ตอนที่ 1,091: SS วิหารแห่งสวรรค์
ผู้แปล: _Min_ บรรณาธิการ: Caron_
หวังเฉียงหายใจเข้าลึกๆ เขาสงบความตื่นเต้นและความวิตกกังวลที่สูบฉีดในอกของเขา เขามองออกไปนอกหน้าต่างที่ผืนดินสีแดง
แผนการคือใช้ชีวิตที่เหลืออยู่บนดาวดวงใหม่นี้
“หยุดหายใจไม่งั้นเราจะขาดออกซิเจนในไม่ช้า” ผู้ชายที่นั่งตรงข้ามเขาพูดติดตลก
มีเสียงหัวเราะที่เป็นมิตรในห้อง และบรรยากาศที่ประหม่าก็หายไป
ห่างออกไปกว่า 80 ล้านกิโลเมตร ดาวเคราะห์สีน้ำเงินไม่ปรากฏให้เห็นที่นี่อีกต่อไป แม้ว่าพวกเขาจะก้าวขึ้นไปบนเรือล่าอาณานิคม แต่พวกเขาก็พร้อมที่จะอุทิศชีวิตนี้ให้กับอุตสาหกรรมการบินและอวกาศ แต่เมื่อพวกเขานึกถึงชีวิตบนโลก ชาวอาณานิคมทั้ง 20 คนก็ไม่สามารถหยุดนึกถึงชีวิตบนแผ่นดินเกิดได้
ไม่มีใครรู้ว่าอะไรจะรอพวกเขาอยู่
พวกเขาไม่ได้เป็นเพียงผู้บุกเบิกการตั้งรกรากบนดาวอังคารเท่านั้น แต่พวกเขายังเป็นคนกลุ่มแรกที่เหยียบแผ่นดินนี้ด้วย ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะมีหน่วยงานด้านอวกาศกี่แห่งที่ทำการสังเกตการณ์บนโลกใบนี้ ไม่มีใครกล้าประกาศว่าพวกเขารู้จักโลก 100% ก่อนที่มนุษย์จะเหยียบย่ำในต่างแดนแห่งนี้
อย่างไรก็ตาม ความคิดที่จะยึดครองดินแดนใหม่สำหรับอารยธรรมมนุษย์ทำให้พวกเขาสบายใจขึ้นบ้าง
เรืออาณานิคมเข้าสู่วงโคจรแบบซิงโครนัสและหยุดตรงเหนือจุดจอด กัปตันสามารถสั่งการลงจอดด้วยคำสั่งจากศูนย์บัญชาการ
หวังเชียนผ่อนคลายและทรุดตัวลงนั่งบนเบาะที่นั่ง เขาหลับตาและวางแผนที่จะงีบหลับ
อย่างไรก็ตาม หนึ่งชั่วโมงผ่านไปหลังจากที่เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง
“บุคลากรทุกคน ศูนย์บัญชาการได้ออกคำสั่งยกพลขึ้นบก และห้องอาณานิคมจะถูกแยกออกจากเรือล่าอาณานิคมภายในสิบวินาที เข้าสู่ขั้นตอนการลงจอด นับถอยหลัง 10, 9, 8…”
"เร็วมาก."
เมื่อหวังเฉียงลืมตาขึ้น เขาก็ได้ยินเสียงนับถอยหลัง โดยไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ เขารู้สึกกระวนกระวาย แต่เรือล่าอาณานิคมไม่เปิดโอกาสให้เขาตื่นตระหนกเมื่อเวลานับถอยหลังใกล้ถึงศูนย์อย่างรวดเร็ว
ด้วยความกระวนกระวายใจเล็กน้อย วิหาร SS Heavenly ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน และห้องยาว 200 เมตรเริ่มแยกออกจากตัวเรือ
เมื่อมองจากระยะไกล ห้องโคโลเนียลทั้งหมดจะมีลักษณะคล้ายลูกบาศก์แบนๆ ภายใต้แรงฉุดของเครื่องยนต์ไอออนหกตัว มันตกลงไปยังพื้นที่สีแดง
วงโคจรของดาวอังคารมีระยะทางเพียง 17,000 กิโลเมตร ในขณะที่แรงโน้มถ่วงของมันมีค่าเพียง 4 ใน 9 ของแรงโน้มถ่วงของโลก ความหนาแน่นของบรรยากาศเบาบาง ความยากในการลงจอดนั้นสูงกว่าบนดวงจันทร์เล็กน้อย แต่ก็ง่ายกว่าโลกมาก
ในขณะที่ห้องยังคงรักษาท่าทางที่ลาดเอียงลง ทันทีที่มันสัมผัสกับชั้นบรรยากาศ เครื่องยนต์หกตัวก็ติดไฟด้วยลำแสงแรงขับอันทรงพลัง พวกเขาลากห้องและหยุดการเร่งความเร็วของการตก
ไอออนที่มีอุณหภูมิสูงล้อมรอบห้องอย่างแน่นหนา มองจากระยะไกลดูเหมือนดาวตกสีน้ำเงิน
ในอากาศมีส่วนโค้ง ลูกบาศก์แบนยาวสองร้อยเมตรเหมือนเท้ายักษ์ลงมาจากท้องฟ้าและประทับบนพื้นดิน
บูม!
