ตอนที่ 346: การล้างข้อมูล
ผู้แปล: Nyoi-Bo Studio บรรณาธิการ: Nyoi-Bo Studio
ชาวเมือง Moramatch ได้ทำความสะอาดสนามรบแล้วเมื่อ Anfey กลับมาพร้อมกับผีดิบ ซึ่งผูกมัดด้วยเถาวัลย์ที่เขาอัญเชิญมา แม้ว่าพวกเขาจะกำจัดซอมบี้จำนวนมากโดยได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย แต่เมืองก็ยังได้รับความเสียหาย ค่ายเก่าของ Shinbella จมอยู่ใต้แอ่งน้ำทั้งหมด และจะต้องขุดค้นจำนวนมากเพื่อกู้คืนแหล่งทรัพยากรที่หายไป
“เจ้าเอาสิ่งนั้นกลับมาทำไม” อลิซถามพร้อมกับขมวดคิ้วหลังจากที่เธอเห็นซอมบี้
"มันสามารถพูดได้" Anfey พูดพร้อมกับยักไหล่ "มันสามารถให้ข้อมูลบางอย่างแก่เราได้"
“ได้ยินที่พูดไหม” อลิซถามอย่างเหลือเชื่อ ซอมบี้สื่อสารกับมนุษย์เป็นสิ่งที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน
Anfey พยักหน้า "เป็นอย่างไรบ้าง" เขาถาม
“ชินเบลล่าสูญเสียผู้ชายไปประมาณสามสิบคน” อลิซพูดพร้อมกับถอนหายใจ "เรากำลังเสร็จสิ้นการล้างข้อมูล"
"ทำความสะอาด?"
อลิซพยักหน้า “พวกเขากำลังจะเสร็จสิ้นการรักษาผู้ที่ได้รับบาดเจ็บ”
“ไม่มีข้อโต้แย้ง?
“ไม่จำเป็น” อลิซพูด “พวกเขารู้ว่าเรากำลังเผชิญหน้าอะไร คุณไม่เห็นว่าการสู้รบกลับมารุนแรงแค่ไหน ขอบคุณพระเจ้าสำหรับคนของชินเบลล่า หากไม่มีพวกเขา เราคงสูญเสียผู้คนมากกว่านี้”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น เราต้องไปที่นั่น” Anfey กล่าว
อลิซถอนหายใจแล้วพยักหน้า
“หลังจากทำเสร็จแล้ว ขอให้คนแคระทำกรง” Anfey สั่ง
“คุณไม่คิดจะเก็บสิ่งนี้ไว้ใช่ไหม” อลิซถาม เธอเหลือบมองซอมบี้ด้วยความขยะแขยง
"แน่นอน" Anfey กล่าว เขาดึงเถาวัลย์แล้วพูดว่า "ฉันจูงมันไปทั้งวันไม่ได้หรือ"
อลิซพยักหน้า "จะดูให้จบ"
ทหารรับจ้างที่อยู่ใกล้เคียงบางคนมารวมตัวกัน ชี้หน้าและสาปแช่งซอมบี้ตัวนั้น พวกเขาจะเอาชนะซอมบี้ให้ได้ถ้าไม่ใช่เพราะพลังของซอมบี้ทำให้ผู้คนติดเชื้อ ซอมบี้ตัวนั้นหมอบลงกับพื้น สั่นราวกับว่ามันสัมผัสได้ถึงความเกลียดชังที่พวกทหารรับจ้างมีต่อมัน
"ซูซานนา จับตาดูให้ดี เก็บให้ห่างจากผู้คน" Anfey สั่ง
ซูซานน่าพยักหน้า
Moramatch ไม่ใช่เมืองใหญ่ และใช้เวลาไม่นานสำหรับ Anfey ในการค้นหา Shinbella และคนของเธอ Christian และ Blavi อยู่ที่นั่นพร้อมกับผู้วิเศษนับสิบคน ทหารรับจ้างแข็งกระด้างและไร้ความปราณี แต่พวกเขาไม่สามารถฆ่าเพื่อนของพวกเขาได้ ผู้วิเศษถูกเรียกตัวมาดูแลผู้บาดเจ็บ ผู้เสียชีวิตและผู้บาดเจ็บทั้งหมดถูกรวมกลุ่มแล้วเผา
