กำลังอัปโหลด 3 บทจนถึงบทที่ 36
ดูเหมือนเป็นการเตือนอย่างเปิดเผยกับเธอว่านั่นคือสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นหากเธอวิ่งหนี เธอไม่เข้าใจว่ามันเป็นแวมไพร์หรือเปล่า แต่ทำไมเขาถึงอยากเก็บเธอไว้ที่นี่? เธอเป็นเพียงส่วนหนึ่งของความขบขันของเขาที่เขาชอบที่จะข่มขู่และทำให้เธอกลัว เขาอาจไปหาทาสคนอื่นก็ได้ แต่เพื่อความโชคร้ายหรือโชคลาภของเธอ ชายคนนี้ไม่ได้ซื้อเธอด้วยเงินหลายร้อยแต่เป็นเหรียญทองหลายพันเหรียญ
เมื่อประตูห้องถูกเคาะ เดเมี่ยนไม่แม้แต่จะมองและพูดว่า "เข้ามาข้างในเถอะ ฟอลคอน" ดูเหมือนว่าเขารู้เพียงแค่เสียงเคาะหรือเวลาว่าใครมาถึงประตูห้องของเขา . พ่อบ้านเดินมาพร้อมกับรถเข็นที่ใส่อาหาร "ฝากไว้ที่นี่ ไล่ออก" คำพูดของเดเมี่ยนสั้นมาก และพ่อบ้านก็ไม่ยืนต่อไปอีกแม้แต่วินาทีเดียว เขาก้าวออกจากห้องปิดประตูตามหลัง
เพนนีมองดูอาหารที่มีอาหารหน้าตาน่ารับประทานอยู่ กลิ่นนั้นงดงามมากซึ่งทำให้เธอน้ำลายสอเมื่อได้กลิ่นของมัน เดเมี่ยนมองไปที่เพนนี ภาพที่เธอน้ำลายไหลเพราะอาหารที่มาถึง
“กินอะไรก็ได้ที่เธออยากกิน” เขาพูด เพนนีที่จ้องมองอาหารอยู่ เธอชะงักไปมองเขา เขากำลังจริงจัง "คุณคิดว่านั่นคือสิ่งที่ฉันจะพูดหรือไม่"
“...” ชายผู้นี้กำลังสวมกอดเธอ และในไม่ช้า วิญญาณของเธอก็จะออกจากร่างไป เพนนีพยักพเยิดกับตัวเองว่านั่นคือสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับเธอ ถ้าเธออยู่ที่นี่ต่ออีกสองสามสัปดาห์
“เช้าหรือเที่ยงนี้ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย นายให้อาหารก่อน แล้วค่อยพาสัตว์เลี้ยงเข้าไปในสมการ ไปนั่งบนเตียง” เขาสั่งเธอ เขาจุ่มนิ้วลงในจานใบหนึ่งเมื่อสายตายังไม่ละจากเธอ เขาเอานิ้วเข้าปากเป็นเชิงชมเชย "อร่อยมาก" เขาพึมพำหลังจากดึงนิ้วออกจากปาก .
เขาวางอาหารที่อยากกินลงบนจานทีละจาน โดยที่เพนนีต้องละสายตาจากเธอพอๆ กับสายตาที่มองจานที่เขาถืออยู่ในมือ "คุณรู้วิธีทำอาหารไหม"
"ใช่."