ทรายสีแดงถูกส่งขึ้นไปในอากาศโดยการชนกันด้วยเสียงอู้อี้
เข็มเหล็กหนาขนาดเท่าต้นขาโผล่ออกมาจากด้านล่างของห้องและตอกลงไปในทรายสีแดงตรงเข้าไปในชั้นหินลึกหลายสิบเมตร พวกเขาตรึงห้องไว้บนทะเลทรายอย่างแน่นหนาและทำหน้าที่เป็น "รากฐาน"
หลังจากการติดตั้งบนบกเสร็จสิ้น การติดตั้งยังคงดำเนินต่อไป
เรืออาณานิคมที่มีห้องแยกออกยังคงโคจรอยู่ในวงโคจรซิงโครนัส ในอีกสิบปีข้างหน้า มันจะทำหน้าที่เป็นดาวเทียมในการสื่อสาร การสังเกตการณ์ทางอุตุนิยมวิทยา และการเตือนภัยวิกฤตสำหรับอาณานิคม
ณ จุดนี้ ในที่สุดกระบวนการปรับใช้ห้องก็เสร็จสมบูรณ์
การสั่นสะเทือนภายนอกหยุดลงและไฟในห้องโดยสารสว่างขึ้น
เมื่อแสงกลับมาสู่ระยะการมองเห็นของเขา หวังเฉียงมองไปรอบ ๆ อย่างลนลานและมองไปที่กัปตันที่นั่งด้านซ้ายมือตรงข้ามเขาอย่างกระหืดกระหอบ เขารู้สึกตื่นเต้น
“เราทำสำเร็จหรือไม่”
สีหน้าของกัปตันยังเหมือนเดิม แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนที่มีชีวิตชีวา แต่เขาก็รู้สึกตื่นเต้นและรู้สึกถึงความรุ่งโรจน์จากก้นบึ้งของหัวใจ
ไม่ใช่แค่กัปตัน แต่ชาวอาณานิคมทั้ง 20 คนก็รู้สึกถึงเกียรติเหมือนกัน
พวกเขาได้รับการฝึกฝนเป็นเวลาเกือบหนึ่งปี และฝึกฝนทั้งกลางวันและกลางคืนสำหรับวันนี้
“ใช่ เราทำสำเร็จ!” กัปตันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และควบคุมความตื่นเต้นที่เอ่อล้นของเขา และสั่งด้วยเสียงสั่นเครือว่า “บุคลากรทุกคนให้ความสนใจ ปลดล็อคความปลอดภัย ซาโคร ไปเช็คระบบออกซิเจน Lu Yang ไปที่ห้องพลังงานแล้วเปิดเครื่องกำเนิดนิวเคลียร์ฟิวชันของเรา เรามีพลังงานในแบตเตอรี่ไม่มากนัก”
"ใช่!"
“เข้าใจแล้ว!”