เหล่าทหารรับจ้างที่รอดชีวิตยืนล้อมเป็นวงกลม ก้มหัวลงต่ำด้วยความเคารพ ไม่เหมือนผู้ชายของเธอ ชินเบลล่ายืนอยู่โดยไม่มีสีหน้า เมื่อเร็ว ๆ นี้เธอประสบกับความเจ็บปวดมากเกินไปจนเธอไม่รู้สึกอย่างอื่นนอกจากอาการชา เธอไม่ได้แต่งงานกับแมนลิน แต่เป็นที่รู้กันทั่วไปว่าครั้งหนึ่งพวกเขาเคยรักกัน
ทหารรับจ้างเหล่านี้ล้วนเป็นชนชั้นสูงของเธอ และเธอก็ไว้วางใจและทะนุถนอมพวกเขาอย่างสุดซึ้ง เหตุผลเดียวที่ทหารรับจ้างไม่คัดค้านแมนลินก็เพราะพวกเขารู้ว่ามันไร้ประโยชน์ พวกเขาเลือกที่จะเก็บข้อโต้แย้งไว้กับตัวเองและรอเวลาแก้แค้น พวกเขารู้ว่าหากพวกเขาตาย ชินเบลล่าจะสูญเสียโอกาสสุดท้ายในการเอาชีวิตรอด
ชินเบลล่าเลือกที่จะให้พลังแก่แมนลินแม้ว่าเธอจะมีพลังพอๆ กับเขาก็ตาม นี่เป็นเพราะเธอเคารพและรักเขา เธอไม่ต้องการต่อสู้กับเขาเพื่ออำนาจและสร้างความแตกแยกระหว่างพวกเขา เธอจะให้ทุกสิ่งที่เขาต้องการและสนับสนุนการตัดสินใจของเขา การทรยศของเขาทำให้เธอไม่ทันตั้งตัวและทำให้เธอทุกข์ใจมาก
ทหารรับจ้างที่มีอายุมากกว่าในกลุ่มทหารรับจ้าง Jagged Rose รู้ว่ากลุ่มเริ่มต้นจากการเป็นกลุ่มทหารรับจ้างอัตราที่สองที่ก่อตั้งโดยครอบครัวของ Shinbella ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นตระกูลขุนนาง Shansa ที่มีดอกกุหลาบเป็นสัญลักษณ์ มันถูกเปลี่ยนชื่อเป็น Jagged Rose โดย Manlyn Shinbella และ Manlyn นักดาบอาวุโสสองคนสร้างชื่อให้ตัวเองอย่างรวดเร็วและขยายกลุ่มทหารรับจ้างของพวกเขา อย่างไรก็ตาม เมื่อ Shinbella แนะนำให้พวกเขาแต่งงาน Manlyn บอกว่าพวกเขาควรรอจนกว่า Jagged Rose จะกลายเป็นกลุ่มทหารรับจ้างชั้นหนึ่ง ชินเบลล่ายอมรับคำตอบของเขาและอดทนรอวันที่กลุ่มทหารรับจ้างไต่อันดับขึ้นมา
หลังจากที่ Jagged Rose ได้รับการยอมรับว่าเป็นกลุ่มทหารรับจ้างชั้นหนึ่ง Manlyn ก็ยังพบข้อแก้ตัวที่จะเลื่อนการแต่งงานกับ Shinbella Shinbella เข้าใจความกังวลของ Manlyn และรอ เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะจบลงด้วยโศกนาฏกรรม
ทหารรับจ้างเข้าใจความรู้สึกของชินเบลล่า แต่พวกเขากังวลกับอนาคตของตัวเองมากกว่า ทำไมนักเวทย์ถึงไม่เข้าร่วมการต่อสู้ก่อนหน้านี้? ทำไมพวกเขาถึงไม่ได้รับความช่วยเหลือ? พวกเขาไม่ต้องการคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะพวกเขารู้ว่าเมื่อพวกเขาทำเช่นนั้น พวกเขาจะไม่เต็มใจที่จะรับใช้ Anfey และคนของเขาอีกต่อไป พวกเขายังรู้ว่าพวกเขาต้องการความช่วยเหลือจาก Anfey และไม่ต้องการแยกตัวออกไปในช่วงกลางของสงคราม