"คุณรู้อะไรในการทำอาหาร" เขาถามเธอในขณะที่เดินอ้อมมานั่งข้างๆที่เธออยู่ เพนนีไม่รู้ว่าศิลปะการทรมานนี้คืออะไร แต่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม มันได้ผลมาก เธอเคยคิดว่าเขาอ่อนโยนกับเธอตอนที่เขาเช็ดผมที่เปียกของเธอ แต่อารมณ์และบุคลิกของเขาเปลี่ยนไป เช่น เฆี่ยนตีทั้งร้อนและเย็นซึ่งเธอจับใจความไม่ได้
“คนทำอาหารพื้นฐานต้องใช้ทั้งชีวิต ฉันไม่คิดว่าฉันจะทำอาหารแบบนี้ได้” เธอตอบเขาโดยไม่มองเขาแต่ตรงไปที่ผนังซึ่งอยู่ใต้เตาผิง
“ถูกต้อง ฉันไม่คิดว่าครอบครัวชาวนาจะสามารถเข้าถึงเครื่องเทศที่นำเข้าและขายในราคาสูงในตลาดมืด” คำพูดของเขาเรียบๆ มันไม่ได้หมายความว่าจะทำให้เธอรู้สึกต่ำลงเพราะนั่นคือวิธีที่เดเมี่ยนพูดโดยไม่เก็บคำพูดของเขา แต่นั่นไม่ได้หมายความว่ามันไม่ได้ทำให้เพนนีรู้สึกตัวเล็กลง
เธอไม่เคยหรือไม่เคยพบโอกาสที่จะสนทนาและคลุกคลีกับชนชั้นสูง ทำให้โลกของเธอถูกจำกัดไว้เฉพาะคนที่มีสถานะของเธอเท่านั้น
“นั่งหน้าบูดบึ้งอะไรอยู่ตรงนั้น”
“ไม่มีอะไร” เธอไม่อยากคุยกับเขาในตอนนี้
เดเมี่ยนหรี่ตาเล็กน้อยกับคำตอบที่ตัดพ้อของเธอซึ่งเขาไม่ชอบใจนัก “ไม่มีอะไร ฉันพูดอะไรเกี่ยวกับการให้คุณทำสิ่งต่าง ๆ และคุณเชื่อฟังฉัน”
เพนนีกัดฟันกรามแน่นด้วยความหิวโหย “คุณสัญญาว่าจะเลี้ยงฉันโดยไม่แย่งอาหารฉัน”
"ใครบอกว่าฉันทำให้คุณอดอาหาร" เมื่อได้ยินดังนั้น เธอจึงหันกลับมามองเขาซึ่งเธอจับได้ว่าเขากำลังจ้องมาที่เธออย่างตั้งใจ "อ้าปากหน่อย หนูน้อย" จู่ๆ หน้าของเพนนีก็ลุกเป็นไฟและเธอก็เบือนหน้าหนี
"ฉันกินเองได้"
“คำพูดนั้นชัดเจนมากและคุณก็พูดอย่างนั้น ฉันจะ 'เลี้ยง' คุณเดี๋ยวนี้ อย่าดื้อ ไม่งั้นคุณจะไม่ได้รับสิ่งนี้หรืออย่างอื่น” ดวงตาของเดเมี่ยนเป็นประกายด้วยความขบขัน เพลิดเพลินกับปฏิกิริยาของเด็กผู้หญิงที่เธอดูตื่นเต้นกับคำพูดของเขา "พูดสิ อ๊า" เขาร้องและแก้มของเพนนีก็แดงขึ้นในไม่กี่วินาทีที่ผ่านไป
“ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้”
"ทำอะไร?"