หลังจากที่ชายทั้งสองปลดล็อคกุญแจนิรภัยแล้ว พวกเขาก็กระโดดลงจากที่นั่งและเดินออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็ว
ล็อคความปลอดภัยก็ถูกปลดล็อคเช่นกัน กัปตันยืนอยู่กลางห้องโดยสารและขยับแขนข้างที่เจ็บ เขามองไปที่ชาวอาณานิคมที่เข้าแถวแล้วและสั่ง: “Yang Yuhan ติดตั้งโดรนสำรวจและดำเนินการตรวจสอบโดยละเอียดเกี่ยวกับสภาพทางธรณีวิทยาภายในรัศมีสิบไมล์ Liu Rui, Wang Qiang เตรียมพร้อมสำหรับการลาดตระเวน คริส คุณกับฉันจะไปที่ห้องควบคุมหลัก บุคลากรที่เหลือเข้าสู่ตำแหน่งของคุณทันที มีเวลาจำกัดและจำเป็นต้องติดตั้งหน่วยปลูกให้เสร็จสิ้นภายในสี่ชั่วโมง นี่เป็นสิ่งสำคัญในการแก้ปัญหาอาหารของเรา!”
"ใช่!"
ชาวอาณานิคมตะโกนพร้อมเพรียงกันและดำเนินการทันที
หลังจากดำเนินการตามคำสั่งทั้งหมดแล้ว กัปตันไม่ได้ออกจากห้องเก็บสัมภาระทันที เขาเอื้อมมือออกไปที่หน้าจอโฮโลกราฟิกและเปลี่ยนช่องทางการสื่อสารมายังโลกที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบล้านกิโลเมตร ด้วยนิ้วที่สั่นเทา เขาส่งข่าวแห่งความสำเร็จกลับไปยังบ้านเดิมของเขา
“เรียกศูนย์บัญชาการภาคพื้นดินสำเร็จแล้ว!”
…
“…เราทำสำเร็จ!”
เมื่อเสียงถูกส่งกลับไปยังเมืองซีเลสเชียลที่อยู่ห่างออกไปกว่า 80 ล้านกิโลเมตร ศูนย์บัญชาการทั้งหมดก็โห่ร้องยินดี เฉลิมฉลองช่วงเวลาแห่งความสุข ผู้คนผิวปาก ขว้างแขนขึ้นไปในอากาศ กอดกัน และเฉลิมฉลองช่วงเวลาที่ยิ่งใหญ่นี้
เมื่อมองไปที่อาณานิคมที่อยู่ตรงกลางของหน้าจอ Jiang Chen รู้สึกตื่นเต้นมากกว่าใคร ๆ
ถ้าดวงจันทร์เป็นฐานพลังงาน ดาวอังคารก็เป็นคลังแสงของ "สหพันธ์โลก" ในอนาคต ดาวอังคารเป็นแร่เหล็กขนาดใหญ่และทะเลทรายที่ไม่มีที่สิ้นสุดไม่ใช่ซิลิกาบนโลก แต่เป็นออกไซด์ของเหล็ก!
พูดให้ตรงกว่านั้น ถ้าพวกเขาเอาพลั่วไปที่ไหนก็ได้บนดาวอังคารแล้วโยนทรายในเตาหลอมเหล็ก สามารถผลิตเหล็กได้หนึ่งปอนด์
หากพวกเขาต้องการสร้างเรือกาแลคซีที่มีขนาดใหญ่กว่า SS Seagull พวกเขาต้องการเหล็กหนึ่งล้านตัน แร่ธาตุบนโลกและดาวเคราะห์น้อยก็เพียงพอแล้ว แต่ถ้าพวกเขาต้องการสร้าง "กองเรือที่อยู่ยงคงกระพัน" อาณานิคมบนดาวอังคารสำหรับการผลิตเหล็กคงเป็นไปไม่ได้
ในฐานะที่เป็นส่วนสำคัญของโครงการอวกาศของ Jiang Chen ในอนาคต "สวนอุตสาหกรรมดาวอังคาร" จะแบกรับมากกว่า 80% ของความสามารถในการต่อเรือของสหพันธ์โลก
ในที่สุดโลกจะได้รับโอกาสในการต่อสู้กับการรุกรานที่ใกล้เข้ามา
เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์นี้ Jiang Chen ได้ประกาศในช่วงเวลาที่ร้อนระอุ: “พนักงานทุกคนที่เกี่ยวข้องกับโครงการตั้งรกรากบนดาวอังคารจะได้รับรางวัล 500,000 Xin New ดอลลาร์ต่อคนโดยไม่คำนึงถึงตำแหน่งของพวกเขา! เงินนี้จะออกจากกระเป๋าของฉัน!”
อั่งเปาใบใหญ่ส่งแรงเชียร์ในศูนย์บัญชาการสู่จุดสูงสุดใหม่...