ตอนที่ 398: ความโกรธ
ผู้แปล: Nyoi-Bo Studio บรรณาธิการ: Nyoi-Bo Studio
"มีการเปลี่ยนแปลงหรือไม่" Anfey ถามขณะที่เขาเดินไปหา Suzanna
"คุณมาทำอะไรที่นี่?" ซูซานน่าหันไปถาม "คุณควรพักผ่อนบ้าง" Suzanna ขมวดคิ้วเมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำของ Anfey เขายุ่งมากในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและได้นอนเพียงไม่กี่ชั่วโมงในเช้าวันนั้น เธอรู้ว่าเขาต้องพักผ่อนบ้างไม่เช่นนั้นเขาจะป่วยได้
"ฉันเป็นห่วง" Anfey พูดอย่างเงียบ ๆ
“คุณกังวลอยู่เสมอ” ซูซานนากล่าว “คุณต้องห่วงตัวเองมากกว่านี้” เธอถอนหายใจและเกลี่ยรอยยับบนเสื้อของเขาให้เรียบ ยังมีทหารรับจ้างอยู่รอบๆ และเธอไม่ต้องการทำอะไรที่อาจถือว่าไม่เหมาะสม
Anfey ส่ายหัวของเขา "ฉันจะสบายดี" เขากล่าว
“แน่ใจนะ?”
"อย่างแน่นอน."
ซูซานนาถอนหายใจและส่ายหัว เธอรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะโน้มน้าวให้เขาทำอะไรที่เขาไม่ต้องการทำ
"ไปเดินเล่นกัน" Anfey พูดพร้อมชี้ไปที่กำแพง “ฉันแน่ใจว่าเนโครแมนเซอร์จะโจมตีอีกครั้งในจุดใดจุดหนึ่ง พวกเขาจำเป็นต้องพาเราออกไปก่อนที่เฟร์นานโดจะมาถึง มิฉะนั้น แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะกวาดล้างเรา”
“การโจมตีไม่เคยหยุด” ซูซานน่าพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว "แต่นั่นแตกต่างออกไปใช่ไหม พวกเขาแค่พยายามคิดว่าเรามีกำลังคนเท่าไร"
Anfey พยักหน้า “การต่อสู้ที่จะมาถึงนี้…มันจะเลวร้ายยิ่งกว่าการต่อสู้เล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้รวมกัน พวกเขาเอาจริงเอาจังกับการพาเราออกไป”
ซูซานนาอ้าปากสองสามครั้งแต่ถอนหายใจและไม่พูดอะไร
"มันคืออะไร?" Anfey ถาม
“ไม่เป็นไร” ซูซานน่าพูด "ไม่เป็นไร."
"มันไม่มีอะไรเลย" Anfey กล่าว “คุณเก็บอะไรจากฉัน”
ซูซานน่าส่ายหัว
“เราสัญญากันว่าจะไม่เก็บความลับกัน จำได้ไหม” อันเฟย์กล่าว "คุณสามารถคุยกับฉันได้ทุกเรื่อง นอกจากนี้ คุณไม่เคยลังเลใจขนาดนี้"
Suzanna คว้าแขนของ Anfey และขยับเข้ามาใกล้เขา พวกเขาเดินไปอย่างเงียบ ๆ สองสามนาที Anfey รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะผลักเธอ แต่ในที่สุดเธอก็จะคุยกับเขา เธอคุยกับเขาเสมอเพราะเขาคุยกับเธอ พวกเขาไม่ค่อยมีความลับต่อกัน
"บอกฉันสิ Suzanna" Anfey กล่าว
“คุณ…คุณวางแผนสำหรับเรื่องเลวร้ายที่สุดแล้วหรือยัง” ซูซานน่าถามอย่างเงียบๆ “ฉันรู้ว่าคุณไม่ใช่คนประเภทที่จะเตรียมตัวสำหรับเรื่องนั้น แต่…”
ซูซานนารู้ว่าเป็นเรื่องยากที่จะคิด ไม่มีใครอยากคิดถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดเมื่อวางแผนการสู้รบ แม้แต่คนที่พิถีพิถันอย่าง Anfey ก็อาจไม่มีแผนสำรองเมื่อเกิดเรื่องเลวร้ายที่สุด
สำหรับซูซานนา มีบางคนที่เธออยากปกป้อง และมีคนที่เธออยากปกป้องแต่ทำไม่ได้ Riska และ Blavi เป็นเพื่อนของเธอ และ Ozzic, Shinbella และทหารรับจ้างเป็นผู้ติดตามที่ซื่อสัตย์ เธอต้องการที่จะปกป้องพวกเขาทั้งหมด แต่เธอรู้ว่าแม้จะเป็นพลังระดับสูง เธอก็ไม่อาจปกป้องทุกคนได้ หากเลวร้ายถึงขั้นเลวร้ายและซอมบี้บุกเข้าไปในเมือง เธอจะต้องเสียสละ
ซูซานนารู้ว่าเธอไม่ใช่ฮีโร่และไม่สามารถเสียสละตัวเองเพื่อผู้อื่นได้ Anfey ต้องการความรุ่งโรจน์และชื่อเสียง แต่เธอต้องการชีวิตที่สงบสุข เธอสามารถทำทุกอย่างเพื่อปกป้องคนที่สำคัญกับเธอ แต่ไม่ใช่คนที่เธอถือว่าไม่เกี่ยวข้องกับชีวิตของเธอ
