บัทเชบายังคงมองต่อไปก่อนที่สายตาของเธอจะหันไปสบตากับเดเมี่ยน “ฉันช่วยเธอไม่ได้ในเรื่องนี้ กระดูกก็เพียงพอแล้ว แต่ด้วยการที่เธอยังไม่ตายและพ่อของเธอซึ่งเราไม่รู้ว่าเขาถูกฝังอยู่ที่ไหนในตอนนี้ ไม่มีการบอกว่าเธออยู่ที่ไหน”
เมื่อเห็นท่าทางไม่พอใจที่เกิดขึ้นบนใบหน้าของเดเมี่ยน แม่มดดำจึงพูดต่อไปว่า "มีคนที่จะช่วยคุณได้ แต่ฉันไม่รู้ว่าคุณจะหาคนๆ นั้นได้ที่ไหน"
"มันคือใคร?" เดเมี่ยนถามด้วยความสงสัย
“ไม่รู้ว่าคนนั้นอยู่ไหน เป็นใคร แต่คราวนี้ดวงดาวเรียงตัวกันเป็นแท่งหักชี้ไปที่ดาวที่ส่องแสงเจิดจ้า หาไม่บ่อยนัก แต่มีคนเล่าสืบต่อกันมาว่า ระวังคนๆ นั้นไว้ เพราะคนๆ หนึ่งเกิดมาพร้อมของกำนัลที่ยิ่งใหญ่กว่าใครที่เดินบนแผ่นดินนี้ แต่ไม่ใช่คนๆ นั้น” บัทเชบาหยุดพูด ได้ยินเสียงฟ้าร้องคำรามอย่างต่อเนื่องและสายฝนโปรยปราย หยุดเสียงแข็ง “เด็กผู้หญิงที่คุณพามาที่นี่ เพเนโลพี เธอเคยมีประสบการณ์แปลกๆ มาก่อนไหม? คุณเคยได้ยินเรื่องแม่มดที่หลับใหลอยู่หรือเปล่า”
เดเมี่ยนพยักหน้า “พวกเขาเป็นลูกหลานของแม่มดดำที่ส่วนใหญ่กลายเป็นมนุษย์และไม่มีพลัง คุณบอกว่าเพนนีเป็นแม่มดเฉยๆ จนถึงตอนนี้?”
"คุณไม่คิดว่ามันเป็นไปได้เหรอ? ดวงดาวที่เรียงตัวกันซื้อมันหรือกระตุ้นความสามารถที่มีอยู่ของคนเหล่านี้ซึ่งซ่อนเร้นมาก่อน มันเป็นทฤษฎี แต่เชื่อได้ มันเกิดขึ้นทุกๆสองสามศตวรรษที่การเรียงตัว หายไปโดยที่คนไม่รู้เรื่อง”
"แล้วคนที่คุณพูดถึงล่ะ เธอจะช่วยได้อย่างไร"
บัทเชบาผงกหัว “ว่ากันว่ามีอย่างน้อยสี่ถึงห้าคนที่ได้รับของขวัญเพื่อนำไปใช้ประโยชน์ คนๆ นี้มีความสามารถในการสัมผัส รับรู้และมองเห็นสิ่งต่างๆ เป็นของขวัญที่น่าสนใจ "
“ถ้าเพนนีเป็นแม่มดขาว และถ้าคุณพูดจริง นั่นแสดงว่าเธอมีความสามารถ” เดเมี่ยนหัวเราะเบา ๆ “น่าสนใจจัง ฉันจะพาเธอมาที่นี่เร็วๆ นี้ มีเรื่องที่ต้องกังวลอยู่สองสามเรื่อง ที่จะได้รับการแก้ไข"
"ฉันยินดีที่จะช่วยคุณ" คำนับแม่มดดำเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นและดวงตาที่ชายคนนั้นออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ แม่มดดำคิดเหมือนเขาก่อนจะกลับไปปรุงยาที่เธอทำอยู่
เดเมี่ยนกลับมาที่คฤหาสน์ เท้าของเขาก้าวลงบันได ตรงไปที่ห้องครัวที่มีไฟสลัวๆ ตรงมุม เขาตรงไปที่ภาชนะที่ล้อมรอบด้วยน้ำเพื่อให้เย็น เขาดันฝาแล้วหยิบแก้วขึ้นมา จุ่มลงในภาชนะเพื่อดื่มเลือดที่เก็บไว้สำหรับครอบครัว รับอีกสองแก้วและดื่มจนหมด ในที่สุดเขาก็วางแก้วเปล่าลง เขาเลียริมฝีปาก
“ทำอะไรอยู่ดึกจัง” เขาถามหาแม็กกี้ยืนอยู่ที่ประตู
