ตอนที่ 38
ผู้แปล : Missme Editor : อรุ
“ถ้าคุณตาย……ฉัน……”
ในขณะนั้นอาจารย์วิ่งตะโกนมาจากด้านหลังทางเดินที่เต็มไปด้วยฝุ่น
"โอ้พระเจ้า! อะไร-”
อาจารย์ที่วิ่งมาพร้อมกับผ้าคลุมที่กระพือปีก มองสลับกันมาที่เรา ปกคลุมไปด้วยฝุ่นและซากศพของสัตว์ประหลาดที่นอนอยู่บนพื้น
เมื่ออาจารย์วิ่งกระทันหัน Cassius ก็กัดริมฝีปากแล้วหันหน้าหนีฉัน
“ทั้งหกไปที่โรงพยาบาลก่อน เราจะได้ยินเกี่ยวกับสถานการณ์ในภายหลัง”
เราสบตากัน มองกันและกันในความเงียบ และเราจึงก้าวไปที่ห้องพยาบาล
ในขณะเดียวกัน Cassius จงใจหันหลังให้ฉันและไม่พูดอะไรเลย
***
‘เยริน’
ฉันลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงที่คลุมเครือของเด็กที่เรียกชื่อฉัน
"..."
มันเป็นความฝันอีกครั้ง
“ฮะ….”
ถอนหายใจ ฉันเอามือลูบรอบดวงตาซ้ายที่ร้อนผ่าว ฉันไม่รู้ว่าความฝันนี้จะมานานแค่ไหน
'เด็กคนนั้นคือแคสเซียสจริง ๆ เหรอ'
วันเวลาของฉันเต็มไปด้วยสิ่งที่ไม่คาดฝัน เริ่มจากความฝันเมื่อสองสามวันก่อน ถึงสัตว์ประหลาดที่ไม่รู้จักซึ่งจู่ๆก็โจมตีโรงเรียน
คำถามเพิ่มเติมที่ยังไม่ได้รับคำตอบ
'ฉันแน่ใจว่าไม่มีอะไรแบบนี้ในเนื้อเรื่องดั้งเดิม'
ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าสัตว์ประหลาดตัวนั้นและไม่ได้อธิบายอดีตที่เกี่ยวข้องกับ Cassius อย่างน้อยก็ในส่วนที่ฉันอ่าน
ฉันจะยอมรับสถานการณ์นี้ได้อย่างไร
ขณะที่กำลังนั่งคิดอยู่บนเตียง ฉันก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
"WHO?"
“เยริน ฉันเอง แอสตร้า”
ด้านนอกมีเสียงของแอสตร้าที่สงบลงเล็กน้อย ฉันนั่งลงบนเตียงแล้ววิ่งตรงไปเปิดประตู จากนั้นมีแอสตร้าผมสีแดงยืนอยู่ในเสื้อคลุมที่โถงทางเดิน ด้วยผ้าพันแผลบนใบหน้าของเธอ ฉันเหลือบมองดวงตาที่เปล่งประกายของเธอพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ และฉันก็ยิ้ม
"เข้ามา."
Astra แสดงฟันของเธอและตอบด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ขอบคุณนะเยริน”
เมื่อแอสตร้าอยู่ในห้อง ฉันหันหลังให้เธอครู่หนึ่งแล้วล็อคประตู เมื่อยืนยันว่าประตูล็อกดีแล้ว ผมหันไปหาเธอที่กลางห้องและพูดคุยอย่างใจเย็น
“ใช่ เรายังมีเรื่องต้องคุยกันอีกมากใช่ไหม”
ขณะที่เธอจ้องมาที่ฉันโดยที่มือของเธอประสานกันแน่น Astra ก็ถามฉันด้วยใบหน้าที่ไม่เข้าใจ
“มีอะไรเหรอเยริน? ทำไมจู่ ๆ คุณถึงใช้การให้เกียรติ?”
