ตอนที่ 288: ดาบของผู้บุกเบิก
ผู้แปล: Nyoi-Bo Studio บรรณาธิการ: Nyoi-Bo Studio
เมื่ออาจารย์เดินเข้าไปในห้องเรียน Anfey และ Hui Wei ก็นั่งเงียบ ๆ อยู่ที่มุมห้องแล้ว ศาสตราจารย์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนแปลกหน้า จากนั้นเขาก็จำคำสั่งของ Steger ได้และเปิดตำราราวกับว่าไม่มีอะไรผิดพลาด
Anfey จ้องตรงไปข้างหน้า แต่ Hui Wei ดูไม่สบายใจ เขารู้สึกแปลก ๆ ที่นั่งอยู่ตรงนั้น เขาแหย่แอนเฟย์แล้วพูดว่า "คุณไม่คิดว่ามันแปลกสำหรับฉันที่จะนั่งที่นี่กับเด็กพวกนี้เหรอ" ฮุ่ยเหว่ยฟังดูเหมือนเขาพยายามทำตัวแก่ แต่ก็ไม่ถึงกับไร้ความจริง เขาเพิ่งมาถึงเมื่อวันก่อน และไม่มีเวลาที่เหมาะสมในการดูแลตัวเองก่อนมาโรงเรียน เขาแทบจะไม่มีเวลาล้างหน้า นับประสาอะไรกับการโกนหนวด นักเรียนทุกคนเกลี้ยงเกลาและดูเด็กเมื่อเทียบกับเขา
"Shhh" Anfey กระซิบ
ฮุ่ยเว่ยถอนหายใจและส่ายหัว ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินการสนทนาเงียบ ๆ ของนักเรียนสองคนที่อยู่ข้างหลังเขา ฮุ่ยเหว่ยไม่สนใจชั้นเรียน ไม่เช่นนั้นเขาจะพลาดการสนทนา
“คุณรู้จักเจ้าชายร็อดฮาร์ตไหม” ผู้หญิงคนหนึ่งถาม
“ใครไม่ล่ะ เขายังอยู่ในอาณาเขตของ Swordbury หรือเปล่า” เสียงที่แมนกว่าตอบกลับมา
"ให้ฉันบอกคุณว่า Rodhart ไม่เคยอยู่ใน Swordbury มันเป็นภาพลวงตาที่ยิ่งใหญ่"
“จริงเหรอ แล้วเจ้าชายอยู่ที่ไหน?”
"ที่นี่ในเมืองศักดิ์สิทธิ์"
“ไม่มีทาง” เด็กชายพูด
“ฉันไม่สนหรอกว่าคุณจะเชื่อฉันไหม” หญิงสาวพูด “ร็อดฮาร์ตกำลังเรียนภายใต้ท่านลอร์ดซาอูล”
“อะไรนะ? ไปได้ยินมาจากไหน?”
“ฉันได้ยินคุณปู่พูดเมื่อวาน” เด็กสาวพูดอย่างมั่นใจ “คุณรู้จักเขา เขาไม่เคยโกหกเรื่องใหญ่โตแบบนี้”
เด็กชายไม่พูดอะไรสักสองสามวินาที จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลงกว่าเดิม "จุ๊ๆ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเราเป็นลูกศิษย์ของซาอูลคนหนึ่ง..."
Hui Wei ไม่สามารถจับบทสนทนาที่เหลือได้ เขาขมวดคิ้วและหันไปหา Anfey “ได้ยินไหม?”