แม็กกี้ยืนอยู่กับชุดนอนของเธอซึ่งดูซีดกว่าชุดที่เธอมักจะใส่บ่อยกว่า “คืนนี้เสียงดังเกินไป” เธอตอบกลับ เดินไปถึงที่เขาอยู่ เธอหยิบแก้วใบใหม่จุ่มมือลงในภาชนะที่บรรจุเลือด และดื่มจากมัน
“คุณควรหาผู้ชายให้ตัวเองได้แล้ว แม็กกี้ วิธีนี้น่าจะง่ายกว่าสำหรับคุณ” เขาพูดพลางเช็ดเลือดที่หลงเหลืออยู่บนริมฝีปากด้วยหลังมือ เดเมี่ยนเอนหลังพิงขอบแผ่นครัวเพื่อดูพี่สาวยิ้มให้เขา "เธอควรเรียนรู้บางอย่างจากน้องสาวที่เอาแต่เล็งผู้ชายทุกๆ เดือน"
“ฉันคิดว่าเธอสบายดีสำหรับเราทั้งคู่ด้วย” แม็กกี้เลิกคิ้วก่อนจะก้มหน้าลง “ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะแต่งงาน” และแม้ว่าเธอจะยิ้ม แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่ใจดีที่สุดครั้งหนึ่ง รอยยิ้มนั้นมองเธอแน่น ทำหน้าเหมือนโดนบังคับ
“ยังปล่อยวางอดีตไม่ได้ใช่ไหม ผ่านมาหลายปีแล้ว ผู้คนทำผิดพลาดและคุณยังเด็ก” จากคำพูดของเดเมี่ยน แม็กกี้วางแก้วกลับลงบนแผ่นพื้น
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณพูดเมื่อสองสามสัปดาห์ก่อน”
เดเมี่ยนหัวเราะเบา ๆ “แน่นอน ฉันแค่ทำตัวน่ารัก คุณฆ่าสาวใช้เพียงเพราะผู้ชายที่คุณกำลังจะแต่งงานด้วยสนใจเธอ” ความเศร้าและความเสียใจฉายชัดผ่านดวงตาของแม็กกี้ เธอรู้ว่าเดเมี่ยนมักจะชอบถูแผลเพราะเขาชอบทำแผล พี่ชายของเธอคือคำนิยามของแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ที่มีนิสัยซาดิสต์ผู้ซึ่งไม่พลาดโอกาสที่จะทำร้ายใครด้วยวาจา ราวกับว่าเขาได้จดบันทึกความผิดของทุกคนไว้ที่ปลายลิ้นและปลายนิ้วของเขา
มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว เธอรู้ดีว่าทำไมเดเมี่ยนถึงชอบทำแบบนั้น เป็นเพราะเขาเตือนเธอก่อนที่เธอจะฆ่าสาวใช้ แวมไพร์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีนิสัยเย็นชา และเธอไม่ใช่แวมไพร์ธรรมดาแต่เป็นคนที่มาจากตระกูลเลือดบริสุทธิ์ หลังจากพบว่าคู่หมั้นของเธอแอบชอบสาวใช้คนหนึ่ง เธอจึงฆ่าหญิงสาวด้วยความโกรธแค้นและความหึงหวง
มีช่วงเวลาแห่งความพึงพอใจหลังจากการฆ่า แต่เมื่อการรับรู้มาถึง มันกระทบเธออย่างหนัก ความรักไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นโดยไม่บอกกล่าวและไม่สามารถบังคับได้ มันเป็นสิ่งที่เธอต้องเรียนรู้อย่างหนัก ในท้ายที่สุด แม็กกี้รู้สึกผิดกับสิ่งที่เธอทำไปด้วยความอกหักที่รับความโกรธแค้นและความเกลียดชังจากคนที่เธอรัก
“ฉันรู้ บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงไม่มองหาใครสักคนในตอนนี้...” แม็กกี้พึมพำ