เมื่อเพนนีตื่นขึ้น เธอถูกล้อมรอบด้วยความมืดมิด ที่ซึ่งแม้แต่ลืมตาเธอก็มองไม่เห็นอะไรเลย ด้วยเมืองที่เหมือนหมู่บ้านซึ่งกลายเป็นดินแดนไร้ผู้คน จึงไม่มีใครอยู่และไม่มีใครติดไฟในและรอบๆ ที่เธออยู่ สถานที่ทั้งหมดถูกสร้างขึ้นอย่างกระทัดรัดราวกับว่ามีความขาดแคลนเมื่อมาถึงอวกาศ ด้วยระยะห่างเพียงไม่กี่เมตร อาคารทั้งสองจึงสูงจนยอมให้แสงสัมผัสพื้นหรือส่วนอื่นๆ ที่ต่ำกว่าได้
เธอเคยกลัว แม้ว่าเธอจะถูกขังไว้ในห้องขังเพราะพฤติกรรมหน้าด้านของเธอในสถานทาส เพนนีก็ไม่กังวล อาจเป็นเพราะเธอขาดความรู้ว่าโลกด้านนี้ทำงานอย่างไร
มนุษย์มีชีวิตที่มีความสุข ไม่รู้วิบากกรรมอันดำมืดที่เกิดขึ้นหลังม่าน และเมื่อคนๆ หนึ่งก้าวเข้ามาในโลกนี้แล้ว ย่อมไม่หวนคืนสู่ชีวิตปกติ ตอนนี้เธอเห็นความตายมากกว่าสองครั้งซึ่งทำให้เธอนึกถึงโลกที่เธอเป็นส่วนหนึ่งของโลก ผ่านไปเป็นวันที่เธอต้องการเพียงไปโรงละครเพื่อหันไปหานักแสดงหญิงที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งเพื่อที่เธอจะได้มีเงินเพียงพอและทำให้ชีวิตของเธอดีขึ้น แต่เธอไม่ใช่มนุษย์เพนนีอีกต่อไปที่จะมีความฝันง่ายๆ ตอนนี้เธอเป็นแม่มดขาวที่ไม่สามารถเปิดเผยตัวเองในความปรารถนาที่ต้องการได้และต้องมองหาการเอาชีวิตรอด กลิ่นเหม็นของเลือดที่ก่อนหน้านี้ไม่มีอยู่ในอากาศตอนนี้ทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้
เธอรู้ว่าต้องมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น สิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้คือควันก่อนที่บางสิ่งจะสัมผัสศีรษะของเธอซึ่งตอนนี้เจ็บเหมือนตกนรก เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด พยายามขยับศีรษะอย่างระมัดระวังในขณะที่พยายามดูว่ามีทางที่จะร้องขอความช่วยเหลือหรือหลบหนีได้หรือไม่ เนื่องจากมือและเท้าของเธอถูกพันธนาการไว้แน่น
ใครก็ตามที่เคยทำมันได้แน่ใจว่าเธอจะไม่หนีไปไหน และถ้านักโทษคนนั้นยังอยู่รอบๆ ขณะที่เธอพยายามคลานออกไป เพนนีก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อาจารย์เดเมี่ยนอยู่ที่ไหน? มันไม่เหมือนกับที่เขาทิ้งเธอไปเว้นแต่จะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา น่าเศร้าที่เดเมี่ยนหยิบสวิตช์โดยไม่รู้ตัวและออกจากหมู่บ้านไป เพนนีตื่นขึ้นหลังจากนั้นยี่สิบนาทีโดยไม่มีใครอยู่รอบตัวเธอ
เธอพยายามแกะเชือกที่มัดอยู่ออก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เธอหวังว่าจะได้บริหารขาของเธอ เธอลองมันเป็นเวลาหลายนาที การต่อสู้ทำให้เธอเหนื่อยล้าก่อนที่จะรู้ตัวว่าเธอจะต้องคลาน สิ่งที่เพนนีไม่รู้หรือเห็นก็คือนี่คือห้องโกย
ห้องถูกใช้เป็นเพิงโดยครอบครัวหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ประตูใหญ่พัง ทั้งผู้สลับและเธอไม่รู้ว่ามันเป็นห้องที่ไม่มีความสำคัญซึ่งดูว่างเปล่าโดยมีหญ้าแห้งกระจายอยู่เล็กน้อยรอบพื้นซึ่งทำให้พื้นแห้งแทนที่จะเป็นโคลนเปียก