“ฉันจะยอมให้คุณเข้ามาถ้าคุณมาในแบบที่คุณเป็น แต่คุณทำเพราะกฎใช่ไหม”
ฉันพูดอย่างเฉยเมยด้วยมือทั้งสองข้างที่เอวของฉัน
“ไม่เป็นไร แคสเซียส?”
ผมถามด้วยหางตา
แอสตร้า อา ไม่สิ แคสเซียสในร่างแอสตร้า เกาหัวและขมวดคิ้วกับคำพูดของฉัน
“นายรู้ได้ยังไง”
“แอสตร้าคงถามฉันอีกครั้งว่า ‘ฉันเข้าไปได้ไหม’ ก่อนที่เธอจะเข้ามา”
“ฮะ ใช่ ฉันคิดว่าอย่างนั้น……”
Cassius ถอนหายใจและดึงขวดใสออกมาจากเสื้อคลุมสีดำของเขา
"รอสักครู่."
ดึงฝาออกจากขวดยา เขาเทยาเข้าปาก และผิวหนังของเขาก็เริ่มละลายอย่างช้าๆ
.
ไม่กี่นาทีต่อมา Cassius ยืนอยู่ในห้องของฉัน ไม่ใช่ Astra และในความมืด ดวงตาสีเหลืองสดใสส่องประกายเหมือนสัตว์ร้าย
“แคสเซียส”
ฉันเรียกชื่อเขาขณะที่เขายืนอยู่ในความมืดและมองพื้นอย่างเอียงอายด้วยดวงตาที่ปิดลงครึ่งหนึ่ง
“ทำไม เยริน”
มันเป็นเสียงที่อ่อนแอเล็กน้อย พลังงานที่ฉันรู้สึกตามปกติเมื่อเรียกชื่อเขาหายไปหมด แม้ว่าเขาจะยังรู้สึกเป็นมิตรแต่แห้งผาก
“นายต้องโกรธฉันแน่ๆ”
“…..ฉันไม่ได้อารมณ์เสีย แค่….”
“แล้วมึงจะคุยอะไร”
“ฉันจะมาคุยเรื่องนี้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ”
ฉันไม่คิดว่าจะมีอะไรสำคัญไปกว่าการสนทนาหลังจากการเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาด
"อะไร? แล้วอะไรจะมาก่อน”
จากคำพูดนั้น Cassius มองมาที่ฉันด้วยท่าทางมุ่งมั่นและยื่นมือออกไป
“ไหล่ของคุณ มันต้องเจ็บแน่ๆ”
"อา."
“คุณได้รับการรักษาอย่างคร่าวๆ ในห้องพยาบาล แต่คงไม่ดีเท่ากับเวทมนตร์รักษาของฉัน”
แค่นั้นฉันก็เข้าใจ อันที่จริงเขาสามารถคุยกับฉันเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดในวันอื่นได้ แต่เขาไม่ต้องมาที่ห้องของฉันในตอนกลางคืนแบบนี้
‘เขาพยายามรักษาฉัน…’
ฉันรู้สึกประทับใจเล็กน้อยโดยไม่รู้ว่าทำไม
"ส่งมาให้ฉัน."
“เอ่อ… ต้องยื่นไหล่ออกมาแบบนี้ด้วยเหรอ?”
"ใช่."
ตามคำพูดของ Cassius ฉันยื่นไหล่ที่กระแทกพื้นไปหาเขา
หลังจากนั้นไม่นาน แสงสีเหลืองจำนวนมากก็มาจากมือของ Cassius และแสงอุ่นๆ จำนวนมากก็ค่อยๆ โอบรอบไหล่ของฉัน
แต่อย่างใดก้อนแสงละลายไปที่ไหล่ของฉัน โดยปกติแล้ว เมื่อแคสเซียสใช้เวทมนตร์รักษา ก้อนแสงจะละลายเข้าไปในบาดแผลและกระจายออกไปอย่างแผ่วเบา
อย่างไรก็ตาม น่าแปลกที่ก้อนแสงลอยรอบไหล่และถูกดูดเข้าไปในมือของ Cassius
"ฮะ?"