เย่รีบไปและจับได้ว่าซูซานน่าพูดอะไร เขาหยุดชั่วคราวไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไร เย่อรู้ว่าซูซานนากำลังพูดถึงอะไร แต่นี่เป็นบทสนทนาส่วนตัวและไม่ใช่บทสนทนาที่เขาควรเข้าไปยุ่ง สิ่งที่ Anfey และ Suzanna พูดถึงคือธุรกิจของพวกเขา เขาควรอยู่ห่างๆ
Anfey เห็น Ye และโบกมือให้เขา ซูซานนาเม้มปากเมื่อเห็นเย่
เย่ลังเลแล้วรีบไป “ลอร์ดบลาวีบอกให้ฉันตามหานาย” เขาพูด
“คุณได้ยินที่เราพูดใช่ไหม”
“ใช่” เย่พูดพร้อมกับพยักหน้า
"นั่นคือประเด็นที่ฉันอยากจะคุยกับคุณ" Anfey กล่าว “หากเกิดเรื่องเลวร้ายที่สุด เราต้องมีแผน”
เย่พยักหน้า "ฉันจะทำตามคำสั่งทุกอย่างของคุณครับ" เย่พูด "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น" เย่รู้จัก Anfey และรู้ว่าตราบใดที่ยังมีความหวังอันริบหรี่ Anfey จะไม่ละทิ้งคนของเขา ถ้ามันลงมาจริงๆ มันคงไม่ใช่ความผิดของ Anfey หรือ Suzanna ผู้รอดชีวิตเพียงไม่กี่คนก็ยังดีกว่าไม่มีผู้รอดชีวิต
"อย่ามองโลกในแง่ร้าย" Anfey กล่าวด้วยรอยยิ้ม "อย่าลืมวอร์เนอร์และหนังสือแห่งชีวิต"
"คุณหมายถึง..."
"ฉันได้พูดคุยกับ Warner สองสามครั้ง" Anfey กล่าว "เขาบอกว่ามันยากที่จะเปิดใช้งานหนังสือแห่งชีวิต ตราบใดที่เราสามารถกันซอมบี้และเนโครแมนเซอร์ให้ห่างจากเขาได้ เขาก็สามารถอยู่ได้นาน ฉันคิดว่านั่นก็เกินพอแล้ว แต่เพื่อให้ ผู้เตือนให้ใช้ Book of Life เราจำเป็นต้องนำนักบวชออกไป ฉันเรียก Ozzic กลับมาไม่ได้ ดังนั้นคุณต้องเป็นคนทำ"
“แต่ท่านครับ ถ้าเรากำจัดนักบวชพวกนั้น…”
“Warner and the Book of Life จะเป็นทางเลือกสุดท้ายของเรา” Anfey กล่าว “ตราบใดที่ยังมีความหวัง ฉันจะไม่ใช้เขา คุณรู้ว่าหนังสือเล่มนั้นทรงพลังแค่ไหน ถ้าเรามีหนังสือเล่มนั้น เราก็ไม่ต้องการนักบวชเหล่านั้น”
เย่พยักหน้า มองไปที่ซูซานนา แล้วหันไปจากไป ก่อนที่เขาจะไปได้ไกล เขาสะดุด เขามองไปนอกเมืองและได้ยินเสียงเย็นชา อสุรกายหลายสิบตัวลอยอยู่นอกกำแพง พวกเขาจะโจมตีกำแพงอย่างรวดเร็วและไร้เสียงก่อนจะรีบหนีไป พวกเขาไม่ส่งเสียงดัง แต่คนที่โจมตีได้ยินเสียงกรีดร้องดังลั่น ทหารรับจ้างสองสามคนสะดุดแล้ว ปุโรหิตที่อยู่ที่นั่นรีบชำระล้างพวกเขา
ซูซานน่าขมวดคิ้ว เธอหันไปหา Anfey และเห็นว่าร่างกายของเขาเกร็งไปหมด และเขากำลังสั่นราวกับต้องทนกับความเจ็บปวดอย่างมาก “อันเฟย์?” เธอถามอย่างเงียบ ๆ
"ฉันสบายดี" Anfey พูดผ่านฟันที่กำแน่นขณะที่ปีศาจถอยกลับไป "ออกไปจากที่นี่กันเถอะ" อสุรกายมีผลร้ายต่อเขา และเวทมนตร์ของพวกมันทำให้เขาโกรธอย่างประหลาด เขารู้ว่าวิญญาณไม่ควรส่งผลกระทบต่อเขา แต่เขาไม่สามารถปิดกั้นพวกมันได้ มันไม่ใช่ความเจ็บปวดหรือไม่สบายที่เขาเพิ่งประสบ ปีศาจได้ปลุกส่วนหนึ่งของเขาที่ต้องการต่อสู้
“คุณบอกว่าเราไม่เก็บความลับ” ซูซานนาพูด “แต่คุณกำลังปิดบังฉัน ตอนนี้เมื่อเย่ได้ยินที่ฉันเพิ่งพูดไป เขาคงคิดว่าฉันเป็นคนน่ากลัว”
“คุณไม่ใช่คนแบบนั้น คุณก็รู้” Anfey กล่าว "เขาเข้าใจว่ามีทางเลือกที่เราต้องทำ"
ซูซานน่าอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆเธอก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงหอน ซอมบี้หลายพันตัวกระโจนเข้าหากำแพงจากป่าราวกับน้ำที่เคลื่อนไหว เสียงหอนและกรงเล็บที่พร้อมจะฆ่าสิ่งมีชีวิตใดๆ ที่ขวางหน้าพวกมัน