"คุณได้ยินอะไร" Anfey ถาม
“เป็นคริสเตียนได้ไหม” ฮุ่ยเว่ยถามด้วยความสงสัย ในบรรดาทุกคน คริสเตียนเป็นผู้ที่ได้รับการขัดเกลาและได้รับการศึกษามากที่สุด ทุกคนพูดถึงครอบครัวและอดีตของพวกเขา มีเพียงสองคนเท่านั้นที่หลีกเลี่ยงหัวข้อนี้โดยสิ้นเชิง คนหนึ่งคือฮุ่ยเหว่ยเอง อีกคนนับถือศาสนาคริสต์
ลูกบอลแสงถูกเหวี่ยงไปทางฮุ่ยเว่ย ความเข้มของแสงเพิ่มขึ้นอย่างมากเมื่อเข้าใกล้ฮุ่ยเหว่ย และแสงก็ส่องไปทั่วทั้งห้องเรียน Hui Wei ตื่นตัวมาก บางทีอาจมากกว่า Anfey ก่อนที่เขาจะทันประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้น วัตถุรูปห้าเหลี่ยมสีดำก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา เสียงตามแสง "ถ้าคุณไม่อยากฟังในชั้นเรียน ผมขอแนะนำให้คุณออกไปซะ จะได้เลิกรบกวนเพื่อนร่วมชั้น"
ฮุ่ยเว่ยลืมตาขึ้นและเห็นสายตาของทุกคนจับจ้องมาที่เขา
“ดูนั่นสิ” นักเรียนที่อยู่ใกล้ๆ กระซิบกับเพื่อนของเขา “เขาจะทำอะไร สู้อาจารย์”
ฮุ่ยเว่ยไอและหลบเลี่ยงสายตาโกรธเกรี้ยวของอาจารย์ เขาต้องการวางวัตถุรูปห้าเหลี่ยมลงในวงแหวนมิติของเขา แต่ Anfey เอื้อมมือไปหยิบมันจากเขา
ฮุ่ยเว่ยกลอกตาและควบคุมความต้องการที่จะดึงมันกลับมา เขาหันหน้าหนีแทน
“ศาสตราจารย์ ฉันไม่คิดว่าเพื่อนของฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย” Anfey พูดพร้อมกับดันตัวเองออกจากที่นั่ง “ฉันพาเขากลับไปได้ไหม”
“แน่นอน” ศาสตราจารย์พูดพร้อมกับถอนหายใจ
Anfey มองไปที่ Hui Wei แล้วเดินไปที่ประตู ฮุ่ยเว่ยส่ายหัวแล้วเดินตามหลังไปติดๆ
เมื่อพวกเขาอยู่ในโถงทางเดิน Anfey ก็โยนสิ่งของที่เขาเอามาจาก Hui Wei กลับไปให้เขา “เขาแค่พยายามทำให้คุณกลัว” เขากล่าว “มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”
"ฉันชอบที่จะได้รับการแจ้งเตือน" Hui Wei กล่าว วัตถุนั้นหายไปกลับเข้าไปในวงแหวนมิติของเขา
Anfey จ้องที่แหวนของ Hui Wei แล้วถอนหายใจ "ไม่มีปัญหาที่แก้ไขไม่ได้ มีแต่วิธีการที่ไม่เหมาะสม ฉันเห็นว่านี่เป็นความจริง"
"คุณหมายความว่าอย่างไร?"
“จำได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเราพบกันครั้งแรก” Anfey ถาม “ฉันสงสัยเกี่ยวกับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ แปลกๆ ในแหวนของคุณ แต่ฉันรู้ว่าฉันบังคับคำตอบจากคุณไม่ได้ ถ้าฉันรู้ว่าคุณจะมีปฏิกิริยาแย่ๆ ต่อคำขู่…”
Hui Wei ตะคอกและตกลงไปพร้อมกับ Anfey
“ฉันสงสัยว่าใครสามารถเล่นบทบาทของนักฆ่าได้” Anfey พูดช้าๆ
“ราวกับว่าคุณสามารถหาเจอได้” ฮุ่ยเหว่ยพูดด้วยรอยยิ้ม
"ฉันยังอยากรู้อยากเห็น" Anfey กล่าว “มีอะไรอีกบ้างในแหวนของคุณ”
“ไม่มีอะไร” ฮุ่ยเว่ยพูด เอามือไพล่หลัง “คุณไม่ได้ยินเหรอ คริสเตียนอาจจะเป็นเจ้าชายคนที่สามของจักรวรรดินี้ก็ได้”
"ฉันรู้" Anfey พูดด้วยรอยยิ้ม
"คุณรู้?"
"ใช่."
“ทำไมคุณไม่บอกเรา”
"ฉันไม่รู้แน่ชัด" Anfey พูดพร้อมกับยักไหล่ "มันเป็นการเดาที่มีการศึกษามากกว่า ฉันคิดว่าเขาจะบอกเราเมื่อเขาพร้อม"
“ฉันก็สงสัย ทำไมโยลันธีถึงยอมให้ลูกชายเดินทางไปกับเรา ทำไมเขาถึงเอาชีวิตลูกชายไปเสี่ยง”
"คุณควรถามคริสเตียนเพราะฉันไม่มีคำตอบ" Anfey กล่าว "ไม่น่าแปลกใจที่ Yolanthe และ Saul เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน"
"คุณหมายความว่าอย่างไร?"
"Yolanthe เป็นราชา"
"แล้วไง"
"ใครคือราชินี เธออยู่ที่ไหน"
ฮุ่ยเว่ยขมวดคิ้ว "ฉันคิดว่าฉันรู้จักชื่อของเธอ แต่ตอนนี้ฉันจำไม่ได้"
“แล้วใครคือราชินีแห่งอาณาจักรชานซา?”