"คุณมาทำอะไรที่นี่?" คริสเตียนพูดเมื่อเห็น Anfey เขาดูเศร้าทุกครั้ง Kumaraghosha อาจเผชิญกับความสูญเสียโดยไม่มีความทุกข์ทางอารมณ์ แต่ Christian ทำไม่ได้
Anfey ถอนหายใจและเข้าร่วมกับทหารรับจ้างด้วยความโศกเศร้า เขาหันไปหาชินเบลล่าแล้วพูดว่า "คืนนี้คุณเสียผู้ชายไปกี่คน"
"สี่สิบเจ็ด"
“บอกชื่อของพวกเขาและชื่อครอบครัวของพวกเขามาให้ฉัน” Anfey กล่าว
"ฉันจะ" Shinbella พูดพร้อมกับพยักหน้าแล้วหันกลับไปที่เมรุ การสูญเสียคนรักของเธอเป็นผลกระทบครั้งใหญ่สำหรับเธอ และการสูญเสียคนของเธอก็ยิ่งใหญ่กว่านั้น เธอรู้ว่าวันนี้กำลังจะมาถึง แต่เธอก็เหนื่อยล้าทางจิตใจแล้ว ซึ่งทำให้การสูญเสียครั้งนี้เจ็บปวดยิ่งกว่า
Anfey ถอนหายใจ เขาถูกสะกิดคริสเตียนผู้ซึ่งจมอยู่กับความโศกเศร้ามากเกินไปและไม่ได้สังเกตเห็นเขา
"ทำไมคุณถึงต้องการชื่อของพวกเขา" คริสเตียนถาม
“พวกเขาคือฮีโร่” Anfey พูดพร้อมยักไหล่ "พวกเขาตายเพื่อเรา ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถดูแลครอบครัวได้ ดังนั้นเราต้อง"
"ไม่จำเป็นสำหรับเรื่องนั้น" ชินเบลล่าพูดพร้อมส่ายหัว
"คุณหมายความว่าอย่างไร?"
“เมืองของเราล่มสลายแล้ว” ชินเบลล่ากระซิบ “เราหนีแทบไม่ทัน”
"คุณหมายถึง..."
“ใช่ นายท่าน” ชินเบลล่าถอนหายใจและก้มศีรษะลง นี่เป็นครั้งแรกที่ Anfey เห็นอารมณ์ในดวงตาของเธอในคืนนั้น
ทหารรับจ้างที่อยู่รอบ ๆ พวกเขาหันหน้าหนีเพื่อซ่อนความเศร้าในดวงตาของพวกเขา พวกเขาสาบานว่าจะปกป้องเมืองและครอบครัวของพวกเขา แต่มีซอมบี้และเนโครแมนเซอร์มากเกินไป พวกเขาถูกบังคับให้ละทิ้งเมืองและหนีไปกับแมนลิน
Anfey มองไปรอบ ๆ และเห็นคนแคระสองสามคนอยู่ใกล้ ๆ พร้อมชุดเกราะและอาวุธ นี่คืออาวุธของทหารรับจ้างที่เข้าร่วมในการต่อสู้ อุปกรณ์ใด ๆ ที่สัมผัสกับซอมบี้จะต้องได้รับการทำความสะอาดอย่างละเอียดก่อนที่จะนำมาใช้อีกครั้ง
Anfey เดินไปหาคนแคระแล้วถามว่า "คุณสร้างแผ่นหินขนาดใหญ่ได้ไหม"
“ใช่ นายท่าน” คนแคระคนหนึ่งพูดด้วยความเคารพ
"ดี" Anfey กล่าว “คนเหล่านี้คือวีรบุรุษ เราจะปล่อยให้การเสียสละของพวกเขาถูกลืมไม่ได้ อย่างน้อยที่สุดเราต้องสลักชื่อของพวกเขาไว้ในหิน”
Anfey รู้ว่าเขาไม่สามารถให้เงินกับทหารรับจ้างได้ เนื่องจากเงินไม่มีประโยชน์ในช่วงสงคราม สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือให้เกียรติแก่ความทรงจำของผู้เสียชีวิต
"ชินเบลล่า จัดงานศพไว้จนถึงพรุ่งนี้" แอนเฟย์กล่าว "เราจะจัดงานศพร่วมกันในวันพรุ่งนี้สำหรับทหารรับจ้างทั้งหมดที่ถูกสังหาร"