ดาเมี่ยนที่เข้าไปในบ้านทางประตูที่เขาเปิดออกไม่พบใครอยู่ที่นั่นเพื่อทักทายเขา หลังจากผู้พิพากษาแม่มดขาวที่พยายามจะฆ่าเขา เขาก็ตอบแทนด้วยการยิงตรงเข้าที่หัวของเธอ ซึ่งใช้เวลากว่าเธอจะสลายตัว
เขาเข้าไปในบ้านโดยถือปืนสองกระบอกในมือข้างละกระบอก เสียงฝีเท้าของเขาเงียบราวกับตีนแมวบนพื้นโดยไม่มีเสียงรบกวน เดเมี่ยนมองขึ้นและลงเมื่อมีเงาเคลื่อนออกจากหางตาของเขา ด้วยขนาดแล้ว เขาสามารถบอกได้ว่าเป็นคนๆ เดียวกับที่เคยนั่งอยู่บนหลังคาและพลาดท่าโจมตีเขา
เดเมี่ยนก้าวเข้ามาโดยไม่ลังเลในขณะที่เชื่อว่าเพนนีเข้ามาในบ้านแล้ว เท่าที่เขาสามารถบอกได้ อารมณ์ที่มาจากเธอยังคงอยู่ในสถานะที่ดีและมีความตื่นตระหนกเพียงเล็กน้อย
เขาเดินตามเงานั้นไปทีละก้าวเมื่อม่านหน้าต่างที่เปิดอยู่ปลิวไสวไปตามสายลม เขาสูญเสียบุคคลนั้นไป เดินต่อไปในเส้นทางเดิม จู่ๆ ก็มีคนมาโจมตีเขาหรืออย่างน้อยก็พยายามเมื่อเดเมี่ยนถอยห่างจากคนๆ นั้น
“คุณปกปิดร่องรอยไม่เก่งนัก” ชายคนนั้นพูด ถอดฮู้ดออกเพื่อเผยให้เห็นว่าเป็นแม่มดดำ
“อย่างนั้นเหรอ ฉันพยายามหลอกล่อศัตรู เว้นแต่คุณจะบอกฉันว่าคุณกำลังโจมตีฉันเพื่อความสนุก อิสยาห์” เดเมี่ยนกล่าว รอยยิ้มบนริมฝีปากและดวงตาของเขาเป็นประกาย
แม่มดดำจ้องมาที่เขา นัยน์ตาของเขาเปลี่ยนเป็นรอยกรีดเพื่อบ่งบอกว่าเขาเป็นใคร "คุณดูไม่แปลกใจเลยที่เจอฉันที่นี่"
“ฉันขอโทษที่ทำให้คุณผิดหวัง” เดเมี่ยนตอบกลับขณะที่พวกเขาเคลื่อนตัวออกจากผนังไปที่ห้องรับประทานอาหารซึ่งใหญ่พอที่จะตัดหญ้าได้ในตอนนี้ “อารมณ์ของคุณแปรปรวนมาก มันทำให้เสียไปเลย เด็กน้อย”
“คุณค้นพบแบบนั้นเหรอ” แม่มดดำถาม
“ไม่ ฉันนึกออกเมื่อตอนที่ฉันเดินเล่นอยู่ในหมู่บ้าน ฉันรู้สึกว่ามีคนเดินตามฉันมาแต่บอกไม่ได้ว่าใครกันแน่” เดเมี่ยนเอาปลายปืนเคาะขมับราวกับว่าเขากำลัง พยายามระลึกว่า "คุณให้เรามากพอที่จะกัดในขณะที่อยากกินพวกเราทั้งหมด มันไม่ใช่กลยุทธ์ใหม่ แต่เป็นกลยุทธ์ที่เก่าและได้ผล"
อิสยาห์ยังคงเดินทวนเข็มนาฬิกาพร้อมกับเดเมี่ยนที่โต๊ะอาหาร
เดเมี่ยนจึงพูดว่า "คุณรู้ไหม ตอนที่เราพบกันครั้งแรก คุณบอกว่าคุณอยู่ที่นี่ในวาเลเรียเหมือนกับดินแดนอื่นๆ ตามหาเพนนี ซึ่งฉันเชื่อว่าเป็นความจริง แต่ฉันสงสัยว่าคุณมีเจตนาดีใดๆ เลย"
"ฉันรักเพเนโลพี" ชายคนนั้นสารภาพตรงๆ
“เธอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ สายตาลูกหมาของเธอที่คอยตามเธอ มันช่างน่าสมเพชเสียจริง
คุณอาจเคยเป็นเพื่อนบ้านของเธอ คนที่ต้องการให้เธอมีชีวิตที่ดี แต่คุณไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อคนๆ หนึ่งไม่สามารถทนคิดถึงคนที่เธอหรือเขารักด้วยได้ บางคนก็เชื่อว่าพวกเขาไม่มีสิทธิ์แบ่งปันความรักนั้น คุณเป็นคนประเภทนั้น อิสยาห์ คุณรู้ว่าความตั้งใจของคุณกำลังจะทำร้ายเธอ”
