยกย่องเช่นเดียวกับอัจฉริยะทุกคน แต่ถึงแม้พวกเขาจะไม่มีสถานะมากนักก็ตาม
มันน่าสับสน
เหตุใดอัจฉริยะจึงต้องอยู่ในกลุ่ม Straea ด้วยการปฏิบัติที่พวกเขาได้รับ?
พวกเขาถูกใช้และถูกทารุณกรรม พวกเขาถูกปฏิบัติเหมือนขยะ ถูกดูหมิ่น และถูกสอนให้เป็นสุนัขมากกว่าตัวบุคคล
การรักษานี้เริ่มต้นตั้งแต่วัยเด็ก
เพราะเป็นอีกครั้งที่ Straea Clan ไม่ต้องการอัจฉริยะรุ่นเยาว์
ต้องการจำนำที่สามารถปฏิบัติตามคำสั่งได้
อัจฉริยะจะได้รับการดูแลอย่างเป็นระบบ ดังนั้นพวกเขาจะไม่สนใจในทุกเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับกลุ่ม
การศึกษานี้ไม่เคยล้มเหลว ไม่เคยมีกรณีของการกบฏภายในแม้แต่ครั้งเดียวในประวัติศาสตร์ของกลุ่ม
ไม่เคยมีกรณีใดที่อัจฉริยะรุ่นเยาว์ได้รับเจตจำนงเสรีของตนเอง
ไม่เคยมีกรณีเช่นนี้มาก่อน…จนกระทั่งบัดนี้
ที่ไหนสักแห่งในคฤหาสน์ที่ซ่อนอยู่ของ Straea Clan สถานที่ที่เด็กหนุ่มผู้มีพรสวรรค์ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี มีเด็กชายคนหนึ่งถูกโยนเข้ากับกำแพง
ตุ๊ด!
ร่างของเขาเลื่อนลงมาล้มลงกับพื้น ขาของเขาอ่อนแรงเกินกว่าที่จะทำให้เขากลับมายืนได้อีกครั้ง และร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยรอยช้ำและรอยฟกช้ำจากการถูกทุบตี
อย่างไรก็ตาม สายตาของเขาไม่เคยเปลี่ยนไป
ปทุย!
เขาถ่มน้ำลายลงบนพื้นข้างๆ เขาและจ้องมองไปที่ผู้โจมตีของเขา
"นั่นหมดแล้วหรือ?"
กลุ่มเด็กชายทั้งสามไม่ตอบสนอง หลังจากจ้องมองเขาอย่างไม่แยแส คนที่อยู่บนหัวก็คลิกลิ้นของเขา
“ชิ ไปกันเถอะ พรุ่งนี้เราจะทำลายเขาได้เลย”
เด็กๆ ก็จากไปอย่างไม่รีรอ
ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาไม่ได้รังแกเด็กหรืออะไรแบบนั้นจริงๆ
มันเป็นเพียงงานที่พวกเขาได้รับจากอาจารย์ผู้สอน
ที่จริงแล้ว เด็กผู้ชายที่ถูกทุบตีก็มีหน้าที่เดียวกัน เพียงเพื่อคนอื่นที่ไม่อยู่ด้วยเท่านั้น
พรสวรรค์ของคฤหาสน์ที่ซ่อนอยู่มักถูกต่อต้านกันเช่นนี้ พวกเขาถูกสร้างมาเพื่อค้นหาวิธีที่จะทำลายเพื่อนไม่ว่าจะทางจิตใจหรือทางร่างกาย
การทำเช่นนั้นทางร่างกายเป็นเรื่องง่าย ทุกคนในคฤหาสน์ที่ซ่อนอยู่มีความสามารถมากกว่านั้น
แต่ด้านจิตใจ...
ด้วยรูปแบบการฝึกฝนที่พวกเขาเคยผ่านการทรมานทางร่างกาย ไม่มีทางใดที่จะทำให้จิตใจพวกเขาแหลกสลายได้
เด็กชายสามคนที่โจมตีได้พยายามเพียงเพื่อดูว่าสมมติฐานนั้นเป็นจริงหรือไม่
เนื่องจากเด็กชายถูกทุบตีภายในช่วงหนึ่งของชีวิตและยังคงรักษาจิตวิญญาณของเขาเอาไว้ เห็นได้ชัดว่าเขาจะไม่แตกสลายหากพวกเขาทำมากกว่านี้ ดังนั้นจึงไร้จุดหมายที่จะพยายามต่อไป
มันเป็นเรื่องปกติ ถูกทุบตี ถูกทรยศ ถูกฆ่า ที่นี่สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกวัน
อาหารก็หายาก เพื่อที่จะได้รับปัจจัยยังชีพเพียงพอที่จะรักษาสภาพร่างกายของตนได้อย่างเต็มที่ เราต้องทำความสำเร็จมากมายจนไม่อาจบรรยายได้
พรสวรรค์ถูกบังคับให้ทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อความอยู่รอด
และในขณะเดียวกันพวกเขาก็ถูกบังคับให้ฆ่าตัวตายเพื่อเอาชีวิตรอด
ท้ายที่สุดแล้ว ถ้าผู้สอนตระหนักว่าพวกเขามีความคิดที่ไม่เหมือนใคร...