“นี่” เธอพูดก่อนจะเสริมว่า “อาจารย์เดเมี่ยน” เพื่อที่เธอจะได้ไม่ทำให้เขาขุ่นเคืองแม้แต่น้อย
เดเมี่ยนเอียงศีรษะไปทางด้านข้าง สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นประหลาดใจ “แต่คุณบอกว่าคุณอยากกินไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ แต่-” เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับสัตว์กลางคืนตัวนี้ที่ตั้งใจจะทรมานเธอ เมื่อเห็นรอยยิ้มเริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เธอก็พูดไม่ออก “ทำไมคุณทำกับฉันแบบนี้” คำพูดและเสียงของเธอเบาลงกว่าปกติราวกับว่าเธอเหนื่อย
“เพราะฉันชอบทรมานเธอ ฉันไม่เคยมีความสุขแบบนี้กับใครมาก่อน รู้ไหมว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น” เขาถามเธอราวกับสนใจในคำพูดของเขาเอง ดวงตาสีแดงคู่นั้นของเขามองมาที่เธออย่างไม่เปลี่ยนแปลงซึ่งทำให้เธอรู้สึกเปิดเผยต่อการแสดงตลกของเขามากขึ้น ทำไมเขาถึงพูดราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่ดี? การถูกทรมานไม่ใช่ความรู้สึกที่ดี แต่เป็นความรู้สึกที่แย่มาก
“เพราะฉันเป็นทาสของคุณเหรอ” เธอถามเขาพลางกลืนน้ำลายเมื่อรอยยิ้มเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม
เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอแล้วกระซิบราวกับเป็นความลับที่ไม่มีใครควรได้ยิน "คุณเป็นคนพิเศษ หนูน้อย" เพนนีกระพริบตากลับมาที่เขา
การทรมานและทำให้หนักใจหมายความว่าคน ๆ นั้นเป็นคนพิเศษ? ชายคนนี้จำเป็นต้องตรวจสอบคำพูดของเขาก่อนที่จะพูดออกไป
“คุณไม่เชื่อฉัน” จู่ๆ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นเศร้า ราวกับเจ็บปวดรวดร้าวเมื่อนึกขึ้นได้ว่านางไม่เชื่อ “โอกาสสุดท้าย อ้าปากหรือจะหิวจนถึงคืนถัดไป” ท้องร้องครวญคราง เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอ้าปากพูด “เด็กดี” เขาชมเธอก่อนจะป้อนอาหารด้วยส้อมและเปลี่ยนเป็นช้อนเป็นครั้งคราว
ในช่วงเวลาที่เขาป้อนอาหารให้เดเมี่ยนไม่กินแม้แต่คำเดียว เธอสังเกตเห็นว่าก้มลงมองจาน
“ไม่กินเหรอ?” เธอจำได้ว่าเขาพูดถึงว่าเขาไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้าและเขาหิวโหย
“ข้ามีสัตว์เลี้ยงดีอะไรเช่นนี้ที่เป็นห่วงเจ้านายของมัน” พูดจบเขาก็เอาช้อนเข้าปากนางอีกหนึ่งช้อน และช้อนต่อไปก็เข้าปาก “ในไม่ช้า เราจะมีความสัมพันธ์อันดีระหว่างเรา ใครจะรู้ว่าการลงโทษเพียงครั้งเดียว ในสายฝนจะทำงานได้อย่างมหัศจรรย์” เขาหัวเราะเบา ๆ “ดูเหมือนว่าเธอมีหลายสิ่งที่จะพูดในตอนนี้ อ้าปากซะ” เขาพูดอีกครั้งเพื่อป้อนอาหารเต็มช้อนกลับเข้าปากเธอ