“เชอรีลิน่า” ฮุ่ยเหว่ยพูดโดยไม่ลังเล
"ราชินีแห่งจักรวรรดิมาโฮก็เป็นราชินีเช่นกัน แต่ทำไมเธอถึงไม่เปิดเผยตัวตน เหตุใดราชินีแห่งจักรวรรดิชานซาจึงเป็นที่รู้จัก ในขณะที่ราชินีแห่งจักรวรรดิมาโฮไม่เป็นที่รู้จักมากนัก" Anfey หยุดสักครู่ก่อนดำเนินการต่อ “คริสเตียนไม่เคยพูดถึงราชินี นียาก็ไม่เคยพูดถึงแม่ของเธอเช่นกัน ปกติแล้วผู้หญิงสองคนนี้จะเป็นผู้หญิงสองคนที่มีอำนาจมากที่สุดในประเทศ”
ฮุ่ยเว่ยพยักหน้า แต่ยังคงขมวดคิ้ว
"แน่นอน เราไม่สามารถถามเฉยๆ เมื่อมีคำถามเช่นนี้"
“สักวันเราจะรู้” ฮุ่ยเว่ยพูดเสียงเรียบ “เมื่อถึงเวลา เรามาพูดถึงคริสเตียนกันก่อน ใครจะคิดว่าเขาเป็นผู้ปกครองแห่งซอร์ดเบอรี!”
“บอกฉันว่าคุณรู้อะไรเกี่ยวกับสถานที่นั้นบ้าง”
“และคุณยังพิสูจน์ความโง่เขลาของโลกนี้” Hui Wei พูดอย่างขบขัน เขาเป็นสองวินัย แต่เขามีความรู้มากกว่าเขามีอำนาจ มีบางสิ่งที่เขาไม่รู้ รวมทั้งซากปรักหักพังโบราณ เมื่อใดก็ตามที่เขาพูดถึงซากปรักหักพังเหล่านั้น ฮุ่ยเหว่ยจะกลายเป็นอีกคน เขาคงจะมั่นใจมากขึ้น "อาณาเขตของ Swordbury เป็นที่ซึ่ง Dimas นักดาบปรมาจารย์ชื่อดังเกษียณอายุราชการหลังสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง มีสถานที่ลึกลับสองแห่งใน Maho Empire แห่งหนึ่งคือดินแดน Mambo และอีกแห่งคืออาณาเขต Swordbury
"หลังจาก Dimas เกษียณแล้ว ดาบของผู้บุกเบิกก็ถูกฝังไว้บนภูเขา Swordbury Dimas ได้ทิ้งสิ่งอื่นๆ ไว้เช่นกัน แต่ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าเขาทิ้งอะไรไว้ เขาบอกว่ามันสามารถค้นพบได้เมื่อถึงเวลา ถ้าเราเข้าถึงได้ Mount Swordbury บางทีเราอาจจะพบดาบเล่มนั้น…”
"ฉันไม่คิดว่าเราจะทำได้" Anfey พูดพร้อมส่ายหัว
"ทำไมจะไม่ล่ะ?"
"อย่าลืมว่าใครเป็นผู้ควบคุม Swordbury หากมีดาบอยู่ที่นั่นจริง ๆ ก็คงจะพบแล้ว" Anfey กล่าวพร้อมส่ายหัว เมื่อเทียบกับ Sword of Pioneers เขาวงกตใต้คฤหาสน์ในเมือง Violet City ส่วนใหญ่ไม่เป็นที่รู้จัก ไม่เคยมีใครสำรวจทางเดินเหล่านั้นมาก่อน และอะไรก็ตามที่ซ่อนอยู่ในนั้นก็ควรจะยังคงอยู่ที่นั่น
“บางทีเราอาจจะพบอย่างอื่นก็ได้” ฮุ่ยเหว่ยกล่าว
"คุณเชื่ออย่างนั้นจริงๆเหรอ"
ฮุ่ยเว่ยถอนหายใจ มีโบราณสถานไม่กี่แห่งที่แม้พระองค์จะไม่เสด็จไป ไม่เคยมีใครรอดชีวิตจากซากปรักหักพังเหล่านั้นได้เพราะต่างคนต่างควบคุมพวกมันอย่างลับๆ คนธรรมดาอย่างเขาจะไม่มีโอกาสสำรวจสถานที่เช่นนั้น เขาคิดว่านี่อาจเป็นโอกาสของเขาในการสำรวจสถานที่ต้องห้ามแห่งหนึ่ง แต่เขารู้ว่าความฝันของเขานั้นไม่สมจริง