เธอรอให้เดเมี่ยนมา หวังว่าเขาจะมารับเธอกลับไปที่คฤหาสน์ เพราะที่นี่กำลังคืบคลานเธอด้วยความมืดมิด
ต้องการที่จะย้ายออกจากห้องเพื่อที่เธอจะได้ออกไปจากที่นั่นและขอความช่วยเหลือที่เป็นไปได้ เธอเริ่มขยับร่างกายของเธอ แต่มีไม้กระดานที่ดูเป็นไม้ขวางเธอไว้ไม่ให้ก้าวไปข้างหน้า อยากจะผลักมันออกไป เธอเอนหลังทันทีเพื่อร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเนื่องจากโลหะที่เจาะผ่านผิวหนังชั้นบนของเธอ
ด้วยโกยที่ติดอยู่ด้านหลังของเธออย่างแนบแน่น เธอจึงอยู่นิ่งๆ น้ำตาไหลลงมาจากใบหน้าของเธอทีละหยดพร้อมกับการบุกรุกที่กะทันหัน เธอหายใจเข้าลึก ๆ ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เธอคนเดียวในห้องเห็นได้ชัดว่ามันเป็นวัตถุ เธอไม่อาจหันหลังกลับ แม้แต่การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยในขณะที่เขานั่งเพื่อหายใจเข้าและออกก็ยังทำได้ยาก ทุกครั้งที่หายใจเข้า เธอรู้สึกได้ว่ามีสิ่งใดทิ่มแทงหลังเธอเข้ามาใกล้ร่างกายของเธอมากขึ้น ทำให้เจ็บปวดมากขึ้น
เสียงร้องเจ็บปวดดังออกมาจากริมฝีปากของเธอ สะอื้นไห้ขณะที่เธอก้าวไปข้างหน้าจนรู้สึกถึงความคมของโกยที่ติดตามเธอก่อนที่มันจะตกลงไปด้านข้าง น้ำตาไหลอาบแก้ม รอยถลอกและรอยไหม้บนแผ่นหลังของเธอด้วยโลหะมีคมที่แทงเข้าไปในผิวหนังของเธอตอนนี้ทำให้เธอเจ็บปวด ไม่สามารถจัดการกับความเจ็บปวดที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อน เธอพยายามสงบสติอารมณ์ด้วยการหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อบรรเทาเส้นประสาทที่ผิดปกติซึ่งถูกกลืนกินด้วยความเจ็บปวด
เธอรู้สึกได้ถึงการสั่นที่หลังของเธอ เธอไม่ขยับอีกต่อไปเธอนั่งเงียบ ๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าที่เธอได้ยินเดิน
ไม่รู้ว่ามีใครมัดเธอไว้ที่นี่แล้วปล่อยเธอไว้คนเดียว เธอไม่ร้องให้คนช่วย รอดูว่าใครเข้ามาในห้องซึ่งไม่ใช่เดเมี่ยนเอง
ในที่สุดก็มีเขามาที่นี่ เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอรู้สึกว่าดวงตาของเธอมีน้ำตาอีกครั้ง แต่น้ำตาไม่เคยร่วงหล่น เธอรู้ว่าเป็นเขาเพราะเงา
เมื่อเห็นเขาเดินไปหาเธอและปลดเนคไทของเธอในขณะที่เธอนั่งเงียบๆ เธอไม่สามารถหยุดน้ำตาได้เมื่อเขาวางมือลงบนแก้มของเธอ สัมผัสนั้นอ่อนโยนซึ่งทำให้เธอมีอารมณ์มากเท่านั้น เธอไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เขาอยู่ที่ไหนและอะไรทำให้เขาไม่สามารถพาเธอไปจากที่นี่ได้ แต่ตอนนี้เมื่อเขาอยู่ที่นี่ เธอรู้สึกว่าหน้าอกของเธอพองโตเมื่อได้เห็นและการกระทำของ ของเขา.
ทำไมเขาน่ารักจัง เพนนีคิดทั้งน้ำตา นี่หมายความว่าเจ้านายของเธออ่อนโยนเมื่อใด เขาพันมือรอบตัวเธอเบา ๆ ซึ่งทำให้ดวงตาของเธอไหม้มากขึ้น