เพนนีส่ายหัวของเธอและเขาตอบกลับไปว่า "สีหน้าของคุณบ่งบอกเป็นอย่างอื่น เพื่อให้แน่ใจว่าฉันจะพาคุณไปที่ไหนสักแห่งในเร็วๆ นี้เมื่อฉันว่าง เราต้องแน่ใจว่าคุณรู้ว่าคุณอยู่ในการดูแลที่ดี" เธอไม่ เข้าใจความหมายและได้แต่เคี้ยวอาหารต่อไป “ตัวอย่างคือฉันไม่เคยให้อาหารใครเลยจนถึงตอนนี้ ยกเว้นสุนัขที่เหมือนหมาป่าที่ถูกล่ามโซ่ไว้ที่ศูนย์พักพิง คุณเป็นมนุษย์คนเดียว คุณควรจะรู้สึกเป็นสิทธิพิเศษว่า เจ้านายของเธอคนนี้สละเวลามาเลี้ยงฉัน ฉันยังเรียกเธอว่าหนูน้อย”
"ฉันสามารถ-"
“ฉันรู้ว่าคุณมีมือ เพนนี ฉันไม่ได้ตาบอดเว้นแต่คุณจะคิดอย่างอื่นในตอนนี้” เสียงของเขาห้วนราวกับต้องการให้เธออยู่ในที่ที่เธอควรอยู่และไม่ให้เธอมีสถานะเพียงเพราะเขาเรียกเธออย่างสนุกสนานว่าเป็นคนพิเศษ “เป็นชื่อที่ไพเราะนะ หนูน้อย เธอจะรู้เอง” เพนนีสงสัยว่าเธอจะอยู่หรือรอดจนกว่าจะถึงตอนนั้น ซึ่งเดเมี่ยนพูดถึง “อยากได้อีกไหม”
“ฉันอิ่มแล้ว” เธอตอบเขา เดเมี่ยนไม่ได้สอบถามเพิ่มเติม หนึ่งเพราะเขาเก่งเกินกว่าจะถามทาสด้วยคำถามเดียวกันถึงสองครั้ง สอง เพราะเขาต้องการให้เธอเรียนรู้ว่าถ้าเธอต้องการอะไร เธอจะต้องถามเขาด้วยความสมัครใจโดยที่เขาไม่ต้องถามเธอ
เมื่อถึงเวลาเข้านอน เพนนีแทนที่จะนั่งบนเตียงกลับลุกขึ้นยืนเมื่อบัตเลอร์มาถึงเพื่อเอาอาหารที่หมดไปพร้อมกับรถเข็นกลับคืน
เดเมี่ยนที่สวมผ้านวมหนานุ่มเหมือนรองเท้าแตะถอดมันออกเพื่อเข้าไปข้างในเตียง ขณะที่เขาจัดเรียงผ้าห่มบนเขา เขาพบเพนนียืนอยู่ที่ปลายเตียงเหมือนรูปปั้น "คุณต้องการคำเชิญพิเศษเพื่อเข้าไปข้างในหรือไม่"
“ฉันจะนอนที่นี่? ฉันไม่เป็นไรหรอก มาสเตอร์เดเมี่ยน ทาสไม่ควร-” ขณะที่เธอเริ่มหาเหตุผลเพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องนอนร่วมเตียงกับเขา เธอก็หยุดพูด อีกครั้งกับวิธีที่เขามองเธอในตอนนี้
“อย่าทดสอบความอดทนของฉันเลย เพนนี ฉันเหนื่อยแล้ว หุบปากแล้วไปนอนบนเตียงซะ”
เพนนีไม่ชอบการดูแลเป็นพิเศษนี้ เธอไม่รังเกียจที่จะเป็นสาวใช้และทำงานที่นี่ แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ยอมรับได้ เมื่อเขามองเธอโดยที่ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้า เดเมี่ยนมองหมาป่าดุร้ายที่กำลังรอเหยื่ออยู่โดยทำพลาดเพื่อที่มันจะได้ตะครุบเหยื่อที่น่าสงสาร
“เป่าไฟเทียนที่แท่นและข้างบนนั่น ด้านข้างจะพบท่อ เข้าไปข้างในเตียงหลังจากนั้น” เขาสั่งก่อนจะหันหลังให้เธอชั่วครู่หนึ่งเพื่อที่เขาจะได้หยิบ ขึ้นหนังสือที่วางอยู่ในลิ้นชักของเขา
เพนนีค้นหาท่อที่เดเมี่ยนพูดถึงและเริ่มเป่าเทียนที่อยู่บนโคมระย้า ครั้งหนึ่งเธอเป่าเทียนเสร็จแล้วโดยให้เฉพาะคนที่อยู่ใกล้เขาจุดไฟขณะที่เขาอ่านหนังสือ เธอลากเท้าเข้าไปใกล้เตียง...