ในเวลาเดียวกัน เราทั้งสองมองอย่างว่างเปล่าไปยังจุดที่มวลแสงหายไป
“คุณ……คุณหายดีแล้ว”
"ฮะ? ฉันหายดีแล้วเหรอ?”
“ถ้าสิ่งนี้เกิดขึ้น แสดงว่าไม่มีบาดแผลที่ไหล่ของคุณในตอนนี้ ลองขยับดูสิ”
อย่างที่แคสเซียสพูด ฉันเบี่ยงไหล่ให้กว้าง แต่น่าแปลกที่ฉันไม่รู้สึกเจ็บเหมือนเมื่อก่อน
“โอ้พระเจ้า ฉันดีขึ้นแล้ว………”
มองมาที่ฉันซึ่งกำลังหมุนไหล่ของฉัน Cassius เปิดปากของเขาและพึมพำ
“ไม่ คุณเป็นอย่างไรบ้าง…….”
มันหายเร็วขึ้นเพราะฉันเป็นพ่อมดเหรอ?
ฉันเพิ่งตื่นนอนได้ไม่กี่ชั่วโมง แต่ที่น่าทึ่งคือบาดแผลที่รักษาไม่หายสนิทในสถานพยาบาลกลับฟื้นคืนมา
“นั่นเป็นความโล่งใจ ฉันคิดว่าฉันคงยกแขนไม่ได้ไปอีกสองสามวัน”
เราคุยกันในความมืด มองไปรอบๆ พร้อมกับชูแขนขึ้น
แต่ฉันไม่ได้สังเกตว่าใบหน้าของ Cassius มืดลงอย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณนะ ขอบคุณที่มาจนถึงห้องของฉัน ~”
“ถึงกระนั้น คุณก็ไม่ควรใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมาย”
เสียงที่เย็นยะเยือกทำให้ห้องเต็มไปด้วยอากาศเย็น เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมองที่แขนของฉันด้วยความประหลาดใจ ฉันได้พบกับ Cassius ซึ่งมองมาที่ฉันด้วยดวงตาสีเหลืองของเขา
“…มีคนหยุดมัน….”
“เราหนีไปด้วยกันก็ได้ คุณไม่จำเป็นต้องต่อสู้และเสียสละเพื่อคนอื่น”
“หากการล่าถอยถูกขัดขวาง พวกเขาทั้งหมดอาจตายพร้อมกัน”
“คุณก็ตายได้เช่นกัน!”
แคสเซียสพูดพลางปัดผมไปมาด้วยมือข้างเดียว ดูหงุดหงิด
“ใช่ บางทีใครสักคนควรจะหยุดมัน แต่ไม่จำเป็นต้องเป็นคุณ”
“สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนั้นคือ-”
“เยริน”
เสียงทุ้มต่ำที่ดูเหมือนจะมีอารมณ์เดือดพล่านอยู่ภายในทำให้ฉันต้องปิดปาก
"ฟังฉัน. โปรด."
แคสเซียสมองมาที่ฉันพร้อมกับเบิกตาขึ้น ดูเป็นทุกข์และเจ็บปวดมาก
ในขณะนั้น ภาพเด็กในความฝันแวบเข้ามาในความคิดของฉันอย่างรวดเร็ว และฉันก็ยืนนิ่ง รู้สึกหัวใจบีบรัด
“…ไม่ว่าคุณจะมีพลังเวทย์มากแค่ไหน คุณก็อาจถูกสัตว์ประหลาดตัวนั้นตายได้”
"..."
