ผู้แปล: Sissy That Walk
“จับได้คาหนังคาเขา? ยังไง?" เหอไป๋ถามด้วยความสับสน
“ฉันรู้จักเธอดี เธอต้องรอดูว่าฉันตกหลุมพรางของเธอยังไง เธอจะไม่ปล่อยให้มันผ่านไปเพราะฉันยังปลอดภัยดี” ตีชิ่วเหอลูบติ่งหูของเหอไป๋และพูดต่อ “เราจะใช้เวลาที่นี่อีกสามวันเพื่อทำกิจกรรมแลกเปลี่ยนศิลปะของคุณ เชื่อฉัน เธอจะลองเสี่ยงโชคดู”
เมื่อเห็นรอยยิ้มของ Di Qiuhe เหอไป๋ก็กลอกตา
ขอบคุณพระเจ้าที่ทั้งสองจองห้องสวีทเพื่อให้มีพื้นที่มากขึ้นสำหรับอุปกรณ์ของพวกเขา ตอนนี้เหอไป๋คิดว่าเขาควรนอนบนเตียงสำรองดีกว่าเมื่อคำนึงถึงสถานการณ์
ตี่ชิวเหอหวังว่าเขาจะไม่แนะนำให้กลับมาที่โรงแรมเพื่อล่อตีชุนฮวา ตอนนี้เขาต้องการที่จะบีบคอตัวเองเพราะเขาจะไม่ได้รับบางอย่างในคืนนั้น
อืม คืนนั้นทั้งสองนอนแยกกัน เช้าวันรุ่งขึ้นพวกเขาไปทำกิจกรรมแลกเปลี่ยนศิลปะ พวกเขาใช้เวลาดีๆ กับแฟน ๆ ในขณะที่บอดี้การ์ดแอบติดตามพวกเขาไป
วันแรกที่เหอไป๋พบเพื่อนช่างภาพหลายคน เขามีช่วงเวลาที่ดี พวกเขาเข้าร่วมการบรรยายสองครั้งในวันที่สองซึ่งเป็นวันแห่งการเรียนรู้ ในขณะที่บอดี้การ์ดของพวกเขาพบกล้องสอดแนมขนาดเล็กอีกหนึ่งตัวในห้องน้ำ!
“มีผู้หญิงคนหนึ่งแอบเข้ามาในห้องขณะที่พวกคุณลงไปทานอาหารเช้าข้างล่าง และนี่คือภาพที่เราถ่ายไว้”
“เธอเสียสติไปแล้วเหรอ? เธอไม่ได้มีอะไรฉ่ำๆ ของเราสองคนเลย และตอนนี้เธอเริ่มหมดหวัง เธอขอให้ใครสักคนติดกล้องในห้องน้ำ เพื่อที่เธอจะได้ถ่ายรูปตอนคุณอาบน้ำ?” เหอไป๋ตกตะลึง เขารับรูปถ่ายที่บอดี้การ์ดส่งมาให้ “เดี๋ยวก่อน ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แฟนคลับที่มาขอลายเซ็นเหรอ? ขอบคุณพระเจ้าที่คุณไม่ได้ดื่มน้ำที่เธอให้คุณเมื่อวาน นั่นก็ใกล้แล้ว”
“ยิ่งกว่านั้น ขอบคุณพระเจ้าที่คุณพาเพื่อนช่างภาพมาแนะนำให้รู้จัก เธอไม่มีทางทำแบบนั้นได้กับการที่มีคนมากมายขนาดนี้” ตีชิ่วเหอได้ดูรูปถ่ายด้วย เขาเยาะเย้ย “ช่างงี่เง่า เอาล่ะ ทุกคน เราต้องระวัง โอกาสที่เธอจะดึงกลอุบายอื่น ๆ ในวันนี้”
วันสุดท้ายของกิจกรรมแลกเปลี่ยนศิลปะเป็นการประมูลเพื่อการกุศล ผู้เข้าแข่งขันและกรรมการทั้งหมดจำเป็นต้องส่งผลงานเข้าประมูล กำไรทั้งหมดจะมอบให้กับนักเรียนที่ยากจน เหอไป๋พบว่ามันมีความหมายมาก เขาจึงส่งภาพถ่ายหนึ่งภาพเช่นกัน
การประมูลถูกกำหนดขึ้นในช่วงบ่าย ทั้งสองใช้เวลาในตอนเช้าเดินเล่นที่งานแสดงสินค้าในท้องถิ่น และรับประทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารบรรยากาศสบายๆ ในท้องถิ่น ช่วงเวลาที่ดี ทั้งสองเดินไปที่งานประมูลหลังอาหารกลางวัน
สองสาวเดินไปหาพวกเขา “ขอโทษ… ขอโทษ ฉันชื่อแมรี่ เราเพิ่งเจอกันเมื่อวาน วันนี้ฉันพาเพื่อนมาด้วยซึ่งเป็นแฟนกัน ช่างบังเอิญเหลือเกินที่เราบังเอิญเจอกัน” สาวผมบลอนด์ พูดด้วยความตื่นเต้น เธอคว้ากระติกน้ำร้อนในมือขณะที่เธอจ้องไปที่ตี่ชิวเหอ “ฉันขอลายเซ็นต์ให้เพื่อนฉันอีกสักใบได้ไหม? หรือรูปถ่าย? เพื่อนฉันเป็นแฟนจริงๆ…… ”