อิสยาห์ชักปืนออกมาจากหลังของเขาเอง ปืนสีเงินในมือของเขา "ฉันมีความหมายดีกับเธอเท่านั้น เธอมีความสุขกับฉันก่อนที่แม่ของเธอจะตัดสินใจล้างความทรงจำของเธอ"
“คุณรู้ใช่ไหมว่าอาร์เทมิสทำงานให้กับแม่ของเธอ ใช่ไหม” เดเมี่ยนถามเขา
“มันไม่สำคัญสำหรับฉัน” อิสยาห์ก้มมองปืนของเขา “แต่ถ้าคุณหายไปจากภาพและความทรงจำของเธอถูกลบอีกครั้ง คุณคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
เดเมี่ยนมองเขาอย่างครุ่นคิดก่อนจะพูดว่า "สักวันหนึ่งเธอจะจำมันได้ทั้งหมดและฆ่าคุณด้วยมือของเธอเอง ฉันแน่ใจว่านั่นคือความรู้สึกหนึ่งที่คุณจะต้องรักษาไว้"
แม่มดดำไม่ได้คำนึงถึงคำพูดของเขา เขาพูดว่า "ใครจะสนล่ะ ฉันจะลบความทรงจำของเธอซ้ำแล้วซ้ำอีกจนกว่าเธอจะลืมเรื่องคุณหรือเรื่องแย่ๆ"
เดเมี่ยนที่กำลังกัดไม้เล็กๆ อยู่ในปากของเขาก็พ่นออกมา "คุณมันน่าขายหน้าและขี้แพ้ มีสิ่งที่เรียกว่าการปล่อยวางเมื่อสิ่งต่างๆ ไม่ได้ผล"
อิสยาห์หัวเราะ เสียงหัวเราะของเขาดังก้องไปทั่วห้องว่างที่พวกเขาอยู่ ทำให้เดเมี่ยนสังเกตเห็นว่าที่นี่ไม่มีพรม ไม่มีแจกันดอกไม้รอบ ๆ หรือไม่มีจานที่วางอยู่บนโต๊ะ ทันใดนั้นก็กลายเป็นบ้านที่ดูเก่า เขาเหลือบมองเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาเดินผ่าน และห้องก็เต็มไปด้วยข้าวของที่ดูไม่เหมือนบ้านร้าง
ด้วยความอยากรู้จึงถามว่า "บ้านนี้เคยเป็นอย่างนี้หรือ" สายตาของเดเมี่ยนเคลื่อนไปรอบ ๆ ห้องเพื่อจ้องมองไปที่ผนังที่ว่างเปล่าและหน้าต่างที่สกปรก
อิสยาห์มองเขาอย่างไม่เข้าใจกับคำถาม นี่เป็นครั้งแรกที่แม่มดดำมาที่นี่ เนื่องจากการประชุมมักจะเกิดขึ้นข้างนอกและห่างจากคฤหาสน์แห่งนี้ มันไม่สำคัญสำหรับอิสยาห์หากบ้านจะเก่าและเป็นสนิม สิ่งที่เขาต้องการทำตอนนี้คือฆ่าแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์
ด้วยความสามารถในการขนส่งของทั้งคู่ การใช้มันค่อนข้างไร้ประโยชน์ แต่นั่นไม่ได้หยุดพวกเขาจากการต่อสู้กัน กระสุนพุ่งไปทางซ้ายและขวาในอากาศ เสียงปืนที่ยิงออกไปกลับมาก่อนที่ทั้งคู่จะบรรจุกระสุนใหม่
เดเมี่ยนมีลางสังหรณ์เกี่ยวกับชายคนนั้นมาสองสามชั่วโมงแล้ว เขาเดินผ่านคฤหาสน์เดลครอฟในช่วงกลางดึกเท่านั้น เมื่อเหลือบไปเห็นใครบางคนในห้องทำงาน เขาอยู่ไกลเมื่อเทียบกับพ่อบ้านของบ้านที่จับแม่มดดำด้วยการทดสอบยา เมื่อถูกถาม ชายคนนั้นก็พูดว่า
'คุณหญิงซิลเวียบาดเจ็บ'
แม่มดดำไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะเป็นเพื่อนคู่หูกับคนแปลกหน้า ในเมื่อเขายังมีความรู้สึกที่ชัดเจนต่อเพเนโลพีอยู่ เดเมี่ยนยืนอยู่นอกระเบียงห้องอื่นเพื่อดูว่าชายคนนั้นกลับมาที่คฤหาสน์จากที่ใดที่หนึ่งทันใด ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้วเพราะเขารู้ว่าจะต้องพบกับอาร์ทิมิส