“รักตัวเองอีกหน่อยไม่ได้เหรอ? ฉันเกรงว่าคุณจะสละชีวิตด้วยความมุ่งมั่นที่จะช่วยชีวิตคนอื่น”
แคสเซียสที่ระบายความรู้สึกของตัวเองออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา แสดงความรู้สึกที่สงบแต่รุนแรงกว่าที่เคยเป็นมา
“แคสเซียส….”
เมื่อฉันเรียกชื่อเขา เขามองตรงมาที่ฉันด้วยสายตาสั่นคลอน
“การที่คุณดูแลคนอื่น ฉันคิดว่ามันเยี่ยมมาก ฉันชอบด้านนั้นของเธอ แต่-”
เสียงของเขาในขณะที่เขาพูดคำสุดท้ายนั้นสั่นอย่างชัดเจน
“ทุกครั้งที่ฉันเห็นคุณทำแบบนั้น มันเหมือนกับว่ามีคนมาหักอกฉันจริงๆ”
ฉันรู้สึกงุนงงราวกับถูกตีที่ด้านหลังศีรษะ
เพราะฉันแข็งแรง มันแตกต่างจากชาติที่แล้วที่ฉันไม่สามารถออกไปได้แม้ว่าฉันจะมีความสามารถก็ตาม
โดยไม่รู้ตัว ฉันคิดว่าฉันจะไม่ตายและบาดเจ็บไม่ว่ากรณีใดๆ ดังนั้นฉันคิดว่าฉันสามารถก้าวไปข้างหน้าได้ และทุกอย่างจะแก้ไขได้เมื่อฉันใช้เวทมนตร์
ไม่สังเกตเลยด้วยซ้ำว่าทุกครั้งที่ก้าวไปแบบนั้น ใจจะขาดจากคนที่คอยทะนุถนอม
“ฉันรู้ว่าฉันอ่อนไหว แต่มันยากเหลือเกิน….”
ใบหน้าของ Casius ยิ้มพร้อมกับกระตุกดวงตาของเขาอย่างอ่อนโยน คล้ายกับเด็กในความฝันที่เบิกตากว้างพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา
เข้ามาใกล้ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว เขาค่อยๆ ยื่นนิ้วเรียวยาวออกมาทางฉัน แคสเซียสที่โอบฉันไว้ในอ้อมแขน กอดฉันแน่นราวกับว่าฉันจะโบยบินเหมือนลูกโป่ง แต่ก็ไม่สามารถจับฉันได้
ผมสัมผัสได้ถึงขนนุ่มที่คอ เสื้อคลุมสีดำปลิวไสวต่อหน้าฉันเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืน
"อา…"
ถอนหายใจเพียงครั้งเดียว เราทั้งคู่ก็ล้มลงบนเตียง
กลิ่นหอมของดอกไม้ทะเลที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนโชยมาแตะปลายจมูก
เสียงกระซิบของ Cassius ที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้มาถึงหูของฉัน
"ฉันเสียใจ. คุณไม่รู้อะไรเลย ทุกครั้งที่คุณเข้าไปพัวพันกับเรื่องแปลกๆ ฉันช่วยอะไรไม่ได้เลย”
ไหล่ของ Cassius ซึ่งซบหน้าอยู่ที่คอของฉันกำลังสั่นเทา
“ฉันขอโทษเพราะฉันชอบคุณ แต่-"
ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น พ่นเสียงสำลัก
“อย่าไปจากฉันนะ”
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยรูปร่างของฉัน คล้ายกับทะเลสาบสีทองที่ส่องประกายผ่านผมสีดำสลวย
แม้ว่าน้ำตาที่ราวกับลูกปัดแก้วจะไม่ไหลออกมาจากดวงตาที่คลอเบ้ายิ่งกว่าเด็กชายในความฝัน
ทำไมริมฝีปากที่กัด เส้นผมที่ปลิวสยายเบาๆ และเสื้อคลุมสีดำที่ล้อมรอบตัวคุณดูเศร้าจัง?
—————