…ชะตากรรมของพวกเขาไม่จำเป็นต้องอธิบายใช่ไหม?
นั่นเป็นปัญหาสำหรับเด็กคนนี้
เด็กชายผู้โชคร้ายที่สวมชื่อสเตรอา
'แม่ง'
เขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาดังๆ ได้
เขายืนขึ้น แปรงตัวเองออก และฉีกเสื้อผ้าบนหลังออกเพื่อพันบาดแผล
เมื่อถึงเวลาที่เขาทำเสร็จ เขาไม่ได้สวมอะไรเลยนอกจากผ้าขี้ริ้ว เขาเดินผ่านห้องโถงในสภาพนั้น แต่ไม่มีใครมองเขาแปลก ๆ
'มันเป็นเรื่องปกติ'
ที่นี่ไม่มีศูนย์การแพทย์ หากมีใครได้รับบาดเจ็บก็ไม่ใช่ความผิดของคนอื่น
'ฉันเกลียดสถานที่ร่วมเพศนี้'
มันค่อนข้างแปลกใช่ไหม?
ยังไงก็ตาม เขาสามารถรักษาเจตจำนงเสรีได้แม้จะถูกเลี้ยงดูมาในสถานที่เช่นนี้ก็ตาม
เขาไม่เคยเห็นโลกภายนอกมาก่อน เขาไม่รู้ว่าสังคมเป็นอย่างไร
ถึงกระนั้นเขาก็สามารถสร้างจิตใจของใครบางคนที่ใช้ชีวิตอย่างอิสระในโลกนี้มาตลอดชีวิต
ไม่มีใครรู้ว่าเขาได้ทำเช่นนั้น
เขาฉลาดพอที่จะซ่อนมันไว้ หากมีสิ่งหนึ่งที่เขาได้รับที่นี่ มันคือสัญชาตญาณในการเอาชีวิตรอด
'ฉันต้องหาทางออก'
เป็นความคิดเดียวกันที่เขาเคยสนุกสนานมาตั้งแต่อายุ 6 ขวบ
หนี.
ตอนนี้เขากำลังจะเข้าใกล้วันที่สิบแปดแล้ว ความแข็งแกร่งของเขาได้รับการยกระดับจนไม่สมเหตุสมผลจากการฝึกฝนอันโหดร้ายที่เขาได้รับ แต่มันก็ไม่เพียงพอสำหรับเขาที่จะออกไปจากสถานที่แห่งนี้
'แต่ฉันจะทำมันสักวันหนึ่ง'
เขาวางแผนมาสิบสองปีแล้ว
ว่าเขาหลบหนีได้อย่างไร และเขาจะทำอย่างไรเมื่อหลบหนี
และที่ด้านบนของรายการนั้น...
'ฉันจะทำลายกลุ่มไอ้สารเลวนี้'
ตั้งแต่เกิด เขาได้รับการบอกเล่าเกี่ยวกับความยิ่งใหญ่ของตระกูล Straea
ตั้งแต่เกิด พวกเขาพยายามปลูกฝังเขา
แต่ทั้งหมดนั้นกลับสร้างความเกลียดชังให้กับเขา
วิธีการของ Straea Clan นั้นดี โดยไม่คำนึงถึงคุณธรรมของเรื่องทั้งหมด พวกเขาประสบความสำเร็จในการผลิตทหารไร้สติที่พวกเขาต้องการ
อย่างไรก็ตาม ในกรณีเดียวที่วิธีการนี้มีข้อบกพร่อง วิธีการนั้นได้สร้างสัตว์ประหลาดขึ้นมาซึ่งปรารถนาเพียงให้กลุ่ม Straea ตายเท่านั้น
ชื่อของเขาคือเอเสเคียล สเตรอา
และในขณะที่เขาดูเหมือนเป็นตัวละครที่ไม่มีนัยสำคัญซึ่งไม่อาจพูดถึงเรื่องของโลกภายนอกได้...
ในไม่ช้าเขาก็จะพบว่าชะตากรรมของเขาเชื่อมโยงกับกองกำลังที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของเขา
กองกำลังที่จะช่วยให้เขาบรรลุเป้าหมายที่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้สำหรับเขา
กองกำลังที่จะแสดงให้เขาเห็นความหมายของการเป็นสัตว์ประหลาดอย่างแท้จริง
แต่นั่นเป็นเรื่องราวอีกครั้ง
สำหรับตอนนี้ เอเสเคียลไม่ได้เป็นเพียงแค่มดเท่านั้นที่ถูกขังอยู่ในกรงที่เขาไม่มีทางหนีรอดไปได้