เหอไป่และชิวเหอสบตากันอย่างละเอียด แมรี่คือผู้หญิงในรูปที่แอบเข้าไปในห้องของพวกเขา อา ตี่ชุนฮวาแทบรอไม่ไหวแล้วที่จะลงมืออีกครั้ง เหอไป่ก้าวถอยหลังราวกับผู้ช่วยที่ดี จริง ๆ แล้วเขากำลังส่งข้อความถึงบอดี้การ์ด ขณะที่ตีชิ่วเหอก้าวไปข้างหน้าและคลุมตัวเหอไป่ เขาพยักหน้าให้ "แฟน ๆ" ทั้งสองด้วยรอยยิ้มกว้าง
เขารับสมุดบันทึกและเซ็นชื่อให้พวกเขา และหลังจากนั้น แมรี่ก็มองไปที่เหอไป๋ เหมือนกับที่เธอทำเมื่อวานโดยคาดหวังว่าเหอไป่จะเป็นช่างภาพให้พวกเขา เหอไป๋ส่ายหัว จากนั้นเขาก็เดินออกไปและหยิบมือถือออกมาเหมือนกำลังยุ่งอยู่กับการรับสาย
Mary ขมวดคิ้วเล็กน้อย ในขณะที่เธอทำตัวตามปกติในไม่ช้า เผื่อว่า Di Qiuhe เห็นผ่านเธอ เธอโบกมือให้เพื่อนของเธอมายืนข้างๆ Di Qiuhe เธอบอกว่าเธอสามารถเป็นช่างภาพของพวกเขาได้
เหอไป๋คอยสังเกตสถานการณ์ด้านข้าง เขาเหล่ไปที่กระติกน้ำร้อนที่หญิงสาวจับไว้แน่น
Mary เดินไปที่ Di Qiuhe หลังจากที่เธอถ่ายรูปให้เพื่อนของเธอ และ Di Qiuhe เธอก็ส่งกล้องให้เพื่อนของเธอ ในขณะที่เธอแอบคลายเกลียวกระติกน้ำร้อนเมื่อเธออยู่ห่างจาก Di Qiuhe เกือบสามก้าว
เหอไป๋ขมวดคิ้วและเดินไปหาพวกเขา เขาทำเหมือนกำลังมองหาใครบางคนและบังเอิญชนเข้ากับแมรี่และทำกระติกน้ำร้อนล้ม จากนั้นเขาก็โบกมือไปที่ใดที่หนึ่ง แล้วตะโกนว่า “ตรงนี้ เดี๋ยวนี้”
บอดี้การ์ดวิ่งเข้ามาหาพวกเขา ใบหน้าของพวกเขาขุ่นมัวเมื่อเห็นของเหลวจากกระติกน้ำร้อนเทลงบนถนนและกัดเซาะถนน เชี่ย นี่มันกรดกำมะถัน! พวกเขาต้อนหญิงสาวชื่อแมรี่จนมุม
หญิงสาวที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นเพื่อนของแมรี่หันกลับและหนีไป บอดี้การ์ดคนหนึ่งเข้ามาจับเธอ ในขณะเดียวกันพวกเขาก็เห็นตีชุนฮวาซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชนและจับเธอไว้
“คุณไม่เป็นไรลูกสุนัข?” ตี่ชิวเหอตรวจสอบเหอไป๋ซ้ำแล้วซ้ำเล่า “เราตกลงว่าเจ้าแสร้งทำเป็นคุยโทรศัพท์ในขณะที่ข้าจัดการกับพวกเขา ใช่หรือไม่?”
“ผมเห็นเธอคลายเกลียวกระติกน้ำร้อน ผมตื่นตระหนก ถ้าเธอโดนคุณเข้าจริงๆ ผมก็เลยหยุดเธอ” เหอไป๋ปลอบตีชิ่วเหอเมื่อเห็นถนนเป็นฟองถูกของเหลวกัดเซาะ เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “ตี่ชุนฮัวเป็นคนเลือดเย็น!”
ตีชิ่วเหอโทรหาตำรวจและพูดว่า “ตอนนี้เธอบ้าไปแล้ว!”
“ปล่อยฉันนะ! พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาโจมตีข้าทำไม” ตีชุนฮวาเตะบอดี้การ์ด เธอกรีดร้อง “นี่มันผิดกฎหมาย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”
'มันใกล้มาก ใกล้มาก!'
ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ
แน่นอนว่าบอดี้การ์ดไม่สนใจการเตะและข่วนของเธอ “ตำรวจกำลังมา เรามาคุยกับตำรวจก่อน”
ตี่ชุนฮวาตกตะลึง เมื่อนึกถึงสิ่งที่แม่ของเธอเคยบอกเธอ เธอกลอกตาและเป็นลม
Zhou Li ซึ่งเป็นหัวหน้าทีมบอดี้การ์ดมองเธอและบอกเพื่อนร่วมทีมของเขาว่า “เรียกรถพยาบาลกันเถอะ ในขณะที่เราต้องจับตาดูเธออย่างใกล้ชิด ผู้หญิงปลอมเป็นลม”
รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของตี่ชุนฮัว
บอดี้การ์ดพูดไม่ออก พวกเขาเป็นบอดี้การ์ดมืออาชีพ รอยยิ้มนั้นไม่ต่างจากการยั่วยุ